Այն ատե՛ն ա ղբիւրներր Ոգիներ
ունէին, ե տուներր
կր
Հաւատային
անոնց բարութեան
կա
if
չարիքին։
Բայց ես գիտեմ որ սպասող Հարսներր դեղաչուի տեսած՜ էին Հր
լիՔ" անոնց մերկութեան,
ե Հեշտավառ սարսուռներով
կր
զգային
իրեն
գարնաւէտ
մար միններ ո ւն մէք՝
շուշաններուն ծաղկումր...
՛Ծաղկե g ան շուշաններն առագաստի
խորՀուրղներուն,
և անոնց
բիծ
սպիտակութիւնր
զարդարուեցաւ
երազուած վարդի մր պաշտելի
մրրութեամբ... Հքաղկեցան շուշաններր
մերկութեան
ե մեղուներր
Համբոյրին
անոնցմէ ամբողք գարուն
մը քաղելով արբեցած՝
վերադարձան
Հոգի
փեթակէն
մէք՝ ուր մեղրը յաւիտեան
չսպառիր, որքան ատեն որ
Սէրը կ
ժպտի,.»
Ծաղկեցան
առա դաստն երր մրտենաղար ղ պսակներով,
և Հեշտ
անմաՀութեան
Հրեղէն բոցերուն
մէք գեղեցիկ և ուժեղ մարմինները
ձուլեց
իրարու,
և կեանքին
վ
ա
յ
ռ
լքը
ս
իր
ա
Ր
ո
յՐ
9° Դ^Ր
Ոէ
1 P'PV'S
կոյսերուն
ծոցը
տարփաքեր. . •
Ասոնց ամէնր խորՀուրդն
էր
j|
Բնութեան ,
երբ
աղբիւրները
ոգիներ
ունէին, ե տուները
կը Հաւատաք ինանոնց..*
Կը փոթորկէին
սրտերը, երբ աղբիւրներր
կ ՝երգէին
կախարդական
երագը Համբուրող
շրթունքներուն
որոնց վրայ կարօտր միշտ կը բոցա
վառի...
յքյթ
Այն ատեն
ամէքն գեղեցկութիւն
ոգի մըն էր, աղբիւրներու
Հէքեա
թէն
ծնունդ առած՛։
Է
Լ
կարմիր
շրթունքն երր
}
կակաչներու
Հրեղէն շափրակներուն
պէս
որոնք սիւգին Համբոյրովը
կը*միանան,
քանի՜ քանի՜ Հէքեաթներ
գիտէին
երգել սիրտէ սիրտ, երբ ծաղիկ
Հասա1լնկր
գր կախ առնուած
կը
եսայր
ընդ երկար, ադբիւրներուն
մօտ, և
ցայգալոյսը
կ՚ողողէր
լուսաթափանց
կա պոյտ ով՝ լռութիւնը
այ դեկան...
Ե
Լ
կարմիր շրթունքներր
մեղրազօծ
կը բաժնուէին
այն ատեն,
երբ
գինովութիւնը
կր թալկացնէր
մարմիններր վայելքո՜վ...
Աղբիւրնե՛րը
միայն գիտէին
անոյշ գաղտնիքը
սէրերուն
որոնք երբեեն
ծաղկեցան
շուշաններուն
պէս
անբիծ, ու վարդերուն պէս՝ որոնց
բ
ո
քրր
կր զգլխէ
մա Հուան թալուկով...
Աղբիւրնե՛րր
միայն գիտէին լուսնկափայլ
քրցայտի
նման
ձիւնավառ
Հասակր
Հոլանի աղքիէլներուն
որոնք իրենց դեղեցկութեամբր
Հոգեզմայլ՝
աստղերուն
տակ
երազի մը պէս երեւցան...
Ադբի
ւ
րեե'րը
միայն պաՀեցին
իրենց վճիտ խորունկ
սրտին մէք ար
ցունքները
լացո՛՛ղ կոյսերուն,
արցունքները
լացո՜ղ
ուռիներուն,
մարգա
րիտներու
պէս որոնց rխեփորը կը գտնուի անծ՜անօթ
և լճաՀմաք
ծ՛ովերուն
կա պո յարնմէք...
Ո՛ւր ե% այսօր
աղբիւրները,
ո՛՛՛ւր են Հարսները գեղեցիկ՝
ոգիներուն
Հաւատացող, ո՛ւր է գարունը
որ անմաՀութեամր
կը ծաղկէր...
