VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 230

208 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
կտնին ողբերգական շունչը։ € Հայբենի Հրաւէր* էքնվերչգա փնի ի սաղարթ մը
միայն կ աւելցնէ այս նոր քերթուածը բանաստեղծին ար գէն շաՀած փա
քի ծանբա Հի ւս պսաէլներուն։ ՚՚ԳձչՏ*
Աիամանթօի լեզուն չունի Վարուժանի լեզուին ճոխութիւնը։ Բայց
աոանձին առնելով զայն՝ կը տեսնենք որ բանաստեղծը դժուարութիւն չ
կբտՏ երբէք իր մտածունները և զգացուՏեերր գեղեցկօրէն արտայայտելու
մար։ Մեր լեզուն կը նմանի խնկաբոյր կաւի մը որուն բրուտը կրնայ իր
ուզած ձեւը տալ։ կը բաւէ ՐԱալ վարպետ բրուտ մը» որպէսզի ձեւեր
գա շնա կուին իր ձեռքին տակ։ Ա իա մանթ օ նոր բառեր կըստեղծէ։ Մեր
Ուին ճկունութիւնը կը թոյլատրէ կարծես այս նոր բառեր ո ւն գիւտը։ Բայ
արդեօք անկարելի" էր* փոխանակ այս միջոցին դիմելու, ուղղակի իքնե
բանուորի մը պէս» Հանքերու՝ խաւարին մէ £ ի լոյս ընծայելու Համար ոս–
կթե և միւս մետաղները որոնք նոյնքան անհրաժեշտ են կռանելու ե կշռա
չափելու քերթուածի մը Հնչադաշնակ տողերը։
Սիամանթօ պէաք եղածին պէս չէ խորաչափած մեր
ղեցկութիւնները որոնց այնքա՛ն յաճախ ակի կը Հանգի պինք, երբ կը կար
դանք Վարուժանը։
. Եարճանեանի գրականութեան մէ £ մակբայներու գործածութիւնը
բենն կը Հասնի գեգաՀրաշ երեւյոթի մը*
ՀԱյսպէս վայրագօրէն ու քինայ ոյ զօր էն ե յաղթական օրէն,.. ))
Բայց արդէն անոր Համար ուրիշ վերֆաւորութեամբ մակբայ գոյու
թիւն չունի գրեթէ, ամենքը նոյնյետադաս մա սնիէլն ունին։
ՏենգոսաօրԷն, յոգնահ օրէն, ut ժգաււնօրէն, մաՀագու֊ժօրէն, անձնուրացօրէն,
խենթօրէն, Տսվօրէն... եա/լն։
ինչպէս տեսանք վերը, յաճախ այս մակբայները միեւնոյն տոգին մէ
իրարու կը յաքորդեն, անոր տալով Հզօրե լայնաշունչ կչոսյթ մը, կամ
ծանրաքանդակ արձանութիւն մը*
սԵւ սուրա՛, սիրելիս, պերճօրէն, զուարթօրէն, կարիճօրէն սուրա՛...»
Ուրիշ տեղ մը*
«Երկարօրէն, մաՀագոլժօրէն ու բարեպաշտօրէն**.))
Բայց յաճախ մակբայներու այս ամբոխը բիրտ ոյժնէ կարծես
արուեստիս յղացումները կ աւերէ մուրճի Հարուածներով։ Մա կրայն եր
այս խելայեղ ԱԼ շռայլ գործածութիւնը շատ բնորո՛շ ինքնատպութիւն
կը կազմէ Աիամանթօի լեզուին։
իր վերջին երկերուն մէք աւելի ճոխութիւն կայ րառերու։ Հոն պատ»
կերնեբը շատ աւելի որոշ գիծ եր ունին,,և քանդակները շատ աւելի ստե
ծագործ ոյժիմըտակ ստացած են իրենց տեւական ձեւերը։
Աիամանթօի քերականութիւնը ըմբոստ է երբեՅե։ Ես անոնցմէ չեմ
որոնք առանց կարգ մըթոյլտուութեանց ՚ քերականութեան բացարձակ
րա պետութիւնը կը ճանչնան։ Ամէն լ։.զծ կոյր է* Բայց լեզուի մը օրէնքնե­
րէն միայն կը ծնի գեղեցիկ ոճը։ Երբ լեզու մը սկսած է որոշ կազմութիւն
մը ստանալ, ինչպէս մեր աշխարՀարարը, լաւագոյն է ընթանալ քեբակա