մի
քանի անդասներու. — պաշտօնաթերթը
եզոդ €Հայ աս
տան
՛ձ
թերթին«.Վախ
ցողները» վերնագրով
յօդուածը
կարդալով։
Այդ յօդուած
՜ը,
Հանրապետութեան
պատուիրակութեան
պետ
րոնեանի
մեր անկախութեան
տարեդարձին
առթիւ
Փարիզի
Հ այ
կարմի
քւյաչին կողմէ ծարքուած
երեկոյթին
առիթով
բրած
բանախօսութեան
այ
մասին կր պատկանի,
ուր յարգելի բանախօսը,
թուելէ վերք
կո վկա
մղուած վարքի՛ն տարիներու Հայ ազատագրութեան
պայքարին,
բազմա
ոսական և դժնդակ դրուագներր ու պարագաները,
կ՝
անդրա
ուան մտաՀոգիչ
լուրերուն
վրայ։
էքւ բարձրացնելու
\ Համար
անձկութեան
մէք
° Դ
Ո
Դ
ուն1լնդիրներու
տրամադրութիւնները,
կ
՚ոգեկոչէր
Հայ ժողովո
անպարտելի
Հոգին ու կենսունակութիւնը
որ Հայսօր կարմիր խաչէ
երկաթ խաչը գրկած»,
վսեմ գիտակցութիւնով
մը, անվարան
դէպի իր ապագան,,
ընկճելու իր դժխեմ ճակատագիրը
ե
դա
իր Արշալոյսը։
Յետոյ ծանրանալով
տար ածուած
լուրերուն
ե
Հ Հեռա
րուն, գրեթէ ամբոզտութեամբ թրքական
աէլբիլրէ րլլալուն վրայ,
կ
՚զգուշացը–
նէր ունկնդիր
ժողովուրգր այդ
շշու1լներուն
ախտավարակ
և
ազդեցութենէն,
մանաւանդ անոնց՝ Հայ.որոշ շր
^անա1լներու մէ9
գիտակցա
բար տրուած խոշոր Համեմատութեան
ե
գուժաբեր պատգամի
մր
քք՚ն ա/լնարկելով, շատ արդարացի կերպով
կ
՚ընդվդէը
.
ե
իր ճառ
Լացնէր սապէս, «Jju չեմ վախենում
այնքան
թ
ՈԼ
֊ՐՔ
ռ
րից
ս
Թաթարնե
j
որքան վախենում եմ
վախեցողներից»։
Մեր իրականութեան
մէք, ինքնին
փիլիսոփայութիւն
մը
կ
՛արժէ,
տեղին արտասանուած՜
այդ նախադասութիւնը
որ կը մատնս/նշէ
զաք ական նորաստեղծ՛
կեանքին մէք, մեր Հոգեբանութեան
ե
ցի ական դաստիարակութեան
ամ են էն թարախոտ
կողմը։ «Հայաստան»
կառակ իր
illustrissim e
խմբազիրներուն այդ
՛բանախօսութեան ներ
լալուն, առանց ամբոզֆ ճառախօսութեան
Հոգիին վրայ ծանրանալու, ա
պարարի մը վարպետութիւնով,
ամբողջապէս կր խեղաթիւրէ,
Հ
ւացնէր այդ խօսքերուն
բուն իմաստը, արտաքնապէս
միայն ՝վեր
չվախցողներ»
բառը»
ե
առիթը յարմար սեպելով, իր ընթերցողներո
Հրամցնէ, ժաՀրով
ե
նեխութիւնով •
լեցուն յօդուած
մը, որ պայծառ
ւու տակ. անգամ
մրն ալ քօղադերծ ՜ֆ կ՚րնէ իրենց սեւցած
խղճմտանքը
անոր ետին թագնուած
յետին
նպատա1լները։
Մեր
ն
պատ ակր չէ ԱՀա րոնեանի ճառին /և անձին
պաշտպանութի
ընել
Հոս,
արդԱն ոչ կարօտ է անոր
ե
ոչ ալ իր Հպարտութիւն
այդ
ուղղութիւնով
փորձեր րլլան։ Ոչ թէ Հիմա» այլ մեր մարտիրոսագրու
թեան երկար տարիներու րնթացքին, ան
կ
՚ապրի մեր բովանդակ,
բունդին
մտքին ու ուղեղին մէք, և պէտք չունի
յերիւրուած
ներփողական
ներով
ե
անգու առաքինութիւններով
կուռք
դառնալու։
քանի որ րստ իրենց սովորութեան,
ձեռնոցը անգամ
մըն ալ
ա
ս
ին ի
ք
կերպով
նետուեցաւ
Ազգային Պատուիրակութեան
պաշտօ
Օրկանին
կողմէ, կարժէ
զայն վեր առնել այս անգամ ալ,
