VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 240

610 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
—Ի՞նչ կ'ըլլասք*ո՛ւր կ՚երթանք...
Ե*– ոչ ոք սլիտի կրնար սեզի պատասխանել։
— Աստուածամայր, Աուրր Մարիա մ, կր մրենքէբ խեղճ մարգը՝ պատա
խան տուող մր չգտնելով։
Ու ճարաՀատ, գրեթէ կատաղութեան նոպայի մր մէք,
—Բայց ես Հայ չեմ, Հայ չեմ...կաթոլիկ եմ,կ՚ըսէր ՝թուրքերէնով յուսաՀատ
ակլնարկ մըձգելով Հուրքր խլրտող բազմութեան վրայ, իբր ի^է զգուշանար
անոր Հետ շփուելէ, այն վախով թէ Հայութիւնր իրեն կր պլշկիէ
tjL աՀա այգ մարգն էր որ այդ միջադէպին ծնունդ տուաւ էնկիւրիի
կայարանին մէք։ Ո լրիշ պարագաներու մէք 9 այգ միքագէպր թերեւս տարրե
տպաւորութիւն մը ընէր մեր վրայ, րայց ա յգ միքոցխն՝ յոլզուած, վրգով՛
ուած՝ ինչպէս որ էինք՝ ոչ ոք կարեւորութիւն րնծայեց եղածին։
Վերտէն այգ Սարդը պիաի յաջողէր խօսք Հասկցնել Պոլսոյ ո ստի կանո
թեան ե Հրաման պիտի գ ա ր իր վերադարձին Համար։ Բայց ճակատագրուած
էր որ չսրբագրուի ա յգ Ախա լր* Իբր Հ այ դրկ ռ ր էէ՛" Դ Ւ^ ՔՐ* մինակը րլլա–
լով այն Հայոց մէք որոնք %արտօնուեցան Պօլիս դաոնալու, պիտի սպան­
նուէր Աոկի՚֊րիի ճամրուն վրայ։
կուտով եկաւ մեզի միացաւ, տեսնելով որ մէք մէկ թղթատարական
քարթ ճարեր ու Հապճէպով քանի մր աող կր գրենք Պոլիս։ Շատեր ա
անգամ չունեցան այղ ք արգերր թղթատարութեան տուփր ձգելու և
գրուած Հեռագիրներր՛ յանձնելու, որովՀետեւ իսկոյն լուր եկաւ որ ճամրայ
պիտի ելլենք։
իյմրովին՝ մտանք սպասման սրաՀր, ե առանց կանգ առնելու ուղ
ցանք կայարանին ղուռր, որուն երկու կոՂՍ^ՌՐԸ ոստիկա՛ններու ամբողք
բազմութիւն մր։
—Հաց կը բաժնեն, Հաց կր բաժնեն, կր պոռար մէկը։
Իրօք՝ գը ան առք եւ երկու, խոշոր պարկեր կային, և ժ ան տարման եր
դուրս ելլողին կուտային Հատ մր։ էյ մորին անուշ բուրմունքր բռներ էր չորս
գրս* Խոշոր, աղուոր, սպիտակ Հաց մր, տաք տա՛ք, }նկիւբիի այն ա
նի Հացր։
Արտի ճմլումով ձեռք կ՚երկարէինք անոր։ Այղ Հացի բաշխումը մեր
4Րայ ճիշտ այ ն տպաւորութիւնր բրաւ նորՀն ինչ որ րրած էր առածին ան­
գամ Պոլիս, կեդրոնական բանտին մէք։ կարծես Հաց չէր» վճռագիր մըն է
որ կուտային մեզի, կալանաւորի վճռաղիրր։
դխիկ ՈՐ ո լ արտում էինք մեծ մասամբ, որովՀետեւ իսկապէս քլատ
բան մրն էր այղ սլա Հուն պարզուած պատկերր։ Երեւակայել ք ՚Բէլէկեանր
կոմիտաս վարդապետր, Տոքթ. քԻորգոմեանը, Տոքթ. ճէվաՀիրճեանը
լաքեան վարդապետը, Տէր Յուսիկ և Տէր Վ ար գան քա Հան ան երր և բո
միւսներր մէյ մէկ Հաց թեւերնուն տակ, կայարանին այն աղտստ Հրապա­
րակին վրայ՝ ուր Պոլսոյ կերոնական բանտին տնօրէն իպրաՀիմ պէյ, ոստի­
կաններու և ժանտարմաներու ամբողք սպայակոյտէ մր շրջապատուած,
կր սպա սէր ՜ անՀամբերութեամբ։
(Շարունակելի ) ՚ ԱՐԱՍ ՜ ԱՆ ՏՈՆ ԵԱ Ն
s