Page 31 - ARM_19-1948_03

* Ա կ օս» Հ՚հաք Վ Խ Ա եք» ՄԵՐ ԴՊՐՈՑԻՆ ՀԱՆԴԷՍԸ

Այս պ ա,ր բեր ա գիրքը որ կը Հրատարակուի Ամման էն կր գրեն «Արեւելքէ (21 Ը ունիս՛՛ . & ԻԱԻ Լէ ՄՈՒԼԻնՕ. 5 Րռւչիա հւբիմեան

նախաձձռ ութեամ՛բ Պէյրութէ Հայ ճեմարանէն՛ Անդո ր յ որդան ան ի վեհապեււ Ապ ոայ ւ. ս , Տունէս դաբռցի աշակերտները եռուզեռի մ է չ՝ <ե%, ինչպէս

^*Ր2.՝ Մէ"ւթեաս , ունի գրական , գիտական ,պատ– 1՛ին արքայական պւԱչաաէ՚ւ՝ մէ^ ը1ևդուԼեցաւ Պ՜՛՛՛օ՛ եւ դպրոցի– վարչութիւն՜ը եւ • ուսուցիչը, Պ՛՛՛Ա՛

մաէլան ել բանասիրական Էֆիր : Հարուստ է, . Լիլլէճեանը , նա խ՜ա պ է ս ծան օթ Հաշեմական Տ ան Գ– Մե սոէմենց , ոբպէսզի ՝տ՝ա,չ՛ ե վ ե բ Հի •* Հանդէսբ
պետին :
ինչպէս իք միւս քոյրը «.Նայիրի»է : յաջողութեամբ պս՚աեուի ։՛ Գր ան առՀեւ ՚1օբիմեան ի

Հակառակ օրուան դժուա՛րութեան ց , <Հ.Ակօս^ Ապս7ա՝լլա թագաւոր սիրալիր ընդունելութիւն –՛՝ նախկին սաէռւՀիներէն երկու աղջիկները"կաաոյտ

վ"յո կյշ տեսնէ ամէն երկու ամիսն անգամ մը : ցոյց տուած է Հայ ո ւսո լ ց չին՛ , ոը շն՚ոը Հ աւ որած •՛չա՛ր՝գաՂւիշեր կը բամնեֆ : ^ / ր ա Հ շ լեցուած է եւ

Վերջին թիւով, երիտասարդ խմբագիրը Գառնիկ է վեՀապետ ը արաբական բանակն եր ո լ էքբո ւսա - բեմն ալ խճոզուած աշակերտնեբ/՜վ : Տոլոըն ա;

Բան՚եան կը խոստանար զայն դարձնել ամսագիրէ գէմ մուտքին՝ առթիւ, եւ յա յանահ՜ ՝* Հայ մյւզո՝– անՀ ամբեր կր սպասեն Հ անդէ ս ի՛. բաց ո ւե լո ժւ. ։
Մանաւանգ մեր. ճո; աիկնեըը որոնց ամէն մէկը ը–
եթէ, «քիչ մը թեթեւնայէն բեռները՛» : վու֊րգի ի*որի՝լ չն ո րՀ ակտ լո ւ թիմևներ ը այն Հեր ո - "ւլիք . մ ը ունի ::

ԱՀ իս , այս «բեռները»։ Ո" վ չէ ունեցեր սա կան վերաբերումին Համար., զոր ցո յց կուտայ
այս­ ինք անձնապէս , է լ ա ո֊Հ ա ս ա բ ա կ արաբական՝ բա­
պիսի ծանր բեռ՛ներ։ Գրեթէ ամէն գրչի մչակ, նակներում, Ժամբ Յուկէսին դպրոցի վարչութեան ^րա -

աւելի կամ նուազ չափով եկեր ու անցեր է այս հայած որոնք իրենց պաշտպանութիւնը ըն՛– Հան անգամն եր էն րնկեր էլ . Աերոբեանք Հանդէսը

Համբէն : են Հայոց վանքին մէՀ ապաստանած Հա § բա; աչով ,գ1 աՀատեցկապ ՚ք^աչի այս ձեոձնարկըոր

