VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 410

60 ՎԵՐԱԾ ՆՈՒՆԳ
Ո՜վ աղաղակը վայրագ աքդ վեՀապանծ մարգերուն ,
Ո՛ վ իւռովակոծ կուրծքերէն բարձրաւք ող Հեւքը ար ոփ ո ւն
Ո՜վ– նայուածքներն այգ արբշիռ Գաղափարին արեւէն,
Ո՜վ շրթունքները պրկուած տառապանքով՝ ուժգնօրէն
Որոնք գիաեն մրռրնչեչ յաւերժութիւնը վշւոին,
Ո՜վ ձեռքերն այգ կոշտացած Հողին ո յ&քերը մըթին
Իրենց լուսեղ Նոցին մէէ աստուածօրէն արօրող***
Ո՜ վ ալքերն այգ որ ունին Հրեղէն բոցեր երկնաւղող
Հոգիներու բովին մէ £՝ ոսկիի պէս մաքրափայլ.
Ո՛վ ներշընչուսՂտ արծուաթեւ որ պի՝ ա ուղէր անՀուննա՛լ
Անոնց մտքին մէ £ երկինքն անծայրածիր գանելով,
Ո՛վ ամբոխներն երազին դեղեց կա տարփ ու գինով.*,
ԱՀա՝ ոստանն Հոյակերտ արձաններուն պղնձակուռ՛
Ուր վերԼ\ավոյսը Կ*Է2Հ*Էճաճանչագեղ, բոցաՀուր։
Կր քանդակուին կրակին մէ^ մարմարն ու պղինձը գար,
Ու դրօշակներ ծիրանի կը ծածանին բազմածալ
Ինչպէս կարմիր կակազներ ոսկիին մէԼ Հասկերուն...
Ո՜վ կախարգիչ պաՀն անճառ, ո՜վ լուսեղ կանչը ծովուն
՜հէպի ափունքն երագին, գէպի ափունքն Հեռակայ
Ուր կը ծաղկի նունուֆարն ինչպէս աղուո՜ր չուսընկւսյ։
ԱՀա* ոստանը մարմար, կրանիգ, ոստանը կերտուած
ճշմարտութեան ու փառքի մուրճերուն տակ ոսկեմած,
ԱՀա՛ թռիչքները վէմին ու մետաղին եւ լոյ սին
Որոնցմէ կայծ ե երանգ, բոցն աստղերուն կը Հոսին։
Ու վարը Հոն սալարկէն կը բարձրանան կոթողներ
Որոնց Արուեստն ու Հանճարն իրենց վեՀ գրոշւա են տըւե
Աղբիւրներու լուսացայտ բիւրեղն ինչպէ ս կը վառի,
ԱՀ ա՝ ոստանը մաքին, գեղեցկութեան, պայքարի.
Ոստանը մեծ Հոյաշուք ուր ամբոիւներն իտէալին
Տանջանքն իրենց մռնչելով երկարօրէն կը մեռնին։
Ո"ր բարձունքէն պախավէժ՝ ասա ղերն իրենց լանշ_քերոմէա
Վէրքերու պէս կարմրաբորբ՝ յաղթանակով սարսըռուն՝
Եկան ոստանը կերտել իրենց մա Հուխ Հսկայի՝
Միշտ անցնելով մարդկութեան Հոգիներէն ամայի։
Օր մը վերելքը միայն կարշնեղ սերունդը գերեց.
Որպէս վաՀան ընտրեցին կուրծքերնուն գէմ մռնչաՀեծ
Արեւն իրենց գեղեցիկ տարիներուն սիրավառ,
Երբ թամբեցին սեւապանծ երիվարները խաւար
Որոնց բաշերն Հրալէր լազուարդէն մէ$_ կը սուզին,
՚հէպի լուսեղ Նըպատակն իրենց վըսեմ երագին։
Ծ՛ովը կ՚երգէ դիւթական Հեոո՜ւն ափերը գալար,
Ծովը կ*երգէ յորձանքներն ու քաշտիներ մրրկավար,
Եայմերն անոնց երկնաձիգ որոնց վըրայ կը_ թառին
Փ՜ոթորիկի թըոչուններ անծանօթէն խաւարին
Իրենց թևերը յոգնած, երբ ովկէանէ ովկէան