e
ՎԵՐԱԾՆՈհՆԳ
ՎԱՀԱ Ն ՏԷՐեԱՆ
( ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՐՒթԻՒննծՐ
— Ա.
ԵՒ ՅՈՒէԵՐ֊ՈՍԿԻ
ՀԷԲԵԱԹ — ՎԵՐԱԳԱՐՋ)
Հնչողական քեքոյշ Հոգին որուն ամենախորունկ և խանդաղատալից
սլա տկեր ր տեսա՛նք ՎաՀան Տէրեանե մօտ, յաճախ իր տխրութեան
տութեան
վաքրկեաններուն արտասովոր ու գեղեցկագոյն
Հրապոլր
ստանայ։
Qu'importe que tu sois sage.
Sois belle et sois triste.
կ՚ըսէր
հքօտըլեռ։ Տխուր ե գեղեցիկ
երանգաւորումներու
ցաւագին
pa s t e l
մըն է ՎաՀան Տէրեանի
Հոգին, ե ինչսլէս ամՀն քնարական
Հոգիի,
պէտք է մօտենալ և խոնարՀիլ անոր վրայ անՀուն աղապատանքով
մակուած։ Անշուշտ, քերթուածներ կան որոնք
ձուլածոյ
ստեղծագործու
թեան
մը անֆնֆելի կաղապարն ունին, և ուրիշներ որոնք արոյրի
լարերով
կը Հնչեն, բայց ճշմարիտ
քաղցրութիւնը
թերեւս կը բղխի այն քերթուած
ներէն որոնք տարաշխարՀիկ
ամբրոս մր կր բուրեն իրենց խորՀուրդին ե
մելամաղձիկ տխրութեան մէ £ թագնուած խորՀրդաւոր ծաղիէլներոլ
նման։
՛Քնարերգակ
մը ամէքն բանէ առաֆ իր Հոգեկան վիճակին արտայա
տութիւ՛նն է իբրեւ բանաստեղծ։
Անոր Համար իր ներա շխար Հր րնակուած
անթիւ ան Հա մար տեսիլներով որոնց կախարդանքը կը շրջապատէ
ա
կեանքի մր Հորիզոնր։
Է
լ
աւելի տխրութեան
Հակամէտ
է անոր
էութիւնը
քան Հրճուանքին տխրութիւն ր գեղեցկութեան
մէՀ՝ անոր երազին ոսկե ցնոր
թալուկն է։ ՎաՀան Տէրեանի
Հոգիին ուրիշ մէկ առանձինայ աակութի
լնն է
ո ւ ր ո
լ
ա տ են չ ս է բ ր։ Ամենաիրական տարփանքն իսկ զգայա
ճոյքներուն
անոր Համար կ՚եթերանաի
աննիւթեղէն
իսկութեան մր կը
փոխուի։
Յուզոււքնավառ
ինքնամոռացում
մըկ
ա
յ միշտ անոր զգացումնե
րուն, տխրութեան և Հրճուանքին մէ £, ե գգուանքը կանացի պաշտելի ձե
քին անոր ճակատին Հրավառ տամկութեանը
վրայ լուսնի
Համբոյր մրն է
թերեւս կամ շատոնց մեռած տարփուՀիի մր ցնորական
Համբո/րը • •
Փ
ին
ալ արդէն ուրուական
մրն էր գոգցես, որ իր կեանքին
տարտամութիւն
պտտցուց երագի բալաձիգ ճամբաներուն վրայ • • .
Իրիկուններր
մթնշաղին մէ £ երկու Արտերու Հանդիպումը, անոնց ան
խօս երդերուն Հոգետաւիղ լռսւթիւնր, և շրթունքները որ կը միանան իրա–
մու յաւիտենական
սիրոլ պատրանքին մէֆ, — ասոնց ամէնը ուր ո լային խաղ
մըն էր ՎաՀան Տէրեանի Համար, կեանքին վերադարձը միօրինակ և տխո
միշտ դէպի Հոն՝ ուրկէ մեէլնած Էին երէկ բոլոր խելացնոր երագողները • • •
Ուրուանոյշները
միայն Համբուրեցին քնարերգակին թախծալից
աչքերը
և խմեցին
լոյսն անոր թարթիչներէն
ծորող։ Ամէն տարփուՀի, ամէն անծա
նօթ աղֆիկ ուրուանոյ շ մըն էր այն պաՀուն, երր սէրր կը խառնէր Հոգիներն
իրարու, և աոտղերու պարտէզին մէֆ կապոյտ շուշաններր կը ծաղկէին։
