Page 38 - ARM_19-1945_03

0 Աքի ԱՋ

ԵԻՏԻԲԷԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆԸ Պոլսո յ ,— յայտարարելով թէ ՚Բրիստոս մարգ մ շ ն

ԵՕԹԸ ԱՆԱՌԱԿ ՈՐԳԻՆԵՐԸ էր , որու, մէչ կր բնակէր Աստուած՜ : Եփեսոսի կրօ­

Ե Ւ ՀԱՏԵՐԸ նական ժողովր (43 I ) , Կիւրեղ Աղեքսանղրացիի

Վահան Թէքէեանին յիշատակին Հմայքով եւ խազերով (ապահովելու Համար Ա-

ղեքսանզրիոյ աթոռին զեր ի շիանո ւիԳ իւն ր Պոլսո յ

Վե րիւ լոյս ի մե լամաղձիկ, ա յլ ապրիլեան ք)։&ՈՏ01Տ 8յ.1տ2ԼՈ , Հերիաիկոսութեան աթոռին վրայ) , ղատասլարտեց այզ վաբդասլե -

պաՀերէն էր կեն ղ ան ւս ր ա ր ւ Ասլէաակափառ մօ - մէջ նե­ տութիւնըլ , \,եստորիոսն ալ վար նետեց պատ ֊

բուքն ի ւԼա ր , Հ ա տ է՛ կ - Հատիկ , աղօթասաց Հայ տելով Հա յերը , կը ջանա յ մ եղագրել ա յն Հ ե տ ա - րի արքա կան ա թոռէն ել աքսորեց մինչեւ Լիբիո յ

քարանան թ ա փ ե ց վանկեր Աուբբ Աատեանէն, ա– քբբութիւնը զոր երբեմն ցոյց տուած է Եւբոպա , անապատները; Կիւրեզ կր թուի շզոհացաւ այս

ս֊լա , կրկէս յ ՚ է ա ձս ծրարէ ց սովորական գ ա ն գա զո ւ– քրիստոնէակա՛ն բարեգթութեամբ (եթէ ոչ պի - յաղթանակովդ այլեւ ուզեց իր ազղեցութիւնլլ

թեամբ եւ ուԼաղէւր Հոգածութեամբ գրաւ ծոցբՀ զատոսականութեամբ) , Հայոց ջաբգերուն մամա– շարունակել Ե՚-՚ոիքէսի մէչՀ անոր ներշնչելով ,

Ու երկիւղած֊ եւ վշտագին , իր գողգոթ^ուն նակ, ի նպաստ Հայոց % նեստորականութեան զէմ իբրեւ Հակազզեցոլ -

սո յգ մ ատներով , ան Հա գ ո ր գ ե ց մ աՀ ամ երձր Եր ՜ ԱՀա թէ ինչո՛ւ մեղ կ՚ա՛նուանէ եւտ իքէ ական թիւն, նոր քրիստոսազիտութիւն մր , Կուկի կբզ­

կինքին Հետ, խորՀուրգովյյ սուրբ ն ա շի Հ ին եւ գի­ կամ միաբնակ (աՕՈՕթհ^տԱշ) : Բայց երբ կբ բ ա - վի ին այս վանաՀայրր, իլտիքէս , սկսած՝ էր վան­

նիին, յետոյ ^ Համբ, գորովալից նայուածքովը ց ատ ր է նեստորականութիւնը, ե ւա ի քէ ական ու - քերը խմորել իր այղ վա բղա պետ ո ւթե ամբ , յ ա յ -

ղայն սլաբուրեց ու Հեռացաւ տամուկ աչքով եւ թիւնբ եւ քազկեգոնականութիւնը , այս նորբնծայ տարարելով թէ Զիսուսի մէշՀ աստուածութիւնը

յամրաքայլ։ ապուշբ կր մ ատն է խո րա յատակ տգիտութիւն մբ ձուլած՝ ել մ իա խառնած– էր մարդկութիւնը։ Այս

Առանձնակեաց բան ա ս տ եղծին որոնումի որ յ սաս ուկ է կրօնագիտութեան իր առաջին գաս ր վարղապետութիւնը կբ կոչուի միաբնակութիւն

Հուսկ ակնաբկբ , ա ղեր ս աբ կո ւ՝ ա յլ յուսալից , առնոզ խաՓշի կին : (աՕՈՕրհ>՚Տ1ՏՈ10) , որովՀետեւ մէկ բնութիւն միայն

