ՆհՐԳԱՈԼԹ հ ՏԵՍԱՐԱՆՆԵ
Ր
1 I
il
ԻH
ւ՛
Կ
" j
Ւ*եքը
ո
յլ վարդապետ
էր, ոչ կաթողիկոս, բայց ապա Հովա
կոսի նմանող վեՀափաո երեւոյթ
մը ունէր իր ընկեր աղաւնիներու, քովք
Վրանաքաղաքին
մէջ վեց Դ
ո
յգ էյք" սեր ընտանի աղաւնիները
ժամանակ ժամանակ կր շատնային, կը քիչնային ե ամենքն ալ
էյն անուններով։ երեք Հատին կնքաՀայրն էր, վերջին տարուայ գարնա
Ը
ս
կի
ռ
րի^ մեգի
Հի
լ
ր
ռ
ղող, Բրօֆ. Ա. էյաչա տուր եան, իսկ միւսներուն կլնք
Հայրը ՛ես եղած՛ էի։
> Զ
ո
քգ Դ"յգ> Ղ
ա
ՐԳ
ո1
1 k
nL
Գ
ա
֊ւՒն Տարտարոսը և քԱաթունմա
և /խատուտիկը։ Վեղարաւորր և Երեցկինը, Տուսիկը և Ձիւնիկը*
ւԼր՚քիկր* վերշապէս Վարուժանը, Լուսիկը և կապուտիկը։
Ամենքն ալ իրենց կարգին ունէին
շնորՀալի կամ .անշնորՀ ձեւ
բնաւորութիւնն
եր։ Պզաիկ աշխարՀ մը կը ներկա քացն էին անոնք իրենց սի»
րով, գուրգուրանքո՛վ, վէրքերով ե նախանձաբեկ ատելութ իլեն
կեանքի անբաժան ընկերներն
էյ՜նանոնք» որ ամէՀն օր, ամէ^ն ժամ կըթափա
ռէին մեր մէջ, ծազիէլնեբու և թուփերու առընթեր, վանդակապատի
Սարսափելի արարած– մընէր ճՏարտարոս^ը,
դժոխքի
Հոգիով սև, ընկերներու՝մէջ առաջնակարգ
կռուագան
մը։
Օր մը շատ ցաւալի ա՛րկածի մը ղոՀ գնաց, և որբեայրի ձգեց
թին վրայ ան Հողև անկասկած
նստող խեղճ ]
Ա
աթուն մարբ ։
Մեղի ԴՐ
ա
ցէ նռնենիի
մըՀովանիէն տակ, գերեզման
մը փորեցյն
իրէն» վրան քառակուսի կարմիր քար մը դրինք» ե սիրուն խաչ մ
ցինք Հետեւեալ
վերտառութիւնով
Հ Աստ Հանգչի քարին տակ
d Տարտարոս , նաՀատակ։
յ>
a$արտարոսգի նաՀատակութենէքն վերջ ժամանակ
մըմաՀ չ՛
մեր թռչուններու
շարքերուն մէջ։ կեանքը և սէրը իրենց մէջ իրենց բնականոն
վիճակր առին։ Նոր սէրեր երգեցին» նոր սիրերգներ լքեջեցին, ելան, մասն
նոր ձագուզներով լեցուցին բաց ենա ցած
բոյները։
Աղաւնիներուն մէջ աչքի զարնող գսյգ մըկար, որ առաջին ա1լնարկ
իսկ կը գրաւէ՛ր դիտողներուն
ուշադրութիւնը։
Վեղարաւորը և Երեցկ
էին այս չնաշխարիկ
ղոյգր, որ չ՛ես գիտեր առաջին պա Հուն, իրեն
ի՞նչպիսի Անգիտակցութիւնով
մը,խոշոր զարտուղութիւնս վ մը գործուած
էր անուանակոչութեան
մէք։ «.Երեցկին* կոչած էինք, մեգի նոր եկած»
ե սմսեղուկ երևցոզ թռչուն մր՝ որ ետքէն արու ելած էր ե «Վեղ
քորջորջած էինք Դէո՚-է՚Ըխոպոպաւոր,
ոտքերը փետրազարդ,
շքհղ» ա