Գրակա՛նէ մարզին մէ^ եզեր եւն այսպիսի բտզմութիւններուն Հ <Կ . Լիլլէճեան՝ յա յանահ է կր շարունակուի \ \ տաըիէ ի վեր : Յետոյ յիշեց
ձեռ­ վե Հապետին , թէ բովանդակ
նարկներ , ո,ր ասուպի մր Ալէս երեւցեր եւ յետոյ, Մերձաւոր Արեւելքի ԴոքՐոցի նիւթական վիճակը եւ ըսաւ թէ եգա՛՛ն

,զիւ քանի մր օրուան կեանք, իսպառ շ^ն^ուեր մէՀ Հ այ մոգովուրդբ անՀոէձնապէս երախտապարտ • Հայ\քենւտկիցնել։ որոնք իրեն՛ց ւ.տ իլթական սւՀակ -

I. և Հրապարակէն է ալ՛աբական պետութեանց , որոնք ա՛պաստան ըն^ ցութեա՝մբ օզԽեցթն դպրոցին լարատեւ-ո ւ թեան ;
: Ու եզեր ենւ նաեւ ուրիչներ ալ, հայեցին
իրե՚. իր ամէնէն գմբախտ օրերուն ^ եւ Այս առթ իւ կարդաց նո լի՛բատո ւնեբո ւն ցանկը ւ
որ կուրծք տալով ամէն վւոթորիկներռ լ , կրցեր են *» ան՝ լ. ա յին կե անք ի բո լո բ մարւլե րուն վրայ
կա*– ՛է ետ ո ք վ արա զո յ\ք՜՚\ը բացուեցաւ ,ա շա կե ր տն ե ր ը ե ր–
Ք՛ոլել ժամանւակինւ Հւետ։ԱՀա այսպիսիներէն մէկն
տար եա լ ազատութիւն շնորՀ եցին իրեն ւ աոորդ դեցխէ « Ով մեծասքաձ չ»ր , «Եիրը ծառին–» , որմէ
է «Ակօսեր այսօր, որ Հակառակ նեզ պայմաննե­
ւրարէ աւ\ելի մամ անրակէ մը ի վեր , Հայութիւն ը ՛ւ ^ Ր լ\ սկսաւ ա բ տ ա ս ա ն ո ւթ ի ւնն եր ու շարքը ,
րուն , ակօս կը բանայ Միջեր՛կրականի ափերուն
ամ է՚\՛ առթիւ. ցոյց տուաւ իր Հ աւ ա տ ՛որ մակ ան «Անդրանիկ/մ.» , Հ<Սասունցի Գաւիթ»էն , «Մայրի–
վրայ :
զգացումն երը Հա\լ դէպ Աոլրիոյ , Լիբանանի , ք1– կր» , ՀձՎ*իսի1լր» , Հձժանտախար» , «Հայ լեզուաւ» ,
Արդէն Հէն գ տարեկան է : Հինգ երկար ա արիւ­ բաքի , Անդը յոր դանանի
եւայլ արաբական պետու­ « Օուշահր»1 Ռ ր մէկը յիշել։ Հսղյփլր աշակերտ՛­
ներ շարունակ ւզյ..պւոեր , դրեր , արտադրեր է : Իր թեանց , եւ կա\նգնեցաւ
ա ր ա բա կան աշխարՀ իկոո~ ներէ 7*եբ բա՝ մը արտասանեցին : քՒոգ ներեն՝ որ
մաքուր, խնամուած է Հեր է՛ն եկեՀր անցեր են մեր քինւ– ամ էն անգա՛մ որ ներքին
ցնցումնե բու եւ « ՅաւլաՀֆի ԷՀեըուն խնայելու Համար յ/՚ձ^&Ւ
Հին ա նոր վար ոչ եաներէն Ղ, * Ազբալեան, 3* Օ՜ բա իւ ա որո շ օրերու մէՀ ապրեցան
ա1՝^նք : միայն քանի մբ Հատը ։ Մ են եր գներ եզան՝,
շական , ^անթ , Գ. էվւէկեան , կ. Աասունի , Գիւ–
« Հունձքի երդը» , «Գարունը » , «թ՝ափինք, թա֊
զալեան՝ եւ բազմաթիւ նորեր ; Ասլաա լ լա թագաւր՝ չնւորՀ ա կայութիւն յայա - ՚իեք»,
«Բարի լոյսին» : (էղրամշտութիւն Ա. Գ*
%աեւ , նեց <5 . Լիւլէճեանի , Հայ մոզովուրգի զգաց՛ում՜՝ Մ ե սո ւմ ենց ) ՝, Ուսուցիչը
Մեր գրական աշխարՀ ին մԷՀ «Ակօս» կ՛ բն կե բանար գարնա­
մասնաւոր ներ ուն՛ Համ ա՛ր , գովեց անոր աշխատունակ ոգին՝ , կով : \յոան նաեւ քանի մը խմբերգներ
կարգ մր Հանդէսներու շարքին ունի իր ար­ Հաւատա բմ ո ւթի ւնն ու շինաըաըո ւթ ի ւնն՚եը ը , եւ նեբր» , «Գար՛ունը» , 4Լլ\ծուոր–