շրջանակեց ցուրտ Ի՚ԱԷ^($ԼՀ Պ տ րաւգո ւթիւն , ան - Ներկա յացնելէ առաջ իր վա յբաՀ ա չո ւթ իւննե– կ՝ընղունէր –Րրիստոսի անձին մէչ, (Մի բնութիւն

գութ լքում եւ լռութիւն։ Ա պասում ի որքա՛ն օրեր ՐԲ Հա յոց ջաբգերուն մ ասին , ա յ ս յօգուածբ կր |՚Ա1|ւլԱլ մ՚աոմնացհլՈյ ) , կիւրեզ Աղեքսանղրացիի

անցեր էին, ու ինք անոնց վերագարձին միշտ նուի բեմ կրօնական ա յն վէճերուն , քագկեգոնա - բացատրութեամբ : Փլաբիանոս պատրիարքր ան -
մը կշ գումարէ
յուսացեր , Հաւատացեր ւ Ափսո՛ս, սակայն , անոնք կան եւ Հ ա կա քա ղկե գոն ա կան զղուելի պա յքա ր նե– մ իրապէս ժողով Պոլսո յ «՚ 4^(448) ,

չեկան , ինչո՞ւ չեկան , ինչո՞լ չեն գաբ ։ բուն , որոնք սարսեցին , ժամանակին , մ եր Պատ - //// ղատապարաէ Եւտիքէսը ել Հրապարակ կը նե­

•Անմխիթար բանաստեղծին խաղաղ ա չ ք բ , ուր մ ո ւթ ի ւ ն ը , քամ եց ին Հ ու յ մողովոլրգին ար իւնբ , տէ– Հ/Լրկա բ նակ » վ ա ր զ ա պ ե տո ւթ իւն ր (՜ք՚բի՜ւաաս

կբ շողար քաղցրութիւն մբ Հ ամբերութեան , ան - ջլատեցին Հայոց քաղաքակրթութեան մեծասքանչ Աստուած Է եւ Ս՛արդ) : Կիւրեզ մեռած– էր եւ իրեն

Հո՛ւն ներման եւ բարութեան , անգամ մբ եւս , խոյանքը, ել այս՝ ի պէտս այն Եւրոպացինե - յաշ\ւ րղած՜Ղ* իոսկո ր ո ս գԱղեքսանղր իո յ աթոռին վը–

անգամ մբ եւս գրան կառչած, գամուած մնաց, բուն , որոնք տակաւին նոր պիտի սորվին իբենց րայ,որ Փլաբիանոսի կը վերագրէ նեստորականու­

Հեծկլտագին , սլաղատագին ։ Ավւսո՚ս, սակայն , ա– կր օն ա գիտութիւնը , Լթերեւս օ գա ա կա ր նաեւ մեր թիւն, բայց ա յ ս անգամ կբ միջամտէ Պապը Ա-

նոնք չեկան, ինչո՞ւ չեկան, ինչո՞ւ չեն գար։ եր ի տա ս արզն եր ո ւ ն , որոնք քիչ բան կար գա ցած ղեքսանզրիոյ ել Պոլսոյ աթոռամարտին մէչ ապա–

Ո*– անձկայրեաց բանաստեղծին էութենէն են , իսկ քննադատութեան լո յ ս ին տակ ո՚չինչ , Հովելոլ Համար Հռոմի պապական ղաՀին առա -

սարսուռ անցաւ եւ շբթնեբբ երերացին մբմունդով ե կեգեց ին ե ր ո ւ Հակամ ա ր ա ո ւթ են էն ծագած արիւն֊– չաւո ր ութիւն ը : Փլաբիանոս ի կ՛՚ուղղէ նշանաւոր

մ բ անմեկնելի , տ յլ անտրտունջ % Ա իթէ ^եր^ին Հեգութեանց մ ա ս ին ՝) % Թուղթ մբ , որ ծանօթ է Հ&Լեւոնի Տ ո մար» ան ո ւ ՜՜­

քերթուա՞ծն էբ տաղերգակին* գաւակներուն վե - X նով, այդ նամակով Պապը կը պարզէ «երկու

