ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
000
ՊԷՀաէտտի՛ն սլէյ կը շարունակէր,
—կը ցաւիմ շիտակը, բայց որոշ ՀրաՀանգներ կան, և ձեւ
ա մե՚ե ուտ
բարիքի՛ն Համար, լաւագոյ՛ն է որ անմիչ
ա
պէս
ճամբայ ելլէք...արգէ% կ
քերբ պատրաստ
ե՛նև Հաց պիտի բաժ՛նուի ձեզի,որպէս գի ճամբա՛ն Հնեղուիք,
աո–
—Բ
֊Գա՛ն
ա
յ&
" V
ՊԻ
ա
Ւ երթա՛նք, կմկմաց Տոքթ. Միսքճեան
ղըրր
Այս անու՛նը բերնէ բերան մեր ամբողֆ խումբին
շրՀան
կենարար, մինչղեո ՊԷՀա ատէին պէյ կր յարէր
ը ըրաւ վայր–
֊Երեք
օրուան ճամբայ մըունիք, ե ամէնը աս է... բան մըչէ, բան մըչէ,
Այ ս ա
ղ1
գամ՝ բոլորիս ալ շրթունքներուն
վրայ Հարցսւեներու աԱրո
լ
աշխատանք
մը կը թրթռար։
Այս անա!լնկալ յայտնութիւնը
ան Հանգիստ
գարձուցեր էր մեզ։ Բայց ՊԷՀաէտտին պէյ ոչ մէկերն ուս ատեն ձգեց բան
մը Հարցնելու։ fan լրբիններուն քանի մըբառ մրՏեֆեց և սկսաւ Հեռանալ գէպի
այն սալօնը ուրկէ ելած էր պաՀ մը աոա9։ Բայց տակաւին դրան չՀասած,
կարճաՀասակ,
ալեՀեր մարդ մը մերիններուն
շարքերը ճեղքելով
սուրաց
առա շ և կտրեց անոր ճամբան.
—*^էւ հֆ&ոէէ*
ա
հ յ էֆ^նաի» արզ իտէյիմ, կրճուար...
ՊԷՀաէտտին
"{kj կեցաւ, յայտնապէս նեղացած, և Հ_
ո
ր, գրեթէ խիս
ձայնով մըսաստեց.
— Ամբոդֆ րսելիքս ըսի» ուրիշ բան չունիմ
յ այ անելիք։
Բայց մարգր բան չՀասկցաւ այգ սաստէն ու շարունակեց.
—Պէյ էֆէնտի, ես Հայ չեմ, զիս սխալմամբ բերած
են... ես ոչ քօմի–
թէճի եմ, ոչ ալ...
—^Լ* Ր
ալ
՜է՛
հԼ*Ր
աս
հ՝ •
հըՓ՚եց ՊԷՀաէտտին պէյ... Զանզըրը Հասնել–
նուդ՝ աղերսագիր մը կը զրկես նախաբար
ւզէյինե անոր կը յայտնես ալդ
ամինը...
Ո՛֊ դռն^ն անցնելով դ անՀետացաւ գնաց, մինչդեռ մարդը կը կրկնէր
տակաւին.
— Ես Հայ ^եմ, ես Հայ չեմ... ես կաթոլիկ
եմ...
Ձանչցայ
"ինքը։ Առածին անգամ շոգենաւին մէչ տեսեր էի, երր տա
կաւին անստոյգ էինք թէ ո՛ր կողմ պիտի ուղղուինք։
իյումբիմը մէ £ 10*կը–
ւած՝ուշադրութեամբ
ականֆ կուտար անոնց խօսքին, ե որովՀետեւ
ամէն
ալ անծանօթ մարդ մրն էր, մերինները մէկիկ մէկիկ կը Հեռանային իր քովգն,
կասկածելով
որ մեզի ընկերացուած լրտես մը րԱայ։
Ո֊֊րկէ՛ ուր այգ մարդը եկեր մեր մէ £ ինկեր էր։ Այաշ
հնացողներէն
մէկը որ զինքը՛կը ճանչնար, յայ տներ էր թէ Աբիկ ճամպազ կը կոչուի, ազ
գային գործերէ բոլորովին Հեռու ապրող մարզ մըն է, և անվնաս ալ մարդ մը,
Հխոյին կաթոլիկ ընտանիքի մը պետը։
Հայտաը Փաշա սպասման սրաՀին մէֆ ճիշտ իմ քովս էր։ Մէկ քանի
ներ ու կը Հարցնէր թէ ի՞նչ կ՚ԸԱանք, ո*ւր կ՚երթանք։
Բայց աբղ^ն ա մէնքս
ալ այդ Հարցումներուն
ասղնտուքին կը չարչրկուէինք։ Ոչ միայն այն օրե
րուն, այլ տակաւին տարիներ ու տարիներ ետքն ալ, այգ վրդովիչ Հարցում
ները պիտի շարունակէին
թրթռալ մեր շրթունքներուն վրայ.