տեգը։ Ամէն օր քի չ մր աւելի, մեզի կուտայ ընյգգծեց եւ ո ւր ի շներ ո րոնց բո լո ր ին այ
ան ո ր գԼքը արաբական– եր կիքնե րո լ վե– ե\ >• ա մ*տոլթ ի ւն ը կը պարտ ին՝ ուս ուց չին :
մէ քաւ ո ր գործեր է
Րսլքին*՝ եւ բարօրութեան մէՀ:
քՒզթաաեցէք Հալաքածոն , վստաՀ եմ որ գուք 7լ ա ա շնորՀաչի էին փոքբիկներոլ կոգմէ եղած
Հ ՚իուք մերն էք$> » եգրակա՚ցուց վեՀապե–
ալ սլ իա ի գ\ն աՀ ատէք ան ո ր Համ եստ ւլ՛ա ստակը : բոլոր երկու պար ե բ բ , մսձնաւանդ «թիթեռնյիկներոլ »
ար , եւ կրնաք վստաՀ րլլալ , թէ արաբական
/• ա ն աս իրակ ա ե կամ գր ա կ ան որեւէ մէկ ս՛ շխ ա– սաՀմ անն եը՚էն նե\ր ս՝ կը գնաՀատ– պ ավոր որոնք կրկնո լ ե ց ան ծնո վնյ եը ու փափաքին
պետութեանց
տանք , իր այնքան Հարազատ գոԱներովն ու պատ– վրայ , ե\ ք. ամ շտ ո ւ թե ամբ Ա» Գ * Ա՚եսո< ւմենցի է
ուինւ գրական ձեր բոլոր գործերը ^:
կ ե ընեք ո էիր Հ սլա րա ո ւ թե ամը սլիտ ի լեցնէր ձեր Պար ի դեկա վարն Էր մեր բոլորին ծանօթ Տիկին
Ապտալլա թագաւոր ցաւ յայտ՚ն՚եց նաեւ, ոը՛ Հթ՚աքկ Գա լա լձե ահ որ , երեք զա ւտկւնե^ր՚ու մայր ,
սիրտը :
Հրեա յ աբ կ ածախնգիրներ՚ո ւ ո֊ումբենով վնաս— իր մամանակր
ԱՀա ա քսօր ,Հ ին ու նոր ՀաՀերու լոյսին տակ, զոՀած եկած Էր մեր փոքրիկներս ւն
ուած ԷՍ» Տա\րութեան՝ տաճար ի գմբէթը եւ Հա֊ պար սորվեցնելու՛.
« Ակօս՝» եւ իը պաշտօն ակի ցաւ՛երը ար գար Հպար– Նախորդ տարիներուն ալ միշտ
ւաստեց , թէ պիտի դար մ անութն բո լո ր կո բուստ–
ւոա թեամ ր մը կ՚աշխատին, կը ճւլնին , կը ՔՐ՝~՝ իր՛ օմանգա կութ իւն ր բերած Է երբ պէտք ունե­
՛երը :
ան՛ին եւ քլ ար տագր են յօգուտ մեր մ շակո յ թին , ցած ենք իրեձ :
Մեկնումի սլաՀոլձն՝ , վեՀապեաը մինչել ելքի
որպեսզի Հալոց զրական աշխաըՀը մնայ միշտ Գ՚ԴՐո#ի % ՚1ա Ր լ " ՚-ի^՚Ի՚-ևբ յա ս առթիւ ծագկե–
լու աւււ ս ր : զ ո ւո. ընկերացած է իր խօսակցին , անգամ մը ՛եւս յա լտնե–
փունՀ մը նուիրեց, շն ո ր Հ ակ աչ ո ւ իք իւն
յա յառնելով իր՛ անվեր՚ապաՀ Համակրանքը Հայ մո–
ՆԼայ ս/նւլ՛ ց , որոնց լապտերները ոչ / " ֊ ^ ոլ՜~ զովո Լ բդին Հանդէպ : լով ՚ Աշա կե րտն եր՛ր չէին մ ոռցան իրենց շնորՀ ա–