բագտբձի անշէջ յ ո յ ս ին ձօնեալ քառեա՞ կ , սիրո յ քրիստոնէութեան առաջին գարերուն , կրօնա­ բնութիւն մէկ անձի մ էջ» վար գա պետ ութ իւնբ :
-
Հուրովդ մ ի շտ ակաղձուն ; Ավւսո՛ ս , սակա՛յն ,ա կան այս եբ իտասաբդ վար դա պետ ութ իւնբ ո՛ ր քան Բայց *)–իոսկորոս , Արեւելքի մէջ աւելի աղդեցիկ ,

նոնք չեկան , ինչո՞ւ չեկան , ինչո՞ւ չեն գար ։ տառապեցաւ ք ա զա քա կան Հ ա լած ի չն ե ր ո ւ ձեռքին կր յաջողի դում արել Եփեսոսի մոզովբ (449) V ուր

թափառական բանաստեղծին յա ղթ մարմինբ մէջ, Լայգ մասին շատ է գրուած՝) , նո՛յնքան չար­ կտարգա բանա յ Ե ւա ի քէ ս ի մ իա բնակ վա ր դա պետու­

աաբտուեցալ , Հ ան գա ր տ ե ց ա՛ ւ , ան շարմացաւ • ի– չարուեցաւ Հեթանոս մտաւո րականներու ծազրով թիւնը եւ կ ո դատապարտուի Փլաբիանոսի երկա­

մացութեան զսսլանակո խորտակուեցաւ յալիտ - եւ քննադատ ո ւ թեամր , Լայդ մ՛ասին շատ քիչ բան բնակ վարդապետութիւնը : կը կա տ գ ի Հռոմի Պա–

ե ան ս յաւիտենից • խա լա բ ե ց ան կարօաակէղ աչ - է դրուած՝) ։ Ակղրնական շրջաններուն՝ քրիստոն– պը, «ալազակաց ժողով» կ՚անուանէ Եփեսոսի ժո~

քերբ խոնջ ու մարեցալ յաւերմասլէս Հայրենա - եա յ ղեկավ աբներր մ տ ա ւո ր ա կան խ եղճ ո ւթ ի ւնն եբ զովը ;

սէր ու որբասէր բուխ սիրտն անոր ։ Ե՚ քաշուեցաւ էին , անկարող՝ դիմագրելու Աթէնքի , բայց մաս­

սեւ վարագոյբ պատուՀանին ։ Թափանցիկ է աթոռամարտին վրայ քաշուած՝

նաւորաբար Աղե քս անդր ի ո յ դպրոցին փի լիսոփա– այս վարագոյրը, Պոլսոյ աթոռը, էւտիքէսի մէչ

Եկեղեցին Հա յկական ին կո չնակնեբբ մ աՀ եր­ յական յարձակումներուն Հ ՀետզՀետէ զգացին, որ
կա -
գեցին Համանուագ ։ Բանաստեղծին կամ քբ կ՚աշխատի Հարուած՜ել կիլրեղի տեսաբանոլթիլ -
քաՀանայ
մաՀուան անՀ բաժե շտ է ունենա լ մ տ ա լո ր ա կան առաջն ո րդ ֊ նը , Հետեւաբար Ազեքսանզրիոյ աթոռին գերիչ -

տար։ Անշուք եղաւ իր թաղումը , մէկ ու ներ,– եւ ճիշգ ինչպէս կայսրեր ու թագաւորներ

ու քանի մը աշակերտներ : խ՛աղաղն իջաւ խանութիւնը։ Իսկ Ազեքսանզրիոյ աթոռը, նեստո­

տուեր եւ լռեցին աղօթքները ողբերգական շաՀեցան, ոբոն՝> նպաստեցին իրենց կրօնական րականութեան գէմ իր պայքարով, կը չանա յ տա­

թիեր ր ա ն ա գ ո բ ո յն % վ ա րդապետութեան ա շխա րՀ ակտ լո ւթեան , տ յն - պալել Փլաբիանոսի տեսաբանութիւնը, ՀետեւԱւ -

Պիտի լռէ յաւէտ ինք ալ , որուն սրտէն նուրբ պէս եւ շաՀեցան փիլիսոփաներ , Լ յ ի շենք իբրեւ օ ֊ բաբ ստեղծ՜ել իբ գե բ ա գ ա Հ ութիւն ը՛Պոլսոյ եւ Հռո­
մերթ
Հնչիւններ, տխուր ճիչեր, յ ո յ ս ի ցոլքեր, թռիչ­ րինակ՝ կզեմ է ս Աղե քս անգրաց ին ել Օգոստինաք մի աթաւեերուն վրայ՝։
յծերուն
վիրաւռր , Հառաչալից , մերթ վերելքի վեՀ ժ՛առա՛նգ Հ ի սլպ ո ն ա ցի ն , ՚ նախ Հեթանք քրխ Պապշ 450ին ժողով մը կը գումարէ Հռոմի

