VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 512

442 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
9
Ա՞յս է Սրբազան, Եվրոպայի ձեր երկարատեւ թափառումներու
քանին իւր
ացուցած և Պ°լիս տարած՛ չնաշխարհիկ պատգամը։ ՛հեռ
տԻ &nLL ա նասէատներու մէ՞ք էիք LU J U ատեն, երբ այգ պատանք ա
սին ստորագրեցին ԱՀարոնեան և Նուպար* երբ Հանրապետութեան պ
րակութիւնր իրեն մատչելի ոչ մէկ առիթ փախցուց, ամբողք միացեալ Հա
յաստանի դատը պա չտպան ելու Համար։ Եթէ Փարիզի կամ Լոնտոնի մ
1սռ ցիք» գոնէ լբագիրներու մ՞էք ալ չկարդացիք թրքական դաշնագիր
որուն մէք տէրութիւններր, ձեր առն ուա զն տդայամտօրէն «Երեւանի Հան­
րապետութիւն)) կոչածը, իրաւապէս Հայկական անկախ պետութիւ
ճանՀնային, և Հոն կը գծ՜էին այղ պետութեան սաՀմաններր, որ դուք բաժ­
նել և նորէն վերակենդանացնել կուղէք, ^ անքատ Հայաստանի Հին, բոր
սած մտաքնութիւնր։
՝Հյ§4Ա բբա՝ դան, երբ այդքան թեթեւօր^ն կր խօսէիք «Երեւանի) Հայ Հան­
րապետութեան վրայ, չենք գիտեր, ձեր վեղար ր չկարմրեց աւ, ալ
քոցթն ամբողք Հայութեան կեանքի և անկախութեան Համար՝ այնտեղ Հագար
ներով ինկող Հայ առիւծներու արեան ցոլքերովը։
Եթէ դեռ չ սորվեցաք, լաւ դի տցէք ե դրոշմեցէք ձեր և ձեր ժողո
վուրդի մտքին մէք սա արեւափայլ ճշմարտութիւնը, որ առանց Հայաստանի
Հանրապետութեան կորած է ամբողք Հայկական դատը։
կա է մինակ, որ տեւական կր դարձնէ մեր գոյութիւնր, և տեղ մը կ՛ա պա
Հ՛ովէ մեզի աղատ արեւի աակ, թէ անիկա է, որ պատկառանք կ՚ա
բազմաթիւ թշնամիներուն, եւ յարգանք մեր «բարեկամներուն)), որպէսդի
ուզած չուզած՜ ճանչնան, մեր ձեռքով և արիւնով նոլիրա դո բծուած ան–
կախութիւնր։ Արնիկա այսօր իր մէք կը Համախմբէ վերապրող թրքաՀայ ա
տանցիին մեծամասնութիւնր, անոր, այսինքն ամբողք Հայաստանին
բանա1լն է որ ուշ կամ կանուխ, թերեւս մօտաւոր ապագայ թե պիտի
մայր Հայրենիքէն դաշնադրով ձեզի ձգուած մասերը։ Սխալ է ձեր բռնած
ճամբան, ձեզի և. մեղի պէսներուն անկ է նախապէս խաչաէլնքել և
ձՏէբ ուդղեա գճանապարՀս իմ...» և ետ դաոնալ ղէսէի ոլ՜ՂԻՂ ճամբան։
աոյ խրատել Հայ ժողովուրդը որ չմոլորին, գուրգուրան իրենց Հաստատուած
Հերոսական Հանրապետութեան վրայ, ղօրացնեն, ուժեղացնեն, աւիւն, կեա
ներարկեն անոր արիւնող երակներուն)), թէ անիկա է միակ Հայաստանի
անկախ կառավա բութիւն ր, պէտք է, թրքաՀայ ր իբր ծառայ, իբր աէր
Հետ միասին քալէ և րնգունակ դարձնէ զայն, մեր ամբոզք ական երկրի գը–
րաւու մին ։ ՀՀգ
Զեր պարտականութիւնն է Հասկցնել թէ երկու Հայաստան գոյութիւ
չունի և չկրնար ունենալ, թէ անիկա անբաժանելի է, մէկ է ամէնուն Ա Հա­
մար։ Թէ անոր անունը «Երեւան» չէ, այլ Հայասաանի Հանրապետութիւն։
Եթէ այս չէք կրնար րնել, գոնէ տարրական առաքինութիւնր ու
ցէք լսելու։ Աւետարանի բարի սերմնացանը եղէք, որոմ ցանողներ արդէն
շատ ունինք։