VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 545

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
չով աւելի լաւ եւ ընդարձակ շինուած ըլլալուն Համար սովոր էինք ալդս
կոչել։
Յուսիկը Հեծեց, սնից, բայց երրէք չունեցաւ իր նախկին սիրոյ ուժ
գնութիւնը։ Երբ Ձիւնիկը կը բոնէինք եւ կը պաՀէինք, իր սէրր նոր փոր
մը ենթարկելու Համար, առածին բերան քիչ մը կը փնտռէր, յետոյ կ
կը թառէր իր փեղկին վրայ։ Աեր ձեռքերուն մէ £ թրվռացող Ձիւնիկին ձեռքը
առաիւան սլէս իրեն կատաղութիւն չ՛էր տար, տեղէն անգամ չ՛էր շա
Միակ ուշադիր կը դիտէր իր գոյգը՝ որուն րնականօրէն պաշտպանութի
սասն ձնած էր։
Սիրոյ այս տկարացումէն վերի գաւակ մը կուզէր զայն Հրա Հրելու Հա
մարէ Բայց աւա՜զ գաւակը չ՛էր գար։
Օր մը իր բոյնքն բացակայութեան ժամանակ, Հաւկիթ մը գո
դրացի թռչունէն եւ ան միֆա պէս դրինք Յուսիկի րոյնին մէի
Երր կէսօրուան մօտ բարձունքէն վար ի քաւ ե մտաւ իր անկիւ
շատ Հաւանական է, որ աչքերուն չէր Հաւատար։ քքւրախութեն^ն
ելաւ, վայեց, Տնքեց, աղու և գուրգուրագին, թնթացուց շրֆապատր,
գերուն ծա ղի 1լե ր ուն ե իր ընկերներուն Հռչակեց իր ուշացած յաղթանակը,
յետոյ քաշուեցաւ րոյնին մէի և վեՀափառ երկիւղածութիւնով մը
նստաւ Հաւկիթին վրայ։
իր կինը գեղանի Ձիւնիկը Հեզօր^ն եկաւ մօտեցաւ իրեն։ Դռնակքն առ՛
իև կեցած, ապշած կը դիտէր ամուսինը՝ որ իր Հայրութեան ղերը
զանց լուրթի առած, երկիւղած օրէն նստած էր Հաւկիթին վրայ։ Յուսիկ ո
ուզեց Հասկնալ, Ձիւնիկի ապշութեան ե քա մա Հր անք ի ձևեր էն. վեց երկար
ամիսներ վայ երգելէ վերի լոյս աչքով Հազիւ թէ տեսած էր իր բոյնքն մըշ
տական մթութիւնը լուսաւորող Հաւկիթի մրձիւնափառ գեղեցկութիւնը։
Ձիւնիկ կ՚երեւի չ՛կրցաւ Հասկցնել թէ խարդաւանանք մրկար մէիոեզ
ե թէ իր ընդերքները, այդ օրերը երբէք շարժած չ՛էքն իբր մայր և ամուսին
ՅուսաՀատ թռաւ գնաց, Յուսիկր ձգելով իր սնկիւնին մէի
քիռչուն մը Հագիւ թէ այդքան Հերոսութիւն մրկրնար ցուցնել։ Օրե՛րէ
երկար օրելէ, Հակառակ Ձիւնիկի դժկամակութեան ե Հազուագիւտ
մէ£ միայն բոյնյաճախելուն, անվՀատ ե աննկուն սպասեց Հոն, շատ ան
անօթի ու ծարաւ։ Հագիւ միքանի վայրկեաններ կը գտնէր, բոյնէն վար
չմեռնելու չափ քիչ մը կեր ուտելու և իււ֊րի պգ տ իկ ընդունարանին մօտենա
լու Համար։
՛Բոան օր եղած յլէր* երբ պգտիկ խատուտիկ ձագուկ մը դուր
Հաւկիթ1խ։ Վարանեցանք նոր անունով մը մկրտելու ապօրծինր։
Յուսիկ գոՀ էր և երջանիկ* վայրկեան մը չէր &Գ ռ Ր իր ձագուկր
օրէ օր կը մեծնար, կր գեղեցկանար և Հասակ կը նետէր։
Հոկտփ առաւօտ մը, կանուխ, գունատ ե ղողդոդագին եկան լ
ինծի որ գիշեր ատեն, դաւաճան ձեռք մր գլխատած էր Ձիւնիկը, կո
տի կտորով մը դաշունած էր Յուսիկր, եւ ոտքեբուն տակ ճզմած էր
տիկ ձագուկը։