նին , ոչ լոյս : Ամ մ անի ազգա յին շր Հս/ն՚ա կներ ո ւն՝ մ ԷՀ մեծ կալոլթիլ՚ւ ր լա լանել իրենց ուսուցիչին՝ ն ու իրե -
Տարագիր Հայը , շնորՀիւ իր մաքի եւ գրչի լով զ եզ ե ցիկ փոզկապ մ ը ել թաշկինակ մը Հ քքքօսք
, Հարուստ է այսօր 2 ք\ւնի՝ թէ իւո ւէո Հու՛ն ակ ութ իւն սա ե գծեց ին վեՀ ասլետ Ապա ա լ – տրւււեցալ ուսուցիչին որ շեշտեց Հ ա՝լ լեզոլիսլաՀ–
վարպետներուն
, լա յի լա յա արա ր ո ւթ ի ւննե ր ը : ա զա քա կան ա յն՝
եւ թէ լոյս : մէՀ, ուր կարգ մր թըշ՜՜ պ ան՚մ ան ան Հ ր ամեշ տու թի ւն ր ե ւ լի շե ց ծն ո զնե րու
փավաւկ պայմաններուն
Աակայն այսքան ր բաւական չէ : Պէտք է ըլ– նամ ի տարրեր ե րկիրնե բու պարտական ութի լնւր Հանդէպ իքե՝ ց զաւակներ ւււ
կբ Հանան ար աբական
լանք րթոլԼ՝ եւ պարտաճանաչ : զգացում– «զպբոցր ձեր զ ուրզւ րանւքի ա ո ա ս կան պէտք է
մէՀ Հայ տարրի Հանդէպ Հակակրական
Եւ • պէսղի միշտ վառ լքնայ ԱաՀա՚կ - Մեսբոպի ւ5եր Հ ր աՀ րել , այս տեսա կց ութիւնը կո*.գա § վե– ըլլա յ» : Կոչ ըրաւ բո լո ր ին որ օզնեն վար՝ չու -

բաՀ ասա ատել Հայ մ ո զով ուրդին՝ Հանդէպ Ապտալ­ թեան նիւթապէս եւ բաբո լապէս , որպէսզի կա–

լա թագաւ որի անվեր ապաՀ Հ ամ ակ ը ութիւնը : է՚^՚ԼՒ ՝ՈԼԼա I շարունակել գպրոց ը մ թն՛չել այն օրը

իասլովաք պետութիւնը գրեթէ ււսւեզօ՜ա ած Մ է– ոը բոլորս երթանք Հայաստանն։ Երբ Հոն երթանք,

ացեալ ՆաՀանզն՚երու Փէթոպուրկէ մէ^ առածին մե\ք՝ ւլաւ ակն երը Հ սլա ր տ ո լ թեամ բ պիտի ըս են,՝ քւ~

մեծ պատերազմին, Ամերէկաց ինեբու գործօն օ– 1Ոյ"Ը ) մեզի կր մնայ դիւրացնել բոլոր <(.Ակօս՝ձնե– րենց եզբայրներուն թէ մենք է)ւբոպայ^հ կու

