VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 281

Եղբայրագէմ Ա աՀաւոբ», Հո՜վ իշխաԿակակ, աՀպւոբ, ^ ճշ
բարեկամ սուր» u fi r^y
Բայց միեւնոյն նմանութիւններուն յա ձախ կը Հան դի պինք իր քերթգԿԱ4ս՛
նեբուն մէք, ինչպէս նաեւ միեւնոյն ածականներուն որոնք նոյն գոյակս/կ
նեբը կ*որակեն։ Ասոր պատճառը ես կր վերագրեմ իր լեզուին
րութեան։ էարճանեանի արուեստը որ դիւցազնական է բայց ոչ
նումովէ ինչպէս Օդիսականր կամ \յնէականր, աւելի Հզօրագոյն և լայկա
լեզուի մը կր կարզտէր։ Պարզութիւնը, Հնագեղ– իմաստին մէք» P nt"P ntlfà
ռու է ըլլալէ Աիամանթօփ քերթողական*արժանիքը։<լՀաքրենի Հրաւէր»ի երգիչ
€ԱՈ Ր Ք Ա !Լ ^P կ* առնէր սակայն, երր Հայրենի քաղցր յիշատակներր
չէր։ Եթէ ոճիբ՚ր չի լա իշտակէր զայն մեզմէ, մենք անկասկած պիտի
նենայինք մեր գրականութեան Հողին վրայ նորակերտ մեՀեանի մր սիւներր
որոնք իրենց գեղեցիկ/ պարզութեան մէք Հին արուեստը ՛պիտի խսրՀրգա
նբչէին։
՛Բանի մր յաւելուածական խօսք ես ունիմ Աիամանթօի տա
փ ո ւթեան Հ_ՈԼ~րք: ՚Ւնչպէս ամենքս ալ գիտենք, անիկա ազպւուսչափ
չի Հպատակիր մեր րն դո լնած օրէնքներուն։ . Անոր կ շռոքթր Հեռաւոր մէկ
յիշատակն է կարծես եղանակին մեհենական աղօթքներուն զորս մեր քու
մերը կ՚ընէին։ Ե յ անոր մէք վերապբումր կր տեսնեմ խորՀրգաշունչ ե
ցրրալուր չափ ական ո ւթեան մր զոր Նարեկի ողբերգութիւնը կը ծնի։
ինծի՝ այնպէս կը թուի որ բանաստեղծը գրելու, ժամանակ ի
եակին մէք կը քալէր, բարձրաձայն արտասանելով իւրա քան չի ւր տողը։ Այ
լայնօրէն. ե ազատօրէն չտփուած կՀռոէքէը ^ոգԷՒս մէքէյեա էտք էր անպա
ճառ ձայնի փոխուէր, որպկսզի Հասնէր ա\ն ներդաշնակութեան որուն ալիք­
ներուն վրայ կը բարձրանայ ամրոդք քերթուած ր, կարապի մը պէս
թե ւ-երր աՀեղասաստ մրրի1լներուն Հետ կր տարփաւորքն։ Բայց յաճախ,
մանաւանդ ((Հայրենի Հրաւէր»ին մէք, այս տ աղա չափ ութի ւնր պկնէրեւ ձրգ–
տում մը ունեցած է ղէպի Հայկական չափը, մասնաւորաբար թատերակա
«.Մօր մր եբազրն խորագրով զմայլելի քերթուած ր գրեթէ ամբողջապէս
Հայկական թատերական չափով գրուած է։
((Երագս քեզ –այսօր՝՝ գըրեմ .–^— մեռելոցի — կէս գի շեր էր,
«Ջսբս /եդրայրներդ–– յանկարծակի՝ իմ առէեւրս — ծունկի եկան...
Երբեմն ալ արձակէի։ տարբերութիւն չունի Աիամանթօի տաղաչա­
փութիւնը։ Օրինակի Համար. | 1
((Նոր տարի ի իրիկու՛ն Է։ Ամէն եր դիք իր խրախճանքի ժան% ունի,—
((թոնիրին շուքէ*, որուն վրայ այգիներուն մրգեդէնն՜երԱ կլլ բուրեն,–
՝հառա սուն անձ, մէկ m ան գաւակ, բոլորակի նստած են
Ահամանթօի առաքին գրուածքները շատ^ոուրպ ըկգունեաւթիէ^ռո.
տած են։ Ռդւ֊սաՀա)հրշ չափէ% պւելի ծաղրած (ն զանոնք։ Բայց ո՞վ