Տակաւ.
1
մեր րնկեբնեբէն ՛շատ երր յառաջացեր, խտացուցեր
մարդկայխն օղակր որ կազմուած– էր այդ պզտիկ խումբին
լ
ոլ
ր2ր
։
Բոլո
ալ Հետա քրքրեր էխն, և անձկութեամբ կախ ուած ՊէՀաէտտին պէքի շ
քէն, որոնցմէ՝
ա
յ ն օձի անուշ բարբառով՝
խոստումներու
ամբողջ
Հիւսքեր
կր խուսէին.
,ա.
— կ ապահովցնեմ ձեզ որ բան մր չէ եղած՛ը...նախարար պէյր
աթին կ՚ակնարկէր) մասնաւոր
ՀրաՀանգներ ղրկածէ Վիլայէթրն՝ որ ամ
կերպով Հոգ տարուի ձեր Հանգստութեան... դժբախտաբար շատ
սաք, և Վ
ա
լէ
"1էյԸ
ւԿՍՑ
ալ
՜ անձամբ ձեզրնգունիլ...եթէ Հոս րԱ
ա
ր,
նոյն բանր պիտի կբէլնէր ձեզի... ատեն մր պիտի սնաք, մինչեւ որ սա փոթ
րիկր անցնի... այս է ամբողջ րլլալիքր...մասնաւոր պաշտօնեաներ պիտի
նենաք ձեր մօտ, որոնց ՀրաՀանգ պիտի արուի որ ձեր փափաքներուն
ցում տան ե Հանգիստ ՐԱ
ա
ք... Հոգ մի րնէք, բան մր –չէ... կա
՚Բէլէկեան շնորՀակալութեան բառերով պատասխանեց
իրենէ Հ
անոր որ առաւելապէս թուրք շրջան
ա1լնե
բու մէջ ապրած էր, և մեր ամէնէսա
լի լաւ կրնար գնաՀատել իսկական արժէքր այն շողոմարար ու կեղծաւոր
ուին որուն անգերազանցելի վարպետներն են քՒուբքերր, գոՀ կ՚երեւար։ իր ան
ձին ու տաղանդին մատ ո լցուած այգ յարզանքր
յայտնի կերպով
գգուեր
իր անձնասիրութիւնը,
կր խօսէր ժպտուն ղէմքով մր, րնտ ան ի բառերով
ու վստաՀութեամբ։
Բայց շատ չերկարեց իր շնորՀակալութիւններր,
թերեւս
մտածելով, ինչպէս ամէնքս ալ կը մտածէինք, որ լաւագոյն էր խօսքը
էտտին պէյի
թողուլ։
ՈրովՀետեւ՝
ձերբակալուելէս
ի վեր, առ՛աջին անդասն էր որ մ
Հաճէր բացատրութիւն
մը տալ մեր գլխուն իջած այս ան ա էլնկա լ, րրտօրցն
վայրենօրէն ան ա էլնկա լ Հարուածին նկատմամբ։ Մեծ բան չէր ՊԷՀաէտտի
պէւի ըսածը, մթին ու անորոշ քանի մրբառեր միայն՝,—ղիրերու
բերմունքն
dքաղաքական բաներ », որոնք հչ մէկ կերպով կը լուսաւորէին մեր մտածման
մէջ տիրող մութը, մանաւանդ ոչ մէկ վստաՀութիւն, ոչ մէկ
ապաՀովութիւ
կը ներշնչէին մեր ճակատագրին նկատմամբ,
ր
ա
յ$ վերջապէս
մեէլն
պատրանք մրն Էխն,և այն բոլոր անմեէլնելի բաներուն
մէջէ^ն որոնցմէ անցեր
էինք, այդ պատբանքր իրա կան ո ւթեան ր գոՀացում կուտար մեզի։Եթէ ամբո
ժամեր ալ խօսէր՝ պիտի մտիկ րնէինք երկիւղածութեամբ, առանց րնդմիջել
Եւ սակայն, այլեւս
ր
Ա
ելիք շատ բան չունէր։ Վերջին
յայտնութիւն
մը միայն կար խժելիք, և կարծես կր վարանէր րնելու,. պատրուակ
մ
փնտռէր, այգ անախորժ բանր իմացնելու Համար։ Տոքթ. Ա՝իսքճեան անգ
տակցաբար օգնեց իրեն՝ այգ պատրուակր
ընծայելով։
Մեր մէջ՝ տակաւին չէր եղծուած այն Համոզումր թէ 1ք
ս
կի
լ
րի քաղա
քը պիտի անցնենք աքսորի շրջանր։ Տոքթոբր որ նոյնպէս այդ Համոզումր.
ունէր, յայտնեց ՊԷՀաէտտխն պէւի թէ քաղաքը ազգականներ ունի և թէ
փափաքի անոնց մօտ իջնել։
—Բայց երկար չպիաի սնաք Հոս, րսաւ ՊԷՀաէտտխն պէյ*
ռ
թէ ա
ԸԱար լ
ՈԼ
Ր կը ՂՐԿԷԻՆՔ* կուգային Հոս և ձեզ կր տեսնէին... Հիմայ պի
մեէլնիք...
֊Պիտի
մեկնխնք.. $
՛ ՛ ա
՛
;
V
՛Բանի՞ բերան արտասանեցին արգեօք այս բառերր։ թերեւս
ամե
մէկանց։