<Լանդակութեամբ : Լենին եւ Թվ՚ոցքի քազաքական բուն գո՛րծը , որ անոնք ալ իրենց կարգին միշտ ւլ անք, բայց կրցած ենք Հայերէն սորվիք շաբաթը

տարագիրներ էին ինչպէս ել Ի՝ ո մ աո Մ ասաբիքը եռա՛ գով ծառայեն րնգՀ անուր մ շակո քթին : մէկ օր դպրոց երթալով » :

եւ ինքն/ատ ի ո ս Փտտերեւսքէն : 3> • Կ • ԾԱՏՈՒՐ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ Ալս յորգոըէն վե\ր՝Հ եզան Հետեւեալ նուէր–

« 6ԱՌԱՋ »Ի ԹԵՐԹՕՆԸ (46) Գիշեր մը Գագիկ քաշո՛ւեցաւ իը շքեգ ՛սեն­ այն՝ մամ ա՝. ակ գիլրին է ա ր ա բա ց խումբի մը գր՜՜

եակներէն մ է կը » եւ եր կար օրէն խոըՀ րդակցեցաւ լուխ անցնիլ եւ Աշոտ Երկաթը Հալածել, պատաս­

քհշաուն՚եաց ու Անձեւացեաց իշխաններովն՛ Հետ , խանեց Աչնձեւ աց ե աց իշխանը X

որոնք ճրագի աղօտ լո<յսին տակ խոըՀըգաւոը Ապրիս դուն , ըսաւ Գագիկ Անձեւացեաց

տպաւ որո ւ թի ւն մը կը <էգէին ; իշխանի ուսին զա՛րնելով ձեռքը» լաւ միտք լայտ–

(ՊԱՏՄԱԿԱՆ ՎԷՊ) ՛՛՛Հ7 քսէ՞Ք* իշխաններ , կ՚ըսէր Գագիկ գրե­ Տնեցի ը * ատկէ աւելի լալ միՀոց անկարելի է գր սւ–

թէ շշնՀիւննով, ես կբ վախնամ Աշոտ Եր կաթէն՝. նե ւ
-
պէտք է մեՀտեզէն վերցնել զայն՛. Ամէն՝ Հնա\րք , ճիչդ ւր լաւ է , Հ ամ աձա լնեցա՚ւ քիշտո ւն–

Իէ. ամէն միՀոց պէտք է գո՜ր՛ծ Դ^՚ել, ոբպէսզի բռնուի եաց ի շխանը

եւ իյնայ Եա֊սուֆի ձեռքը Հ Ուրեմն վճռուահ բա\, է* վաղն առտու իսկ

Գագիկ մեբմեց ա յգ Հ րալէ բը , նախ ոըովՀ ե– Ատիկա դժուար է քիչ մը, բ՚տյո եթէ անոր երկուքդ մէկ կ՛՛՚երթաք Գոլին եւ կը ներկա լան աք

տեւ \ասպո ւ\էականի թագաւոր ըլլալով^ ոչ ոքէ կեանքին գէմ գալաւէրութիլն մը լտրէինք, գորձ՜ը Ե ուսոլֆին Հ Զեր գլխաւոր Հանքբ պիտի ըլլա յ ա–

կախում ունէր, եւ երկրորդ ա յ դ մոզովին մ ԷՀ ո կը դիւրանար, ըսաւ քիշտունեաց իշխա*1ը , որ քա– րաբաց գո ւնգի մը գլո ւխնւ ան. ցնի լ եւ արշաւել Ա–

եւ. է շա՛Հ չէր տեսննեբ իրեն– Համաը։ Ան չէր սի­ ռասունեւՀ ինգ տ արե կան խ ո րա մանկ մ արդ մընէը ; շոտ Ե րկաթի վրայ • իսկ յետոյ , երբ լաւ կապեր

րեր Բագրատունեաց ցեգը , եւ կոյզ, (նախանձը կը Ջէ է պէտք չէ ձեռք տալ անոր՝ կե ան քին , կը Հաստատէք Ե ո ւսո ւֆի Հետ , կ՚աշխատիք մեր

