248
ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
մեռած
է։ Այլեւս
իշխանը
չեմ իմ մար հնիս։
Ուղեղս կը Հրամայէ, և Հրա՛
մանը չի գործ ագրո լիր։
Դեռ կ՛զգամ
տուրքիս անդորր ու Հանդիսաւոր
շա
ժուայ եր ը, որոնք
կ՚սկսին,
կ՚ընղլայնին,
կը ձգւին դէպի
յաւերմութիւն։
Ձ՛այները
որ կը Հնչեն
սրա Հի տարածութեան
մէք, լենծի կուգան
շատ Հե
ռաւոր– Հորիզոնէ
ու անոնց
Հնչիւնները
թէև պարզ են, բայց իմաստը
այլ
եւս կր խուսափի
բանականութենէս։
(իամացոյցը
Հնչեց**, մէկ.** երկու և ամէն մէկ զարկը աւելի
Հեռու է.**
*1
ռ
րքին զարկր արդ^ն
Հնչեց ու ենաց օդին
մէք։ թուրքս անՀուն է ու
ամայի։
\}ս մոռցայ
frt/ii;
Ե
ս
Դ
աո
&
ա
յ
î^îc"
աննշմարելի
ոչինչ։ ԱրաՀ չի կայ
շուրքս,
պատերը քակւեցան,
ձուլւեցան
պարապութեան։
Տիեզերքը
ներս
լեց լեց
իր անծաւալով։
Հեռաւոր
ու անլսելի
բաղձանք
մը* Հոգիի անՀասելի
խո–
բունքն՝
խառնւելու
ալդ անսաՀման
խաղաղութեան։
ժամացոյցի
Հերքին
Հնչիւնը մտաւ պարապութեան
մէք ե. շարունակեց
իր
թ
ռ
էէՔ
ո։
իմ վերքին մտածումս
էր* արդեօք
անգամ
մ ալ կը բանա՞մ
աչե
իմ վերքին
յիշողութիւնս
է, այն* որ յանկարծ
սեւը պատեց,
ԳԼ
ոէ
-
խիս ^Էք բարձրացաւ
կարճատեւ
փոթորիկ*
միտքս
իր շուրք
ս
թաւալեցաւ,
բաժանման
X տանք ան քի վերքին
թա փա Հարումով*
ուղեղս կըծ
կւեցաւ,
վեր ածուեցաւ
սեւ ազտիկ
կէտի
մը, ու մութ
թռչունի
մը
ա
դորր թեւերով
թռա՜ւ դէպի**.
ՕԱՖԱէ Լ ԶԱՐԴԱՐեԱ
Ն
Մ Ա Յ ԻՍ
Մ ԷԿ
քոլոր երկրէ ւ աշխա տ աւորներու ն
Եւ ձեր արիւնի
գոյն ով դրօշա1լներուն
այեր աճիք
ձողերը
Ա՝ այ ի սեան դափնիներով
գարգաՀիւսած,
Եւ ձեր յաղթական
քայլերգներու
գոռ
շեփոբումբ
Րոլոր մեծ պողոտաներուն
վրայ
փոթորկելէն՝
Մեր եդբա/րութեանը
քալեցէք
—IY վ աայքարի
և աշխատանքի
անծանօթ
ընկերներ–
Դուք ՝ որ նաւթաՀորերու
թացութիւնը
ծծեցիք
անդադար,
Դուք * որ քարիւղ
կր բուրէք
ե պ էն զին*
Դուք՝
որ տարիներով
ձեր ուսն ու քամակը տրամադրեցիք
Հսկայ
քա
շեոքերու
սպառնացող
բեկորներուն,
Դուք ՝ որոնց
մարմինը վերստին
ե վերստին դ եփեցաւ
շոդեկաթսաներուն
առք եւ,
Դուք՝՝ որ մեքենաները
ճանչցաք
միայն ե անոնք
ձեզի,
Դուք՝
որոնց մառերուն
և մօրուքին
մէք փոշին
ու
մուրը անպակաս
եղաւ
շարունակ,
Դուք՝ որ սև տառերուն
մտերմութիւնը
փայփայեցիք,
շարելու
Համար էքեր
որոնք
ձեզի*
ՀայՀոքեցին ամէքն օր,
