երևոյթով
ուրիշ թռչուն
մր, որ յետոյ էգ ելած էր։ Ասոնք առածին պաՀուն
իսկ իրարու զոյգ եղած էին։ իրենց սեռի տեսակները Հասկցուած՛ էր, բա
շատ ուշ էր աղես։ Սովորութիւնը
նուիրագործ՛ած՛
էր իրենց անունները
փո՛
խել կարելի չ՛էր* Արուն «Երէցկին» կը կոչէիք fc
u
k ԷԳԸ ^Վեղարաւոր։՝*
Ա՛ննկարագիր, անբարոյական, կռուազան ևնախանձարեկ
թռչ
էր «Երեցկինգը, Հակապատկերր՚
իըէ՛ ՀեզաՀամբոլր ազնիւ, զնկան ճՎեդա
ւոր գին, որ իբր տիպար մայր՝ անսաՀման ի ան տա դատանքով
կը գուր
ձագուկներուն վրայ։ Անիկա օրերով չէր ձգեր իր մութ անկիւնը, երկար ժ
մեր թուխս նստած Հաւկիթներուն
վրայ, անձկագին կ՛ սպա սէր իր աւազա
ամուսինր՝ որպէոզի վայրկեան՝ մր բարեՀաճէր
գալ
բ
ո
յնը»
Հաւկիթներուն
վրայ իր տեղը բռնած, իրեն կեր ուտելու,
(ւ
քիչ մր րնզարմացած թեերը շար _
ժելով թրվռալու ժամանակ ձգելու Համար։
Հ-Երեցկրնգը շատ անգամ չէր գար»
միշտ նոր
սիրաբանութիւննե
հտևէ էր, կը մոռնար իր բոյնր և իր կինը» ե դարպաս կը դառնար
ուրիշն
կիներուն» մանաւանդ իր անդրանիկ աղք կան ճԱրմիկգին շուրք։ Եւ իր յամառ
Հետապնդուածներուն մէք շատ անգամ կը յաջողէր ալ։
Ա՚արտիրոս, բայց Հոգեկան մեծ՝ անՀունութիւն
ունեցող կին էր ղվեղա–
րաւորՖր կը տեսնար իր ամուսինին բացէ ի բաց իր դէմ ըրած՛ ան ար գա բ
թի լեները, սրիկայ բնաւորութիւներ,
մանաւանդ իր աղք կան Հետ
ունեցած՝
աններելի ե դրական սիրաբանութիւնները»
բայց ատով
Հանդերձ երեւու
պէս գոնէ շատ
չէր յուգուեր։ կապուած
իր րոյնին
և ձագուէլևերուն
մայ
րական ան Հուն սիրոյ մէք կը գտնէր իր Հաճոյքը և մխիթարութիւնը**,
f
^Տարտարոսնի ցաւալի
նահատակութենէն
վերք,ձեռք
անցու
շքեղ, սեւորակ, լագուարթի
զարնող փայլուն,
շողշողուն
փետուրներով*
իսկապէս Հպարտ և ազնուական զթռչուն մը՝ որուն անունը Հ&ուսիկ»
դրինք
Յուսիկր առաքին օրերն իսկ ընկեր եղած էր այրի Տեացած
ail] աթուն մարգ
Հետ, ե երեք երկար շարունակական
ամիսներ, անոր ցուցուցած՜ էր ա
ռըն տաքուկ
սէր մը, որ երբէք սովոր չէինք գիտել միւս ընկերներուն
քով։
Շատ անգամ կը բռնէինք
և կը պաՀէինք
էիյաթունմար»ր,
փորձի
ենթարկելու Համար Յո՛ւսիկին սէրը։ Խեղճ թռչունը խենդ կը դառնար, կը թը–
ռէբ, կ՚երթար կուգար, կը փնտռէր րնկերուՀին, և վերք ա պէս
ծ՝աղի1լներո
մէքը կանգնող
սիւնի մր վրայ թառած, կր վայէր, կը Հեծէր, ադոլ» տխր
գին և սրտառուչ։
Աքս վայրկեանէ՛ն
«Յ
ոլս
իկԳր
իր փայտեայ
բարձունքին
վրայ • կանգ
նած,
սիրով փոթորկած, Հեծ՛եծ՛ագին, կենդանի պզտիկ անդրիի մը կը
նէր։ Երբ այլեւս ոգոքուած
իր Հեծեծանքէն, U կարեկցոտ
վշտին Հանդէ
մեր ափին մէք թրվռացնելով
կը ցուցնէինք րնկերուՀին՝
(լխաթունմարգը ՚
ուրախութեն^ն
խենդ կը դաոնար, յանկարծ ական
մոլուցքէ մը կր խո
նար մեր վրայ, և անվախ մեր քիւին կամ առքեւի սեղանին վրայ թառած՛»
կը շօշափուէր, կը Համբուրուէր
«fyաթուն մարշին Հետ։ Այլեւս կարելի չէր
զինքր Հեռացնել։ Սպառնական ձեռքի շարժումէ մը ետք» Հազիւ
մեր
