VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 84

74 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
՚յգ
Ք ռՐԸ Կը պատրաստուէի՛ն։ Հետաքրքրուեցանք թէ ի՛՞նչ տեսակ տեղ
Գալէճիգը։
— Գինիի ճշմարիտ Հայրենիք մր, կ՚ըսէին քանի մր տեղացիներ որոնք
մեր մօտ փութացեր էին առտու կանուխ։ |£ Տ
Ամինուն բերանն ալ Հարցումներու շարք մր կար։ ^\ք Հ %*ձ
— Ո՞վ էինք» ո՞ւր կ՚երթայինք, ինչոհլ կ երթայինք. ..
Ղեմ կարծեր որ կրցան Հաստատ պատասխան մր ստանալ։
1Աօ ճասարեան՝ բազմութիւնը ճեղքելով ինծի– մօտեցեր էր։ Գիշերը ան՛
կոզնխ մէշ անցուցեր էր ե շատ ան Հան զիստ չէր երեւար։
—՜Քիչ Հը րուփ առնենք, ըսաւ, կը տաքցնէ։
Մօտեցայ , փաթտոցաւոր թ՛ուրքի մր որ խոշոր աիկ մը րուփ բերեր էր
և կր լեցնէր շիշերու մէի Նիշ մըն ալ մենք գնեցինք, և էն առա £ ես զայն
տնկեցի բերանս ի վար, բայց շուտով գուբս տուի ի՛նչ որ խմեր էի։ Նիշյլ
կերեւայ նախապէս քարիւղ կը պարունակէ եղեր, որովՀետեւ ինծի ա
եկաւ որ քարիւղ է կոկորդէս ի£Աող Հեղուկր։
քյւ մարդը որ չէր ուզեր ետ առնել այդ շիշը* Կոիւր փրթաւ, ^ու
/(Ւուրքին բերնին փախած (լկեավո ՚ւրD բառը բոլորովին արծարծեց
Վայրկեան մը ետք, փաթտոցը թռեր էր մարդուն գլխին ե գետինը 1 Հի
վեց շիշ» մեր ոտուրներուն , տակ խորտակուած, դանգաղօրին դուրս
տային իրենց պարունակած թանձր րուփր, որ արիւնոտ գիծերով ոստայն
կը ձեւացնէր տակաւ։
Ամբողֆ բազմութիւն ՛ մր կար մեր շ"Լր£ը» J* ե ճիշտ իմ մօտս կոմի՛
տաս վարդապետը։
–ճամբայ տուէք, ճամբայ տուէք, ժանտարմա կուգայ, պոռաց
մը թեւերր բարտելով, բռնադատելով մերիններր որ բացուին, տեղ
եկողին։
իմ բախտէս, եկողը ճիշտ մեր զինուորն էր, որուն ֆ Հետ այլեւս մր՛
տերմացեր էինք մինչեւ Գալէճիք, որովՀետեւ ճամբան իր ուտելիքր մեն
կու տայինք, և երբեք իր սիկառի ի/նդրանքր՝չէի մերժեր՝ երբ ծխելու փա
փաքը կ՚ունենար։ էւ ծի/ելու փափաքը, իր ՛մօտ, քնանալ չէր գիտեր։
—Ի ՞ նչ կայ, ի" ոչ կայ, ըսաւ յառաջանալով։ £^
Նախապէս մեծ բան չկար, պարզ բան մըն էր ՚մեր վէճին առարկա
բայց Հիմայ այլեւս բարդ, անլուծելի կնճիռ մր դարձած էր։ Հինգ վեց կոտ­
րած շիշ գետինր, րուփր որ կր վազէր կ՚երթար, յետոյ մարդուն փաթտո՛
ցը այդ րուփին մէֆ։ Գիւրաւ կարգադրուելիք Հարց չէր։
Երկու բառով բացատրեցի խնդիրր։ _ Ել – որովՀետեւ քարիւղ Հոտող
շը միշտ ձեռքս էր, տուի զինուորին որ անգամ մր Հոտուըտաց։ Իր Հո՛
տա ռութ են էն կախուած էր ամին բան, և քիթր շուտով իր վճիռը տուաւ
ր ս պաստ մեռի։
–Ալլան, պոռաց մարդուն, ուլա՛ն...
ԷԼ վճռական պաՀերու մէֆ թ՛ուրքերը յատկանշող այն ձեւակերպու
թեան պակասով վեց գիրը դրաւ մարդուն, նոր և քարի՚֊դ չՀոտող շի