քով , մ աքին ճամրով , մ տ ած ո ւմ ին կա եա ւ) , որոնք իրենց բազմերանգ եւ խոր Հմտու­ մէչ եւ կը դատապարտէ (յվւեսոսր ժողովն ու

Հետ, եբկնեցին եբղ ե0գԱ1մ՛աաԼան,—- թեամբ, միտքի աՀաբկու ուժով քրիստոնէութեան իրոսկորոսը։ իայց չաթչաէսիչ յաղթանակ մ ր տա­

Ազգին։ աւազան ին մ էջ թափեցին Հեթանոսական քաղա­ նելու Համար, պէտք էր ժողովը զում արել Աբե -

քակրթութեան Հ ա ր սա ո ւթ իւն ր ։ Երիաաստրդ եկե­ ՚ *՛ 11-1՛ ^Է2,% ՚՚Հ1 յ՚"Հ."՚լ1՛ չաՀ՝Ււ /։/՛ ւզա նգի ո Նի կայսեր

Հ ա յ Ա ամ ուլբ , ամ են ո ւր ե ք , կորուստն ողբաց ղեցիին վա ր ի չն երր , — - եկեղեցական Պատմ ութիւ–

վա ւե ր ա կան բանաստեղծին , որ իր կեանքին յիս՜ նբ ղանոնք կ՛՚անուանէ Ա * Հայրեր , աշխատեցան Համ աձայնուէքէւնը եւ Ա՛ արկիանոս 451 Ս՛ա յիս

նամեակ քէ , ուր որ գնաց , ուր ոբ եղաւ , թործով , գրաւել ոչ միալն քաղաքական բերդերը, այլեւ \7ին Հրովարտակ կը Հանէ մեծ՜ ժողով մը գումա­

Բանով ու Հայ ^իիբով , տուաւ Ազգին , փոխան ա– մտաւորական մարտկոցները ։ Հեթանո սո ւթիւն բ րելու Համար (յիկրոյ մէչ, ուր կը Հաւաքուին ա֊

նոբ դաւինեսլսակ անգին վարձքին ։ կը կռուէր տակաւին իր մտաւորական նիղակնե - բեւելքի եւ արեւմուտքի եպիսկոպոսներ ր : կայսրը

Հայ ԱշխարՀբ, ծագէ ի ծագ, սգաց մաՀը բա­ րով, ՛լի ՝Բւրւ աիսւտւոսսիի աստուաօծո՜ւոթւ եւ ւն եւ մս չի կրնար ներկայ ըլլալ, ուստի կը Հրաւիրէ ՝իազ–
գե ո ո ւթ ե ան գաղափարներ
նաստեղծին : Արա ր աշխարՀ գ ո յ մ ն իմ ացալ , լո՛ կ ր երրոբդո լթե ան կեգոն ՀՊոլսոյ արուարձան) , եպիսկոպոսները

չիմ ա ցան զա ւա կն ե բ բ ։ ին չո՞լ սա կա յն ։ ՈրովՀ ե - վ ա ր դա պ ե տ ո լթ ի ւ ն ո ելա յլ աստոաւո ա&լաա ծա բաբն ա կ ան կը մերժեն՝ վախնալով Եւտ իքէ ականներէն : կայս­

տեւ, Հայրենի Տան նեղ ու կարճիկ վ/ողոցներբ բմ բռնումներ անՀ բաժե շտ էր դնել մտաւորական րը կը սպառնայ, ի վե /՚^« յ եպիսկոպոսները, 636

ԼՔ՛ ւծ անոնք կբ գեգերին գ ե ռ մոլորած՝ օտաբո– ղրաՀներոլ պ ա շտ պան ո ւթե ան տակ։ Բայց քանի՛ Հ"գի> կը Հաւաքուին ՚Րազկեղոն , ուր կը նզովոլին
տի , խորթ ին
մայթերուն լայն ոլ երկար ւի իլ իս ո ւիա յ ա կ ան Հանդերձանք Հագաւ քրիստո - Եւաիքէսն ու ՚իիոսկորոսը, Հռոմի աթոռին կը
ՀՀԻ
նէութիւնր , քանի՛ մտաւորական մարզանքներ կա­ տրուի գերագաՀութեան իրաւունք, ՀԼեւոնի Տո­

