Գ Ր Ա Խ Օ Ս Ա Կ Ա Ն
(ՎԱՅՐ. ԵՆ Ի Ա
%ԲԻհՐԻ8»~~
ԲԱՆԱՍ
ՏԵ%ԾՈհԹԻԻՆՆ
Ահ ՛ ՒՍԱ1ԱԿԵՍ,ՆԻ« — Տպագր . «10յ}րե՝Նիք»քւ, ԴէօսԹ-ոն , J
Աւփ իսաՀակեան, թնքպէս մի՛շտ, այս անգամ ալ օտար գ
բառին ե, օտար բառեբռւ
դիմած է աշուղական
ճշմարիտ
շեշտ մը
Համար իր երգերուն։
Բայց ալս գրքի լեզուն
աւելի Հարուստ է իր բա ռա
թեր քով։
d Մեր %ախաՀալրերը} խորագրով
քերթուածը
դիւցազներգակ
շունչ մը ունի ե այգ շունչին
Հասնելու Համար բանաստեղծը
դժուարութիւ
չէ կրած Հարազատ
բառեբռւ գործածութեան
մէ^յ
({Ռազմիկներր
Խալդերի
փախա՛ն պա ր տուած ու ՜նուաստ*
<ձքՅ՝ողահ
Բ֊
ա
էէն
ու
~
ա ւ ա
Ր
իրենց
Հողր
Հացաշատ,
՚ «.Ո սա անն երբ ոսկեդուռ,
կիներն
իրենց
սեւացուի,))
էյլ քիչ ա՛նդին, աՀա Սեր սլասլերը որոնք (լմեՀեանների յանդիման.»
((Հիմ դրեցին,
վառեցին
իրենց
երգը
սրբազան,
(.(Եւ բա գին ր կանգնեցին
իրենց
արեւ՜ Աստծու,
((՝Բաք_ Վահագնի,
րաշխիէր
յաղթանակի
ե ղին ու,
((եւ Աս աղիկի,
բամբիշը
վիշապաքաղ
Վահագնի
,
(( Աս տուած
հուին
գեղեցկի,
հզօր
սիրոյ և
կեանքի***
Աւ* իսաՀակեանի ^բարձրասլաց
թ
ռ
իչքով
ալս տաղերին ամ
ղեցիկը պիտի սնայ միշտ
(լԱբու Լալա ՄաՀարի^ե* Pn'JS ^Մեր ՆախաՀա
րերր» «Յաւերժական
Սէր»ը ե ուրիշներ
լեզուակ ան նոյն գանձերը
ունին
իրենց Հիւսուածքին
մէՊ։ Գանիէլ Վարուժանը
ան Հաս կևալի գտնողները պի–
1
տի չի գնա Հատեն անշուշտ Աւ* իսաՀակեանի
այս նոր ձգտումր։
էյս
շեմ ռուսաՀայ յայտնի
գործիչի մը սա խօսքր*– — <ձՄեզ Համար
ժողովրդական
քառեակ
մր շատ աւելի արժէք
ունի քան ամբող^ Դանիէլ Վարուժանը
Հասկնալու
Համար մարդ երկար տարթներ վանքի մէ £ ապրած
Ր
ղԱիրածր սիրածին տային–—Զոր գետնի ք
ա
րի
վր
ա
յ^> կր բացագանչէր
դավառութեամբ
իմ լ արգելի խօսակիցս, աՀա՝ գեղեցիկ արուեստր,
ճշմարիտ
գրականութիւնը*
* *
7>
էս Հաւատացած
եմ որ դժբաղդաբար
տածումին կը տարուին, րոլոր անոնք որ գրականութիւնը
կը Համար
րավայել
Հաճո լք մը որուն մարդ կը Հասնի առանց որոշ և խորունկ ճաշա
ե գոնէ առանց գեղապաշտ
ըլլալու***
Անոնց Համար Աիամանթօի և Վարուժանի
գրուածքներուն
մեծ
պիտի չի կարդացուի ապագայ
սերունդներին, պիտի Տնայ ինչ որ
ա
ՐԿ
ԷՐ ժողովուրդին, ինչ որ արուեստի խորհրդապաշտ
յղացում
մը
չո
Իսկ Աւ* իսաձակեանը
զոր կը նկատեն
ռուսաՀայ ամենամեծ
բանա
պիտի ապրի միշտ, որովՀետեւ
ժողովուրդին
զաւակն է, գրեթէ իր