խեղդէ ր զինք» իը Հանքն էր ամէն՝ կերպ ն սե մտ­ ատիկա մեր գործը չէ • անՀ րամ ե շտ՝ է ղւլ ոյշ կե– լարուած յսՀրաբեր ո ւթի լններ ը մեզմելու ։ կը

ցնել այգ ց՝&գԸ) եւ այնպէս Հաւատացած էր ոք ե՛­ Աալ։ Մեր գլխաւոր Հա՛նքը այն պիտի ըլլա՛յ Ո\Ր յայտն էք է)՚ուսուֆին որ ես ամենեւին միտք չու–

թէ Բադըատունինեըը իյնային,, Աըծ\ր՝ունեանց Ե ու սո ւ ֆ ի ձեռքը իյնայ անիկա , իսկ թէ Եուսու– Ւ֊իմ իր՛ գէմ ապստամբելու, եւ թէ պատրա՛ստ եմ

տոՀմը ձեռք պիտի ձգէ ր Հայաստանի թագաւո­ ֆը ինչ Կ ընէ գԻ"Ք 1 ամէնուն Համար ալ պա՛րդ է : կ անոնաւոր ապ էս վ ճարելո լ Հ ար կը , ե թէ Հ ան զիստ

րական գաՀը : Ե" կբ կարծեմ , թէ մեր թագաւորը շատ թողու զիս :

Հաւատացած էր նոյնպկ ս որ Բագրատունեաց լաւ կը խօսի , ըսաւ Անձեւ ացեաց ի՚շխանրը . եթէ Իշխանները ոտքի ելան ։

ցեղն է իրեն արգելք եզոգը Հասնելու այդ գա - մեզմէ մէկը ձեռք բարձր՛ացնէ Աշոտ Երկաթի վը– Իմ քաՀ իշխաններ , ինչ որ խօսեցանք ու ո–

Հին , Հետեւասլէս Աշոտ Երկաթի գէմ պէտք է րա յ , այն ատեն ազգը կը Հասկնա լ ել կասկածը րոշեցինք այստեզ , խորի՛ն՝ գաղտնիք է երեքիս

գարձնէվւ իր զէնքերը • բտյց ոեւէ կերպով չէր ար­ Կ՚իյնայ Արծրունեաց տոՀմին վրայ*, Միտկ միՀո– ՝ԾԼ՝ աք՚է գաղտնիքը ոչ ոք պիտի իման՛այ :

տայայտեր իր ներքին– ոխն ու դ ա յ ր ո յ թ ը ) ոՐ՝աէսզի ցը այն է որ աշխատինք Եուսուֆի ձեռքը մատնեք ԶվՀ ատիք , ամ էն՛ մ իՀոց ^^ռք առէք եւ լա՚Հոզցու–

չվւճացնէը իը գոըծը : Աշոտփ ։ ՝ ցէք գո^հ-ը։

Աշոտ Երկաթի դէմ կը գործէր , բայց շատ Բա յց ինչպէ®ս , ընգՀատեց քհշտունւե աց իշ^՛ Միամիտ եզէք :

՛լ դո յշ եւ շր՚ՀաՀ ա յեաց ձեւ ով . արտաքո ւսա շատ խանը Հ Ուր՛եմն բարի ճանապարՀ , բսալ Գագէկ ,

լաւ յար ա բե ր ո ւթիւնննե ր ունէր անոր Հետ , թէեւ ինչպէս , շատ պարզ է : Մ ենք պէտք է ներ–* ոզքագոլրեց զանոնք եւ ուզեկցեցալ անոնց մին­

թ ո յ լ չէր տար անոր խառ*ն ուելու իր գոբծեբոլն , կայանանք Եուսուֆին, իբր Հալածուած Գագիկ չեւ պալատին գուռը :

ոչ ալ ինք կ՚օգնէր ան՛որ՛» իսկ թէ ինչ կ՚ընէր վա– ա՛րքա ւէն , եւ պաշտպանութիւն խնդրենք : կաս­

բագոյրէ տ ա վ » ոէ "Ք գէտԷբ ։ կած չկայ որ Եուսուֆը սիրով կ՛ընդունի մեղ, ԲԱԳՐԱՏ 08ՎԱՀաՀձ

Fonds A.R.A.M