X տարեցին Ա * Հայրերբ , այնքան շատ ճեղքեր բա­ մարէ» կ՚ընգունուի Հիմ «Հաւատոյ Հանգանակէի :

ցաւ ք ն ն ա դ ա տ ա կ ա ն միտքբ Հաւատքի շէնքին վը– Հայերը ներկայ չէին այս ժ ո զովին :
Հ
՝Բառասունքի առաւօտ է ։ Եկեզեցին Հայ կա - ՑՏ>մսա 1^Ո013Ոէ10Շ ճանչցուած

կան ին կո չնակնեբբ 1լ երգեն անուշ մեղեգիներ րայ , էբ երբեմն ինչո՞ւ։ է լ ի՞նչ Հետեւանք ունեցաւ Հայոց

մեղրածորան եւ Հայաշունչ։ Բանաստեղծին Հոգ­ Արիոսական , մանիքէական , նեստորական ,ե լ բացակայութիւնը։ Այզ մասին, ինչպէս ել քաղ -

ւ ո յ ն Համար սարկաւագին բուրվառն արծաթ տի­ այլ վ ա րղ ա պ ե տ ո ւ թ եանց մէջ կարելի է գտնել ա– կեղոսական քրիստոսազիտութեան քննազատու -

տի ծխէ 1 աիտի բուրէ կնգբուկ Հայկեան , գաիր– ւանդութ իւննե բ Արեւելքի Հանճարէն եւ Հ ելլենտ– թեան մասին՝ յո՚չորգով։

ներուն Հագագներէն մեծասքանչով շարականներ կան միտքէն, զորս պաՀ մբ իրար ձուլել փորձած Շ. ՆԱՐԳՈՒՆԻ

պիտի Հ ոսին եւ քաՀանան պարզուկ շեշտով պիտի էր Աղե քս ան գ ր ի ո յ գպրոցբ , ինչպէս եւ ձգտում– 8 • Գ Ինծի շատեր դիտել տուին ր֊Է ամուլ
աշխատանք է Մռսր–էրլասԱ1յրու եւ <1|ալսաններոս
ցանէ օրՀնութիւններ , պիտի ընէ ՀոգեՀանգիստ ։ ներ՝ պաշտպանուելու Համար Հեթանոսական փի­ պատասխանել հայ սասուլիս մէջ ,— պէտք է ա յ գ
պատասԽսաը կարդացնել Լքոնր-էբլաննհրուն ե ւ
Ե լէ՛ ք , տզաք , գոչեց բնգոստ , կրտսերն ա– լիս ո ւիա յ ո ւթեան գերիշխանութեան գէմ ։ Փ իլիսո– Գալսանսհրուն: Գիտել կուտամ նախ թ է եւրոպսւյ
կան մամուլը տեղ չի տար նման պատասխաննե -
նոնց ։ Զաբագուշակ երազ տեսայ։ կասկած չկա յ , վտա յական նմ ան մա բղանքն ե ր բ յեաո յ իրարու գէմ լաւ, որովհետեւ հասրային ագատ բեմի սկզբուն -
±՚ին վրայ հիմնուած չէ եւրոպական մամուլը, որ
մաՀացած է մեր Հայրիկը ։ Կ ո Հաւատամ ես ե - Հանեցին եկեղեցիին Հա յրերբ։ իր շաոերն ունի, իր բարեկամութիւնները, իր
ս՚րցաԼլցոլրփւնսեբբ , իր սպաււմաԱ դազտսբքները ,
բաղի ։ Ա՚^ա այդպիսի վւ ի լիս ո ւիա յա կան մարզանք մ րն (թէ Ատզի եւս անորաՄէյշտ է օտար լեզոլով մամ՜ուլ
ունենալ, ատիկա ուրիշ հարց Է ) ։ Երկրորդ, ֆը–
Ա աՀացա՞ծ է մ եր Հա յրիկբ , մ աՀ ացա® ծ է է որ կբ կատարէ "(յեստորիոս , ^–երմանիկոս բանսական մամուլին, կողքիս գոյութիւն ունի
ճւ՚տստը , որուն կ՚ասդասաէլցին գրեթէ բոլոր ֆրան­
մեր Հա յրիկբ, բսին անոնք միաբերան ու ապշտ - ԼՄ արա շ) ծնած , Հմա քիչ ձայնով եւ իւօսելու դիւ­ սացի գ ր ո ղ ն ե ր ը , – այս ^ ըտ ս տ կր հետհւի Ֆբան4
սայբ մէջ լոյս տեսած բոլոր հբատարակոլթիւննհ–
Հար , թօթուելէ վերջ ա ռ ա ւ օ տ ե ա ն թմբիրն անուշ։ րութեամբ օմտուած եկեղեցական , պատրիարք կ* րուն, եւ երբ կը տեսնէ ակնարկ մը կամ յիշատա–
կութիւն մը այս կամ այն գրողին մասիս որ ան­
ինչե՞ր կորսես; Մեր Հայրերը վաղո՛ւց մեռան՝ դամ է իրեն, կր կտրէ յիշատակութիւնը (կամ ամ­
բողջ յօդուածը) եւ կը ղրկէ անոր։ Ամէև գրող չի
կացինաՀար , գաշունաՀար , գանակոծեալ եւ քաբ– Ո՛֊ ի0ոչ բրթեք, երբ մշակուած ուսումնական՝ կրնար կարդալ ամէն հրատաաբակութիւն, ուստի
չունինք, ճտ-ջստը կը կարդայ իր անգամներուն հաշսոյն՝ տե­
կոծեալ։ Մենք Հայր չունինք , մենք տուն ղեկացնելու համար իւրաք՛անչիւրին։ Այսպէս, երբ
յօդուածիս մէջ ֆրանսերէն տառերով գրեմ ֆրան­
ինչո՞ւ Համար մեր սրտերը կ ալեկոծես ։ մենս զուրս եկանք դպրոցներէն ։ Մ ենք Լքեցինք սացի գրողի մր անունը կամ գրքին խորագիրը,
ճւ-տստբ մկրատով կը կտրէ յօդուածը եւ կը ղրկէ
՝^1՚՛ւԳ է * տզաք , մեր Հայրերը վաղուց մե­ մեր Հալրիկո, մեր օճւսխբ, նուիրական ամէն ե- անունին տէրոջ , որուն կը մնայ \ իր մասին գըբ–

