298
ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
ուզածի՛ն պէս կարգադրել... յեղափո
ա
խակս/ն
/բուսի այ էն
ազատարար
ժէսթը սպասեցի՛նք, անիկա Պրէսթ՛
Լիթովսքի
սյնօրխնակ
վատութեամր
պատասխանեց*
Վրացւոց Հետ ձեռք
ձեռքի կռուելով
յուսացինք
թուրք
Հեղեղին կուրծք
տալ, անոնք մեռ
կէս ճամբան ձգեցխն ու Պ եր լին վա_
զեցին. սպասեցինք
որ ԱՀնգլիա իր
իսկ շաՀուն Համար՝ փութար
օգնու.
թիւն
Հասցնել մեզի մեր յուսաՀս4*Ո}
պայքարին
Անզլիա
անտարբեր
չսեաց, բայց չփութաց,
չարտորաց,
և փոխանակ անգլիական
զօրքերուն
կովկաս երե լալուն և անոնցմով զօ_
բացած y Հայկական
բանակին
յաղ*
թական
յառաջխաղացութեան
դէպ
ի թրքական
Հայաստանի
ներսերը,
ռուսական
Հայաստանի
մէկ մասը
թուրքէն գրաւուած
տեսանք։
Րայց
մեր վր
ա
յ
խուժող
Է
Ո
Է
Ո
Ր
ղժբաղղութեանց
էքն մեծը այն չէ
ո
արդեօք որ մեր կովկասի գործիչն երր,
ժողովուրդին
կեանքը պա Հպան ելու
Համաը, բռնադատուած
րէէան երթալ
խօսիլ այղ մարդոց Հետ... Ձէ՛, չէ՛*
վճռականդ իրական փրկութիւնը
այդ
բանակցութիւնն
եր էն չէ որ պիտի
գայ ապա Հովապէս։
Աքն պիտի գայ՝
երբ Հէնչէ ժամը ուր իրաւունքի
զին.
ոլորները
պիտի
յաղթեն,
և
ա
յզ
ժամը պիտի Հնչէ։ Ա՚յէնչեւ այն՝ պէտք
է մեր սրտերը ամուր բռնենք, պաՀ
ա
պանենք մեր Հաւատքը
ցեղին
ապա_
զային վրայ։ Ատոր Համար կռուան
m
ներ կան։ Ատոնցմէ
մէ1լն
ալ ես կը
գտնեմ Հայրիկ վերնագրով
սքանչելի
Է1ին մէչ Ռաֆաէլ
Հարգարեանի,
զոր Վիրած ԱուԱդ Պ* Արշակ
ՄաՀ „
տեսեանի Ազատէն առնելով արտա
ա
տպեց, ե ալն երկու գողտրիկ արձակ
քերթուածներուն
մէ £ զոր Հայաստա֊
Աէքն առնելով մեր այս
կ՝արտատպենք,
ես զայն կը գտնեմ
նաեւ այն խոըՀրգալից
ու ազն ուա.
կան
Հոգենուագին
մէ £ զոր Հրաչ
Զար զար եան
լսելի կ ընէ մե՛ր
ա
յ
ս
թիւով : ձ*աւաա
մեւ
ազգին
ան^ն^ելի
Հոգւոյն, անոր վերածնել
լու՝ մշտական
անխորտակելի
կա
ա
բոզութեան,
եթէ Հարիւր փաստեր՝
անցեալէն
ու ներկայէն՝
չտային
զայն մեզի, ես
զայն պիտի գտնէի
սա Հրաշալի
երեւոյթին
մէ £ երկու
որածիլ
սիրուն Հայ տաղանդներու
որ այս աւերումի
ու խաւարի
օրե
ա
բուն
մէ^ յանկարծ
կը շողան և
ողբացուած
վարպետի
մը
Հոգւոյն
վերաճաճանչումր
կը թուին...թուր
քին ձեռքը չորցուցեր է, աւա՜ղ, այն
կանաչագեղ
ծաղկավառ
ծառը ո
Ո՚ուրէքն Զարղարեանն էր, բայց աՀա
անոր բունքն երկու նոր
բողբոջներ
կր բուռնին, քիաֆաէլն
ու
Հրաչը,
երկու
Հարազատները
քերթողին ,
նոր մարեսոյն ու մտքին լիակա.
տար
զաւակլները։ Հր
ա
էը իր առածին
քայլերր կ*առնէ, ինքնատիպ ու զօրեղ
գնացքով
մը.քիաֆաէլր վարպետ
մըն
է արդէն՝ այգ դեռատի Հասակին մէ9
իր լրութեանը Հասած, և երկուքն ալ
շարունակութիւնը,
յարութիւնն
են
Սեւ ճանը կաՏչեցի և Հայկական Հեք.
եաթներու
միանգամայն
առոյգ ու
քնքուշ
բանաստեղծին,
իւրա քան.
ib՝~VC ԷՐ Աւրոյն ու նոր շեշտր ու.
նենալով
Հանդերձ
։ Հայ՛րիկին
պէս
խոր զգացուած,
Հզօրու նոյն ատեն
փափուկ
կերպով
արտայայտուած
էչ ես քիչ կարգացա
չ
եմ
Ո Ա.
Ւ
գրականութեան
մէ£։ ԱՀա ուժը մեր
՚ցեղյւն։ ԱՀա անշխ^ [
ո
յսը Հայ Հոգի
ա
