Վ ե Ր Ա Ծ
l i
Ո Ւ Ն Դ
Շ Ա Բ Ա Թ Ա Թ Ե Ր Թ
ԳՐԱԿԱՆ, ՀԱՍԱՐԱԿԱԿԱՆ
ԵԻ ՚ԲԱ՚ԼԱ-ԲԱԿԱՆ
ՓԱՐԻԶ, Գ. ՏԱՐԻ
ԹԻԻ
39—40
9
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ
M T / M I MC ՎԱ8ՐԿԵԱՆՆԵՐ
ժամանակագրական տեսակէտով
թերեւս կարճ, բայ
ռապանքին և արՀաւիրքին
տեսակէտով
լաւիտենականութիւն
պատերազմի
Հի՛նգ տարիներր, անցան ամենէ աՀա լոր սլա բա ար և
գելով ժողովուրդներու
Հոգիին մէի
Պատմութեան ոչ մէկ շրջանին, ազգերը
միտ Հա մուռ կերպով
քան
սերաօրէն
իրարու դաշնակցած
էին, քանդելու Համար
քաղաքակ
թեան գործը։ Անչափելի
զոՀողութիւններով
և տաժանքով
լ այգեցան
Հասնիլ, իրենց յաղթականի
դափնիները պտտցնելու Համար մարած օ
րու և սգացող աւերակոյտերու
վրայ։
Գեռ այս պաՀուն քաղաքական
աշխարՀի մէի որքա՜ն ա
գան պարբերական և արիւնոտ
պոռթկուՏներ ու բո ցավա
դեռ երկար ժամանակ պիտի սնան բնական ու սովորական
մէկր ՀրդեՀի անսաՀման դաշտի մը —սակաքն և այնպէս, ազեւս
Հզ
ղովուրդներու
մէջ խաղաղութեան և աշխատանքի
սէրը, և այսպ
կուսներ Հազիւ թէ կարենան ստուեր ձգել անոր պատերազմատեաց
Այսօր ամբողջ մարդկութիւնը
մէկ, անտեղիտալի և Հզօր բաղձան
ունի, որ Հզօր է քան ո և իցէ մարդկային սովորական
զգացու
պէս տեսնել աշխարՀի
խաղաղութիւնը։
Հայ ազգը մէկն է այն ժողովուրդներէն, որ ամենէ մեծ և
կարիքը կզգայ անոր, և իր ամբողջ
ֆիզիքական
գոյութիւնը
կը
այգ պաՀանջքին տուած գերագոյն
սարսուռովը։
Մեր
ցեղը ապրած է մինչեւ Հիմա, և ասկէ վերջ մինակ կրնայ
1
