VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 543

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ 4
գլխուն վրայ, մի քանի թռիչք կատարած\ նորերն կուգար, կ
ձեռքեր ուն մէք թրվռացող սիրական յն քով։
Հակառակ (լ Յուսիկդ ի ցուցուցած այսքան տաքուկ և դ
սիրոյն, «քՕաթունմարդ երթալով կր տկարանար» փետուրները
ին$ մինչդեռ իր րնկերուՀիներէն գեղանի «Ջիւնիկդը ե «Վեղարաւորդը ե
ւէ ետեւ մայր ^ԸԱային* 1ք"Ք հ ո ա Հ Ա Ա > Ր ամուլ» նկուն ե փետրաթափէ
լուն ճաոագաքթներուն տակ, <ւՅուսիկդին ծիածանային երանգներով
Հզօր ԷԱ՚սֆքը* անդադար, ԷարշալոյսԷ մինչեւ վերջալոյս, կ ուռէր, կր
ե կը թրթռար։ Փոթորիկ կար, սիրոյ Հեղեղ, սա Հեծկլտացող թռչունի
տիկ էութեան խորը, րալց, աւազ, գաւկի սէրր չէր գար, սԷԴտիկի մր
չէր լեցներ «Յուսիկդի մշտապէս ամայի և տխուր րոյնըt
Օր մը (լ/ցաթունմա րն [ ռ իկ ենյքիկմեռաւ եւ անմխիթար ձգեց իր ա
ոքն ը։ –Այլեւս ոչ մէկ րան գոյութիւն ունէր վՅուսիկդը րոյնին կապող, ո՝չ
կին, ո՛չ զաւակ, ո՛չ ալ իր կենսաթրթիռ էութիւնր տաքցնող ամո
Երկար օրեր, ամիսներ, զրկւեցանք իր սիրադոռ ազու Հեծեծան
որ մեր՛ առօրեայ Հաճոյքը եղած էր։ Իր ընկերներէն և ոչ մէկը ը
եղած՝ էր, իր ձայնին մէք դնելու այնքան գորով, այնքան ներդաշնակութիւ
ել ուժգնութիւն, որ մեգի նախապէս միշտ ըսել տուած էր իր
*kn գ ո ո ա յ *fի P ր ա J է Օ զը* • •))
Ռլ*.Թէ ՚ ^ ւ՚ ^ Ր՚ ^ յ է^ ^ Գ* Հիմա ամենափոքր Հեծեծանք մրն ալ չիկ ար*
«Յու֊սիկգր կարծես Հրաժարած՛ աշխարՀէն, ձգած էր իր այնքան գու
ցած՛ րոյնը։ Ստուերի մը մէ£ կանգնող ղրան մր, բարձրացիր փեղկը ընտր
էր իրր կայան, ուր վիզը ներս քաշած՜ կ սպաս էր, գրեթէ ամբո
շերն ալ Հոն կը պառկէր, առանց երթալու քաշուելու իր տաքուկ
ո՛ւր օր մր, իր պաշտած րնկերուՀիին տղիակր տեսած էր լոյս աչքերով։
Մեր շրջանակին մէ9 ամէն օր ճաշի ատեն, «Յուսիկդի վշտդն,
սիկդ ի սէրէքն զատ խօսելիք րան մը չունէինք։ Մի լս աղաւնիները
գոքութիւն չունէին։ Սգաւոր թռչունին այս ազնուական րսթաօքր 1էՐ Հի՛
ացնէր մեգ, մինչ անդին «Երեցկինդը ձգած իր կինը, սիրաբանութիւն կը–
նէր ազֆկանը Հետ։
Ուզեցինք ամոքել իր վի Լ ար* եւ իրեն բնկերուՀի Ր Ա
ա լ ՚1 Լ֊ Համար ետե–
ւէ ետեւ նոր թռչուններ բերել տուինք, եւ բան տ ար կեց ինք միասին վանդ
կի մը մէ^, «Յուսիկն վշտին եւ սիրոյ մէֆ որքան Հզօր, նոյնքան եւ
Հզօր ու կատաղի եղաւ իր ար Հա մարանքին եւ գայրոյթխն մէք։ Այն
մոլուցքոտ խոյանքով մը կը նետուէր, վանդակի իր անկոչ դրացիներուն
րտյ» որ առածին պա Հուն իսկ կ*ղդ ացուէր եղեռն ածին ատելութեան
ո֊իմացինը մեռցնելու, բացայայտ կամք մր։ Մեր փորձերուն մէ£ անյայող»
ղինքը եւ ուրիշները ան օզուտ տանջանքէ մր խնայելու Համար, շ
դասներ ստիպուեցանք . վանդակին գոն երր բանալ, եւ– ազատութիւն
բանտ արկեա լներ ուն։ «Յուսիկդ առածին պա Հուն իսկ Ա՛նայլայլ թռաւ
իր մեծ աստւոեր փեղկքն վրայ, եւ Հոն թառած ամ բողք օրեր եւ
անքատհ լած իր անբաղձալի բեկերն եր էքս, ան Հաղորդ անոնց սիրո լ եւ ո