ՎԵ Ր
ԱԾՆՈհՆԳ
7Տ
րուփ մէկ
կողմ դնելով Սեգի
Համար։
Այս միքադէպը կր յիշեմ
ա՛նոր Համար որ գրեթէ
ճիշտ այդ
րու ն տեսնուեցան
մտայի՛ն
խա՛նգարմա՛ն
առաքին
՛նշա՛ն՛ներր մեր տարա
բախտ
կոմիտաս Վարդապետին
մօտ։
իրեն Համար՝ ժանտ ար մաներու
եր
ղը, տեսակ
մը սեւեռեալ
մտածում
դարձեր էր։ կ՛ երեւայ,
ճամրան
կառքին
ընկերացող
զինուորր
մերինին պէս յարմարող
մարդ մը չէր» ե կամ
չէխն կրցեր
մեզի նման յարմարիլ
անոր ոլգաիկ փափաքներսւն,
մինչեւ
անոր
վրայ վխտացող
պզտիկ
միջատներուն։
ինչ որ ալ ըլլայ պատճառը,
տեսած
կԳուրքր ժանտարմա
կը կարծէր, յարգալիր
գիրք մր կ՚առնէր, ՚ կ՚ո
բռնադատել
մեզ որ մենք ալ յարգանքով
կենանք, ճամբայ բանանք,
a
թէ
%աՀ» ընենք։
Տեսնելիք բան էր իր ձախլիկ
<լթէմիննաՀ»ը։,
Զեռքր նախ գ
խուն կր տանէր, քետոյ կ*ի քեցն էր մինչեւ
փորը* ե ամբողք մաբձնովը կր
նարՀէր,
ժպտուն
երեւալու
յայտնի
ճիգով
մը։
կատակը
սիրող մարդ, ինչպէօ որ կը ճանչնայինք
զինքը,
սկիգրհերը
չՀաւատացինք
թէ
իրօք լո^րք բաներ էին այդ ամէնը
իր մօտ։
գայինք,
որովՀետեւ կը կարծէինք թէ կը Հեգնէր
մարդիկը։
Բայց
երբ այլեւս ատիկա
իրեն Համար
սովորամոլութիւն
մը դարձան, ե կը կ
նէր ամին առթիւ, օրական տասն անգամ, քսան անգամ, սկսանք
կասկ
որ իրօք բան մը խանգարուած
է իր մէք, իր գլխուն
մէք։
ճիշտ այն պաՀուն ուր զինուորր այն զալաթուրքա»
եղանակով
ճ
բու դրաւ րուփ ծախող
քհուրքր,
նորին կոմիտասի
ձայնր
լսուեցաւ։
Աիշտ
նոյն անփոփոխելի
պատուէրն էր որ կու տար.
— Բացուեցէ՝ք
է
ճամբայ
բացէ՛ք, ժանտարմա կու գայ . . . .
Ոստիկան
մըն էր որ Հեռուէն
մեր բազմութիւնր
տեսնելով
եկեր
Հասկնալու
թէ
ի՞՚^Հ պատաՀած
էէ Մեր զինուորր
ի/նգիրր ՚
ամին պատասխանատուութիւն
բեռցնելով
թուրքին
վրայ, ՝ որ ֆ արդին Հե՛
ռացեր գացեր
Էր։
— Շուտ, կառքերր
մտէք, ըսաւ ոստիկանը, պէտք է կանուխ
ճ
ելլենք, որպէսզի
իրիկունը
Հասնինք
Զանզըրը։՜
Օր մը, ամբողք օր մր տակաւին
պիտի
քաշէինք
կառքերուն այն
զարՀուրանքր։
Ականք կու տայինք
մարդու
՛մը որ մեզի
կ՚ըսէր թէ ճամբա
մինչեւ
Զաղըրը՝ ֊.լեռներու
մէքին կ՛անցնի, ինչ որ բոլորովին
անտանելի
ա
ի-
տի դարձնէր
անշուշտ
ճամբորդութիւնր։
Դժկամակութեամբ
Հեռացանք
խանին, սկսան ր իք^ել
պզտիկ
զառիթափ է մր, – որուն ստորոտը
մարգուտ
Հովտին մէք կառքերր պատրաստ
մեզի կը ս սլաս էին։
էյւ աՀա նորին կոմիտաս վարդապետի
ձայնը*
— Բացուեցէ՝ք,
ճամբայ տուէ՛ք*..
Կ՚երեւայ
ժանտարմա
մր կու գար ՚ .նորին
ետեւնուս։
Դարձանք .
նայեցանք
դէպի խանը։
Իրօք
մէկը կիք^էր այգ
ճամբէն, բայց... մարդ
չէր։
ինչ որ մեզի կը ^Հետեւէբ՝ պարզապէս գօսոտ, Հիւանդկախ
աւանակ
Ո
Ր ԷՐ ե՚ՐՒ՚Լ
1
"
0
^
սրունքներուն
վրայ տատանելով
կը քալէր,
աւելի կր գլո