ռան ։ Բայց, ունէինք մեր Հայրիկբ^ միթէ մոռ - բաղ։ Ոչ կայծ ունինք մաքերուն մէջ եւ ոչ ալ բոց*

ցա՞ք : Աքսորէն վերջ , եօթո տարբեր քա ղաքն եր ո ւ Արտերէն ներս ։ Ի ՞ ն չ րան սանձեց մեր թռիչքր ,

եօթր որբեր՝ չեղա՞նք եղբայր մենք իրարու եւ որ­ թնչ բան խեղդեց մեր Հաւատքբ; կեա^նք է կեան–

դեգիր Հայ սորերուս մեծ մտերիմ բանաստեղծին , քբ զոր կ՚ապրինք , անվւառունա՛կ , ա խո՛ւր , աղ­

որ անձնակ։ ւ Կ իր ճիգերով , տուաւ մեզի բա ոճ ո քատ ։

ուսում : Եղբայրները ոտքի ելան ու վազեցին գերեղ–

Տուաւ մեզի բարձր ուսում, որովՀետեւ, ան մաննոց : Եօթբ մէկէն ծունկի եկան բանաստեղծին

կբ բաղձար մեղմով տեսնել Հայբենիքբ եւ Հայ Հո­ շիբմին առջեւ, ու գլխաՀակ եւ զ ղ ջ ո ւ մ ի արցունք­
երազ , ան– ներով
գին վ երանորոգ ։ Մ ենք ունէինք բոսոր իրենց դարձը Հեծկլտացին*

Հուն կորով ու ջերմ ե ռ ա ն գ , թեւաւոր միտք՝ ան­ Ներէ մեզի, մենք կը դառնանք Հայրենի

մատչելի բարձունքներու վերելքներով միշտ օրօ– Տուն, մեր Բարբառին եւ մեր Ղ՚իբթե, մեր Պատ՛՛

րուն, եւ տոգորուն ոսկի սիրտեր ազգանուէր մ ութեան ու մեր Երգին։

վսեմ դՈբծավէ ԱՐՇԱՒԵՐ ԽԱՆԷՏԱՆԵԱՆ

Fonds A.R.A.M