VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 521

Վիքթօր Պէռարի նախաբան ական քանի մը խօսքերէքն յետոյ, Լ* Ֆաֆր
ԺընԷվի ծերունազարդ Հայասէրը որ տարիներ շարունակ չէ րնկբկած Հայա
տանի ծառայելու իր դժուարին և անձնուէր գործունէութեանր մէք, այնքա՛ն
յ ո ւդո ււքն ա լիg շեշտերով պարղեց մեր ցեղին կրած տան քան քներր իր վերա­
ծնունդի օրերին սկսեալ։
Յարգելի բանախօսը քարդերուն սարսափելի դրուագները ոգեկոչեց
մեր ղոՀերուն արիւնը սլանծացուց իբրև, եղեռնին անքնքելի սլատմութիւնր որ
սև. արատով մըսլիտի խարանէ միշտ թուրք կառավարութեան ճակատ
Տիկ» Ւ՛նկա ՛Լալա անտ եան խօսեցաւ Հայ Հերոսութեան մասին։ գՀայու
մը որբևա լ րին եմ ես, ըսաւ ան, և ղաւա/լներուս Հոգիին մէք կր սիրեմ իրենց
ողբացեալ Հօրը Հոգին և Հայաստանը : »
Յուղումի և տխրութեան, ինչպէս նաև. ճշմարիտ Հիացումի սարսուռնե­
րով լեցուց ան ներկաներուն սիրտերը խօսելով գերագոյն և ան Հաւասար կռի
ներու մասին որոնց կարմիր խառնուրդներուն մէք Հալ սեբունդներր ար&ուային
թռիչքներով և առիւծի խոյանքներով մա Հաց ան . •.
Տիկ* Ւնկա %ա լսլան տ ե ան այնքա՛ն խո րապէս արտայայտեց նոյն որբ
տա զինողզգացումը, որով մեզի Համար կ՚ապրին և պիտի ապրին աո յա*֊ էտ
բոլոր անոնք որ ինկան Ազատութեան ճամբուն վրայ, անանուն Հերոսներէն
սկսեալ մինչև,փ առա Հռչակ դի ւց աղն երր։ Հայ Հերոսութեան պատմութեան էքե՛
րը գրուած են qnՀերու եւ Հերոսներու արիւնով, գրուած են անոնք վեր ապրող­
ներու արտասուքով։)՝)
Տիկ» ս ալ պ ան տեան ի այս խօսքերր անմոռանալի տառապանքր ա
մը եւս արթնցուցին մեր Հոգիներու թմբիրին մէք։
Բրօֆ. Աէյեէ ճշգրիտ մէկ ուրուագիծը տուաւ ամբողք Հայ պատմու
թեան։ Հայաստանի և քԼուիցերիոյ միքեւ նմանութեան եզր մը գտաւ այն
միակ տարբերութեամբ որ Հայաստ ան ր ունեցած է և ունի իր ուրոյն քաղա­
քակրթութիւնը։ Հայ կեանքին կեդրոնը նկատեց Արարատր ուր Հաստատուա
է, րսաւ ան, Հանրապետութիւն մր իր բանակով, իր խորՀրդարանով։
ղերը գրաւումի իրաւունք մր չեն կրնար Հանդիսանալ երբէք թուրք կառա­
վարութեան Համար, Հայաս տան ր ոչ մէկ պաշտպան ունի այսօր, բայց
ապրելու Հզօր կամքր կայ, և պիտի ապրի փոքրիկ Հայաստանը, ՀետզՀետ
մեծնալով և միանալով միւսին որ իրեն կը սպասէ։՝» Բրօֆ* Մէյեէ լուսալից
խանդավառութիւնով վեր քացուց իր բանախօսութիւնը, որուն ճշմարիտ դա
սախօսսւթեան մը դրոշմը տուաւ, այնքան Հմտալից և խորունկ ոգիով։
Վ* Պեռար պերճախօս կերպով յետադարձ ակնարկ մր նետեց
տին վրայ։ Հ՚ԲսանըՀինգ տարի առաք, ըսաւ ան, Հայաստանի ան կա
թի ւնր ան Հաւատ ալի գործ մը կը թուէբ, մենք երազողներս կը Հաւատայինք
անոր։ Այն ատեն քրուսաստանր, Տաճկաստանը, և Գերմանիան ի
րա՛ններուն մէք կր խեղդէին մեր երագը, այսօր ոչ եւս են անոնք և
Հայաստան դոյ ութիւն ունի։ ՝Բաղա քագէտներր ստեղծեցին ղանոնք, բայց
մենք մէ՛կ Հայաստան կ՚ուղենք, և պիտի կարենանք զայն ստեղծել։
Այս՛» քարդերը ոչ մէկ ատեն իրաւունք պիտի տան գրաւելու նոր