«Սարսափելին
կ աՀարեկԷ,
բայց մանաւանդ,
գէպի
էրեն
կը
Ա յս
երկու.
մա ած ո ւեներր
Սիամանթօի
ամրոդք
գրականութիւնը
կ
ամրոդքառնեն։
Բայց այս չարչարանքի
պաակերր
վերջինն է ։ Ա*ենք արդին կ
նինք Հոն ուր
Ք
ռ
Ր^
ո
ՂՐ
*^
Ո
Ր
լարեր
կ՛անոնէ
իր՛ քնարին։ կարօտախտէ
ռած
կռունկի
մը աղիքները այս անգամ
անոր
մա աներ ո ւն տակ
Հայրագո
րով պատգամներու
՚ քաղցրութիւնը
կը
Հեծեն։
((Հայրենի
Հրաւէրգր
գրոՍած
է միեւնոյն
տարքն։
Արիւնը
Հոսած՛ է
այնքան
ուղքսօրէն,
դաշտերը
ամայացած՛
են,
ամայացած՝
են
ատս
որ Հայրենիքին
պանդուխտ
զաւակներր
իրենց
մարած՝
օ
րը վերադառնան։
՝%
:
-Հձ
<լք}լ երկարի՜ կարաւանը
լուսաղբիւր
քն
ճան ապար Հ էն..*յ>
Ո րով Հետեւ,
Հկռուն1լներր
կռնչելով
ինչպէ՜ս
անցան
Հովերուն Հետ,
<ւՄեր
հրդիքին
վրայ էն
ինչպէ՚ս
անցան
առանց
խապրիկ
մը րե–
րելու...1>
Հոս բանաստեղծը
Հայրենիքն
է ամրո՝ղք
Հոգիով։
Մեղմկէ՛ .
ո
*վ Հյի
գիտեր այն Հայրերը
որոնք
Հոգեվարքին
մէք է
ս
կ ԿԱ սպաս էխն
X
իրեն
ւակներուն։
Տեսէ՝ք, ինչ անսաՀման
թախիծ
և P^i. որաառուչ
քա
թիւն
մր* կան սա քանի
մը տողերուն
մէքs
պ £
Հ.Ե
ս
քու Հա՜յրդ եմ, ՚բազուկներուս
մէք Լ* նետուէ՝,
բերանդ
ինձ
տեցո
՛ւր,
Վ՚քՀու ծարաւէդ
ծերացեր եմ, ես քու Հայրդ
եմ կ մա Հաք երմէս
ղոքուն...յ>
Մեզմէ ո՞վ
չի դիտեր այն Հարսները
դեռատի
որոնք
մինաւորի
իրենց Հեռաւոր
սիրականները
կ՚երագեն»
%Ե
ս
քու ճամբուղ կր նայիմ, իմ սր տա Հատ որ
Հեռաւորս,
ՀԱ՜Հ* իմ
1
կաթնաթոյր
կողերս դեռ մայրութիւն
չի ճանչցան,
«.քյւ Հարսանեկան
իմ ոսկեթեւ
քօղերովս
ձԳեռ չի կրցաք խանձարուր
մը զարդարել... յ>
Հաւատացէք
որ այսքան
տխրօբին
քաղցր,
այսքան
մարդկայքն
և
սրտի
մօտիկ
ներշնչումով
բանաստեղծը
միշտ անմաՀ պիտի
մնայ։
Ան չէ մոռցած
Հայրենի
միամիտ ե անոյշ,
ցնորապաշտօրէն
գեղեցիկ
սովորութիւններր
որոնք, աւա՜ղ,
թերեւս չի շարունակեն
այլեւս մեր
սերունդները
ներշնչել։
Նոր կեանքի
մը զարթօնքին
մէք թո՛ղ
անոնք՛ ^ Հայ
Հոգիին
վերածնունդն,
րլլան
մեղի
Համար՛։
Հայ *է ընտանիքին
ճշմարիտ ա–
նուշութիլնը
այղ նախապաշար
ական
մտածումեերն
էքն որոնց
յ այ ան ուած կը տեսնեմ մեր Հեթանոս
դարերուն մէկ
տարտամ
լո
բոզք մարած՛
արեւ
մը կալ Հոն, կոհսուած
գեղեցկութիւն
մը որ
ապրի
1լուզէ,
մեռած
կեանք
մը որ կը յիշէ իր Հոգին.,.
Ա Հ՛, մեկնած
օրուանդ արեգակը
չե՞ս
յիշեր,
