8
I
• | - ՛
ՎԵՐԱԾՆՈհՆԳ
իրերու, Հոգիի՛ն և արուեստագէտին
զգա քնական ո ւթեան
միՀեւ գտնը–
ւած այս խորՀրգաւոր
Հրաշքէ՛ն է որ արուեստը կր հնի։
Ըսուած՛ է որ ղժրախա է այն մարգը որ փր Հոգիին
ամենախոր
Հորիզոններր կը տեսնէ։ Բայց ի՞նչ կայ աւելի մեծ ե զեղեցկա զոքննոյն դիպ՛
ուած ա կերտ աշխ ար Հին և իրերու յաւիտենական
թաւալումին
մէՀ՝ քան
ըլլալ իր անձին, իր Հոգիին, իր էութեան մէկ ցոլացումը,
Հալելացնել այն
Ր
ո
լ
ո
ր
վիճա1լները
որոնց կ ՛ենթարկուին անոնք, և այ սա էս ո վ ստեղ ծել ար
ուեստին
Հրաշքը։
՛քնարերգակ մը արտայայտութիւնն է իր Հոգեկան
վիճա1լներուն,
տը
րութիւնն և Հրճուանքը, յոյսը ե լքումը անոր սրտին սափորէն Հովացած
ծաղիկներ են, ե միալն արեւի մը տակ խորՀրգաւոր ե անճառելի,
ո
ներ
չում
անունը
կուտան։
ՎյսՀան Տէրեանի զգայնական Հակոլեները պատճառ
զած որ
նաստեղծը շատ աւելի խորապէս և մինչեւ զգայաքախափօրէն
Հետ
գեղեցկագիտութիւնը
սիրոյ մէՀ։ Սէրր կեանքի տառապանքին ե երջանկու
թեան միակ
ծնունդն է, ե բացարձակօրէն
կը տիրապետէ
Հոն ուր
վիճակ մր կ արտայայտուի։ ՎաՀան S էրե ան ո իրոյ եգիչն էր, բայց
որքա՜ն
տարրեր էխն» իր քնարին /արերը քիօնսաոի մր կամ ՛Քուչակի մը հնչեցուցած
լարերէն։ Աէրր կեանքին ուրախութիւնը
չէր անոր Համար, այլ դժիՀոց մը,
ճամբալ մը որ կ՚առաՀնորդէր բացարձակ
Գեղեցկութեան
պաշտումին,
և Հետեւաբար սիրոյ ամէն զգացում իր Հոգիին մ ԷՀ, մէկ արմատէ բա զկա
ցած երկու ուռիներու նման, կր բաժնուէր
Հաճոյքի և գեղեցկութեան ցաւա-%
տանՀ. որանումին... Ամէն ճշմարիտ արուեստագէտի
գերագոյն տառա
է ասիկա որուն յաճախ անքէն զուրկ են բոլոր անոնք որ չեն գիտեր Հարցա–
փորձել բնութիւնր իր անՀուն գաղտնիքին և իր անողոք անփոփոխականու
թեան ը մէՀ։ կանացի փափկութիւնը
որուն մէկ Համառօտ վեր լուծ ուսն ըրի
նախորդ մասին մէՀ, ՎաՀան Տէրեանի Հոգեկանութիւնը
չէ փոխակերպած
այլ դրոշմած է անոր խան դա զա տան գին պատկեր մը,սար՜սափելի անդունդ
վերեւ ամպի մը կաթնաթոյր
լակուրՀին մէՀ օրօրուող լուսնկային
պէս։
Հիւանդագին ու մելամաղձոտ՝ ՎաՀան Տէրեան կանացի Համակերպ
թեան Հետ ունի նաև ալն իմա ստութիւն ր որ տիեզերքի ան սա Հման
կշռոյ-
թխն Հետ կը նփտռէ արձագանգը, միակ դաշնալուր
մեզեգին, միակ ա
լայլ ե աստուածաքին նուագածութիւնը
իր սրտին
զարկերուն։
Ո՜վ պիտի Հասկնար ո զբեր գութ իւնր քերթողին անթափանցելի, խո՛
րունկ ե անպատում էութեան։ ՛Ք՛ննադատ
ր, վերլուծողը կը տեսնեն, կը
դ ա փեն այն սիրտը որուն
վէրքերուն մէՀ արեւին լոյսն է ոսկեզանա կուեր
y
բայց ո՜վ պիտի խորաչափէ
այն թախիծը, այն մռայլ տկարութիւնը որ
վի մը պէս կը բարձրանալ անոր Հոգիին
մէՀ.
՚ Լ:
— Ես մոռացել եմ արեւի
ուղիս***
ի՛նքն է արեւը բոլոր, ի՛նքն է ինչ որ կա/ խորՀրգաւոր ու գեղեց
ինչ որ կեանքին և իրական ո ւթեան երկրորդ ճշմարտութիւնն
է, ինչ որ Հը–
րապոյր է և կախարդանք մար ղկ աքին ան սա Հման վշտին
մէՀ, ինչ որ երգ
