VERADZENOUNT, du 15 janvier 1921 au 31 janvier 1921 - page 9

ՂԵՐԱԾՆՈԻՆԳ
կախարգս/նք, թախիծ և. ման աւան զ ա՛նոնց Հայրենիքր Անցեալը ա Վա
Հան Տէրեանի քնարին երեք բիւր ա գա շն ակ լարերն էին որոնք ամենամեղմիկ
Հպումէն իսկ բանաստեղծէին մատներուն, կը Հեծկլտան Հեռա կարօտը արեգ֊
նաւէտ ափունքի մը. • «
իրերու Հոգին կը թեւածէր անոր Հոգիին մէՀ տար տա մօրէն և Հեռա­
սլաց իկ։ ինչ որ կր ստեղծուէր անոր Համար երգի մը ծաղիկին պէս. 2րՀա՛
կայ իրերուն ընտանեկան մտերմութիւնն էրէ ՛քնարերգակը իր իսկ Հոգեբա­
նութեան Հետ չէ շղթա քուած բացարձակօրէն։ Բիւրաւոր իմա ցողա կանո ւ–
թիւններ կր խառևուին քերթուածի մր յղացման, ե բանաստեղծ ր որքան ալ
ինքնամփոփ ըէլայներշնչումի գերագոյն վայ րկեաններուն, Հազարաւոր Հո­
գիներու թարգմանն է, Հազարաւոր տարրեր ձա յներու ներդաշնակութիւնն է
իր երգին եղանակը. Հազարաւոր երանգներու և գոյներու Համադրութիւն մը
կայ իր ստեղծած պատկերէն մէՀ։
ՎյաՀան S էրե ան ան Հունօրէն քնքոլշ ե դիւրազգած Հակում մը ունի
լսելու ծաղիկներու Հոգին որ կորդէ բուրումնաւէտ %զեփիւռներուն մԷՀ, և
ստուերին կապտած որան թաւշանմանութիւնր անոր սիրտր կը պար ուր է
Երբոր անոլշ տխրութիւն մը կայ շուրՀի առարկաներուն և մթնոլորտին
մէՀ, զգա լն ա կան ո ւթիւնը աւելի զարգացած ե խորագոյն էէ Տարտամութիւնը
ալն ատեն խնքնխն բանաստեղծութեան Հրապոյր մը կր ստանայ է
«Սա Հուն քայլերով, աննշմար, որպէս քնքոյշ մութի թեւ,
ս Մի ստուեր անոաւ ծաղիկ ու կանաչ մեղմիւ շոյելով,
(.(Իրիկնաժամին, թփերն օրօրող Հովի պէս թեթեւ
\(Ս*ի ուրու անոաւ, մի գունատ աղ^իկ ճերմակ շորերով,.»))
Անցնող տժգոյն աղջիկը ուրու մըն է դարձեալ, ՎաՀան Տէրեանի սի–
ոու ծանօթ կամ անծանօթ, միշտ ուրուանոյ շ մըն էրէ կեանքի դառն և
անողոք իրականութիւնը գողութիւն չունէր անոր Համար, ե ափսոս, երջան­
կութիւնն իսկ ծաղիկ մրն էր որուն ամենագեղեցիկ փունջը մաՀուան ձեռ–
քերր կը յօրինէին երազին թալուկէն զարնուած մաքրափայլ ճակատներուն
Համար • Î • Աճեցող դալկաՀար ա Ղ$էհ.Ը. ^աննշմարն ու «Հովի պէս թեթեւ՛ն
բանաստեղծին ցնորքն է որուն ՛յաւիտենական սպասումին բոլոր տառապան­
քովը տ ան Հուեց ա ւ անէ Բայց ինչ որ «աննշմար» կ՛անցնի անթիւ ան Հա մար
գիտողներու աչքին, իր ամենախորուկ Հմայքը, իր ամենախորՀբղաւոր գե­
ղեցկութիւնը կը թողու երազկոտ Հոգիին մԷՀ։
((Արձակ դաշտերի ամայութեան մէջ նա մեղմ շշնջաց,
((Կարծես թէ սիրոյ քնքոյշ խօսք ՛ասաց նիրՀող դաշտերին. —
(.(Ծաղիկների մէջ այդ անուրջ կոյսի շշուկյլ սնց,
((Եւ à աղիկն երր այ դ սուրը շշուկով իմ սիր ար լացրին...))
(ՏխըոհԹփւ/ս )
Եւ իր րոլոր ռ ՐԳ^ԲԸ ^ այԴ ոուրբ շշուկով» օրօրուած մեղեդիներ են
ցաւի ե տարտամ ուրախութեան։ իր Հոգիին իւրաքանչիւր Հնչիւնը կարծես
այնքան Հաւատարիմ արձագանգն է այդ զսուրբ շշուկն ին զոր «.աննշմար»
անցնող ազֆիկ մր, ուրու մր Հծծեց, և ծադիկներր պա Հեցին այդ Հծծիւնը
բանաստեղծին կրէլնելու Համար.*.