ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
կարծ
ամայութիւն
մը, և յետոյ չարակամ ու մարդկային
ամբոխ մը
տեր իր շ
ու
~րքր» երր գիշ
ռ
ր
մը, երագին մրրկոտ
քաՀը աստղեըուն տակ
ռելով՝ բաժնուեր
է իր ընկերներին,
բարձրանալու
Համար դէպի
նպատակի
վեՀութիւնը
•
Բայց քարերը Հասած՛ են իր ետեէն, ե ճակատէն
արիւնը կը Հոսի։ (Բագերը
Հովին
մէք՝ ան կը շարունակէ իր ճամբան
վեր։
Տխրութիւնը
անոր Հետ կը քալէ իր ստուերին պէս, և
ա
խորունկ
շեշտ մը կը յայ անուի բանաստեղծին
ձայնին մէք, երր ան
կ՚եր
((Ու֊ բար եկա էքսերս թունաւոր
ծաղիկներ
քաղեց
Էն
«Ւ՚ս* Հեռաւոր
գերեզմանս
զարդարելու
Համար . ..((
իր բարեկաենեբը
այսօր
ին՜չ ծանրագին
դափնիներով
ուխտի
պիտի
երթային
դէպի անոր
շիրիմը որ անյայտ
րԱ
ա
լով՝
Հայրենիքին
սիրտն է ամ
բողք» * •
Բայց ես կը Հաւատամ որ մեղուները
փեթակ
մը շինած են ան
կին մէք ուր ոսկեղէն
մտածումը
փոթորկեցաւ
միշտ։
ՄեՀեաններրը
աւերակ են այսօր, բայց ^1՚
աս
վրէ
արուեստը դոր
առաք մարդկային
միտքը
յղացաւ։
ճշմարիտ
ու մեծ; բանա ստեղծները
իրենց սիրտը կը թափեն
ու մարդկութեան
բաժակին
մէք, իրենց
արիւնը կը խաոնեն
անոր
գին
Մեր բաժակին մէք շատ
աւելի
արիւն կայ այսօր, քան գինի։
իյմենք
ձեալ ճմեր տաք
վէրքերուն
արիւնը^ որ Հեղուկ
լոյսն է այն
մարգարտաՀոս
ա
ԴԼ
Ա
է
է
-
ո
1?
ս
ո
Ր
ոլՀկ
վր
ա
ք
միշտ
Հայ– միտ քր խոնարՀեց՚աւ
Գողթան
աշուղն եր
մինչև Սիամանթօ։
Վերցնենք
արիւնէն այս դաշխուրանը
մեր կարմիր
ներ ո ւն, և թո՛ղ
Հայրենիքը
զայն պսակած
ըլլայ գեղադալար
դափնիներով
ու
ծաղկագեղ
մրտենիով։
Վերցնենք
զայն մեր Արտերուն
Հետ,
մէկ ծնրադիր
բագինին
առք եւ՝ ուր մեր աստուածային
քերթողներր
ուեցան, և թո՛զ երազներու
պայմանին սպիտակ
իր շրթունքները
փո
ցաւին, դէպի մեր Հոգըները կարկառած,
անգամ մը եւս, եդբայ
գիշեր, մեր Արտերուն
մէք իր ան մա Հա կան սրտին
բաբախումները
լսէ
ւլերշ
fg$î
ա
ԱՐՍէ-Ն-ԵՐԿԱ
ՎՐԻՊԱԿՆԵՐ
Թիւ *2> էք i72. լուը
պէտք է ըլլայ
տաւորներներու —ուխտուածներէն,
աստեղաբեք
— աստեղաբեբ,՝
դէն—կը
յաքոըդէին։
Խ Ա Ղ Ա Ղ Ո Ւ Թ Ե ԱՆ
Գ Ե Ր Ա Գ Ո ՅՆ Խ Ո Ր Հ Ո Ւ Ր ԴԸ
" ՚
Ս Ա Ն Ռ Է Մ ՕԻ UW
I 1 1
տատ
Դաշնակիցներու
Գերագոյն
խորՀուրդի
պատուիրակները
այս
Հաւաքուած
են Աան
(հէմօի մէք, ղրաղուելու
Համար մասնաւորաբար
քական Հարցով, որուն
այնքան
սերտօբէն կապուած
է Հայաստանի
իյորՀուրգի
խոբՀբդածութիւննևրն^ու
որոշուՅեերր
գաղտնի կը &պաՀուին
առա
