VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 693

Վ ե I՛ Ա Ծ Լ Ո Ւ Ն Գ 379
Բ՛
Գաղթավայրի ամէ՛ն վրանի բնակիչը առնուաղն եօթը Հոգի սլէտք
ԸԱ ա Ր : Ընտա՛նիքներ կային որ նոյն թիւր կր ներկայացնէին և երբեսե ա
ա յ դ թիւէն շատ աւելի բազմամարդ էին» ուրիշներ Հազիւ մի քանի Հոգի
կ9ըԱային ե իրենց թիւը կ ամբողջացնէին ազգական բարեկա մ և Ն անօ
րով։ կային ուրիշներ ալ, որ շատ աւելի գժրազդ էին, իրենց վրանին մէջ
ստիպուած Րէ1 ա լով առնել անծ՛անօթ, անյարմար ընտանիքներ։ կար
ուրիշ դասակարգ ևս, կ^ւնէ^^զաւաէլներէ բոլորովին զրկուած՛ չոր
տարիքոտ ամուրիներ, որ Համաբաղդ վեց եօթր րնկերներով վրանի
զետեղուած՛, ստիպուած էին միասին ապրիլ։ քԻշուառ էր իրենց վիճակ
անմխիթար։ Զուրկ էին րնտան եկան ամենափոքր գուրգուրանքէ ե էլն ոջ
խնամքներէ։ Ամուսնանալու ա մենա պզտիկ փորձ մր անողոք րնդդիմութեան
կը Հանդիպէր էլնիէլներէն, իսկ երիտասարդ ամուրիներր երբէք բացր Ասա
չէին, կէս օրէքն վերֆ դրացիին խնամութեան կ՚երթայ Էէն, մութը չ կոխած՛
վերջալոյսին իսկ ամուսնանալու Համար։
Վեց Հոգիով» ամուրի տարիքոտներու վրանի մը բնակչութեան կը
կան Էր Էյաչեր աղբարը։ Պապիէլներու կարգին մէջ չէր կրնար դասուիլ,
դատ իրեն 66 տաբու կրնար ըսուիլ կամ թերես անկէ ալ աւելի երիտաս
էր, բայց մա գերն ու մօրուքը տարագրութեան ու թշուառութեան ճամ
ներու վրաի ժամանակէէն առաջ ճերմկած, իրեն ընկճուած՛ և ներքին
սաբաժ ձեր ուկի մը եըեոյթը կուտային։ Գրականութիւնը բոլորովին Հակա­
ռակ Էր, Հրաբուդխ կար /Աաչեր ագրարին սրտին և նեարդերուն մէջ։
իյեղճ մարդը ինքնիրեն սիրաՀարած էր, Ատ ան այի շրջակայ գիւղերէն,
իրենց վրանին դրացի էքարիամ անուն մսոտ, կարմիր, փայլուն երեսնե
կունտ ու կլոր տարագիր որբևայրիի մը։ ի)աչեր շատ օրեր Հառաչած՛,
գիշերնկր աՀոելիօրէն երկար տառապած՜ էր% գէր Մարիամին
Համար։ Մարիամին ջ՝ուրի գացաՆ ժամանակ, fi բոպիկ ոտքերր, մե
սրունքները, կր քսենդեցնէին իյաչեր աղբարը՝ որոնք ամէ^ն գիշեր մարմարէ
յղկուած սիւնակներու պէս, իր սրտին և էութեան վրայ ճնշող և տառապե­
ցուցիչ յաճախանքներ էին ։
իյաչեր իր նախկին գիւղին քաՀանային զա ցած, ձեռքերը կուրծքին,
գլուխր ծռած, աղաչած՛ պաղատած էր տէրտէրին, այս գործ
Համար։
—Ղուրպան քէ տէր պապա, ոտքերդ պագնեմ, բան մը
մարցուր Մ արիա մ Հանըմը։ Հատ խեղճ եմ . • ։ կթէ Աստուած ոզջ
մեզ Հայրենիք վերադարձնէ, երեք սենեակով ամբողջ տունս, յարդանո
շուտ մը իր՛ անուան դարձնել կուտամ։
Տէրաէրը գացած էր։ Ջգիտցուիր թէ թախանձած էր թէ « չ՛ ինչ պէս
ընէր քիչ շատ ունեւոր յաճախորդի մր Համար — բայց բացարձակ մերժո
պատասխանը բերած էր վրանին դռնակը աղօթելու ձեւով ծունր
Խաչեբին, որ տեսած էր տէրտէրին խնամութեան Համար Մարիամին