VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 208

«Երբ ipP* կ
Ո է լ֊ ժն ես ք ոլ – ձիուդ շուքին վրան սրսկեցի***
է)ւ մեր բոէ՚էրի՚ե "այրերս ա Լ միեւնո՚լն բանը Էըրի՞՚ս» երբ ° Ր ^Ը
նեցանք Հայրենի աուեէքե... Հո՛ս Է միայն fուզելու գաղտնիքը։ ինչ որ
նուսն է, ի՛նչ "Ր Համայնական է ե մարդկային, շատ աւելի
տանքով, շատ աւելի տիրութեամբ, շատ աւելի յսաակօրէն
փանցէ մեր սիրտերը։ Տիրենք լատին կատակերգակ քԻէրանսի
&ք*նչ որ մարդկային է, օտար չէ յէնծ՜ի։յ>
Երբ մարդկային ան Հուն գա գա փար քէն կը շաղկապ ուի Հայրենի
ղափարը, կեանքերու ե իրերու գգացումր շատ աւելի Հզօր, աւելի յ
ո*֊գ
իէորունկ կ'ըէԼայ*
(լՀա՚րենի Հրաւէբյ>ը Աիամանթօի գեղեցկագոյն եր1լն է։ Արնիկա պիաի
ՐԼԼայ Վ ա ՂԸ՛ երր խաղաղութեան ե եղբայրութեան մէք Հայրեն
նան իրարու, անկորնչելի յուշարձան մը իր գրականութեան Համար։ Հ^իւ–
ցազնօրէքնձի երգիչը Հասկնալու ե սիրելու Համար ան Հրաժեշտ է զգալ ա
բոլոր քաղցրութիւնն երր, այն վճիտ պարզութիւնը՛ որոնցմով արտայայտած
է ան, քանդակագեղ արձանաց ումով մը, մեր Հայրենական գեղեցկու
իր Վշտին և Լո՛սին մէք***
Պարզութիւնը լուսապայծ՛առ ո ւ ֊ ղի ՜՛մըֆկ՚ԸԱայ ^ Ո Ա «.Հոգեվարքի և
Յոյսի քաՀերֆով մռայլ բաւիղներէն վերք* Հոս մենք արեւին մէք կը
նեն՚ք Տառապա՛նքը՝ որ արեւին չ՛ոփ ս իրելի ե կենդանատու է։
րունկ թախի՛ծ՛ը կը յայտնուի Աիամանթօի բոլոր քերթուա
և, այս անգամ իր երգած՛ Տանք ան քր Յո յ ս ի մը չափ ան սա Հման խ
ներ ունի։ Եղբայրն իր եղբօրը կը գրէ*
«Ներէ՛, եղբայր, որ այսօր և՛ քու սիրտդ և՝ քու Հոգիդ
ղԱ՚աՀուան գուժով մը փլատակի մը վերածեմ.+ գ
և յետոյ առանց ո ե է ՚ միf անկեալ դարձուածքիդ ֊ սլար զօրէն տխրա
սա խ օԱ ՔՐ՝
<լ Մ եր մայրը մեռաւ այս իրիկուն***)»
ԱՀա՝ սրտագին յիշատա/լներ որոնք մեր ամենուն կը պա ական ի
անոնցմո՛վ սիրած՛ ենք Հայրենիքը, անոնցմո՛վ շղթայ ուած իր տառապանքիս
«Ե՛– խ՛նկամանը որով ծնունդը կը տօնէինք,
(լիր արծաթէ մա գերուն գէմ, գլխուն վրայ
«ԱՀաւասիկ որ կը ծ՚խա՜յ***
Ալ նամակին վերք աւոբութ եան ր.
«Վաղն առաւօտ ուռիէն որ քու ձեռքէգ է բուսեր,
(ւԵրկ ու – ճիլզեր պիտի կտրեմ,
տասուքիգ իբր ւիշատակ, Հոդա կուտին տանելու****
(էէսրոսեակելի ) S ԱՐՍէՆ-հՕԿ