կը տեսնեմ քհուր^ն ՀԼարղարեանը՝ կռնակը ա ուա ծ՜ կառքերէն
մէկուն
կողքին, ձեռքերը վերարկուին գրպանը,
օձիքը վեր, գէմքը գունատ
գրեթէ
մեռելական ղալկութեամր
մր, աչուըները կիսափակ ե զետնին գամուա
Կը սբսփար, որովՀետև ցուրտ առտու մըն Էր։ Բտյց կարծես աւելի կ
սըփար իր սեւ մտ ած՚ո լաւերուն առթած սարսուռներէն։
Հիւանդ՝ ինչպէս որ
էր ձերբակալուած՛
ատենը, — Հտիզանթէրի»
ունէր,
—
ա
յԴ
յուզոլՏնառ
անցքերուն ընթացքին բոլորովին ընկճուած
էր, ե այն սել խոՀերր
այնքա՛ն
յանկուցած
էին գինքը որ կը Հաւատամ թէ.
ո
$յ*սՀ Հըտեսնէր, ոչինչ կը լսէր։
Ու նորէն, .ինչպէս կառախումբին
մէՀ,
JUաժա1լն
էր անոր մօտ, միշտ ժպտուն,
միշա լաւատես, ու կը Հանար սիբա տալ անոր,
—Գե՚Հ, ոչինչ*** արիացի՛ր***
Թերեւս երկու երեք անդամ
կր1լնեց
ասիկա, և Հազիւ թէ էքն
Զարդար եան իր ցաւագին նայուած՜քը դանդաղօրէն բարձրացուց
մինչեւ անոր
ա
ւՔ
ռ
ՐԸ* անմիՀապէս վերՀ նորէն խոն ար Հեցնելով։ Արմունկի պէս րան
այդնայուածքը,
թերեւս
շն որՀտկարութեան
մրմունՀմը։
ՎերՀին պատկերն է աս զոր կը պաՀեմ իրմէ։
Զուարթ մարդ մը ամէնուն մէՀ՝ Տ
ո
քթ*
Տաղաւարեանր։
Շոգենաւին
վրայ ՝ իր Հեծկլտալը տեսեր էի։ Բայց զարմանալի կերպով փոխուեր էր ան
ի վեր։ II՞վ կար իր մօտ* միտքս չէ։ Սակայն կը յիշեմ որ խնդալով
կ՚ըս
անոնց թէ մեր խումբը երկուքի կը բաժնեն որպէս զիբազմութիւնը շատ
մեծ՜
չըլլտյ մեր աքսորավայրին
մէՀ։
—Թերեւս
միւսներն ալ երկու մասի բաժնեն, կը քարէր ակնարկելով
մեզի որ կառախումբին
մէՀ կը սնայինք և անոնցմէ շատ աւելի
բազմաթիւ
ՀՐ՚Ք՛
ւ
ա
ա
՚
Եւ ասիկա կը բացատրէր՝
աւելցնելով որ Հսկողութեան դիւրութեան Հ
մար մտ ած ուած կարգադրութիւն
մըն է պարզապէս։
էյելքի մօտ էր ըսածր։ Բայց այղ անստուգութեան
մէՀ՝ ամ^ն մարգ
նոյն բանը չէր խորՀեր։ կ՚երեւա։ յոռետես մըկար իր մօտ որ քիչ ետքը պէտք
տեսաւ ըսելու***
—Եւ յետոյ՛ էնկիւրխե աշխարՀի ծայրը չէ»** Պ
ո
լ
ս ո
յ մօտն ենք միշտ***
ՄիՀրդատ Հայկազն՝ դիւրաՀաղորղ մարդ, կառապա՛ններու խո։ մրի մ
Հետ խօսակցութեան
բռնուեր էր, և,ոտքի, ձեռքի շարժուններով
անոնց կը
բացատրէր բան մը զոր չէխոք կրնար Հասկնալ։
Բայց շուտով՛ ինք պիտի՛ Հասկցնէր ատիկա։ ՈրովՀետեւ միՀոց մը* մ
դարձաւ ու պոռաց իր բամբ ձայնով որ ուրիշ առիթներու
մէՀ, մանաւա
երեսփռխանական
ժոզովին մէՀ, մեզի սովորաբար fիջեցնել կուտար ա
կին գլորուող պարապ տակառը*
—՛էյ
ատ աժան տեղ մըկ՚երթանք կոր*** միսին օխան երեք ղրուշ*** կա
բա գր եօթ*** Հաւը երկու*** Հաւկիթին տասը Հատը մէկ ղրուշ***
Այս շաՀեկան մանոամասնութիլններր
քաղեր էր կառապաններէն,
ճիշ
ախ րոպէին ուր կեանքի և մաՀուան տագնապի մը մէՀ էինք և մեզմէշ
րս ւն և իրեն ալ սպանութիւնը կը վճռուէր։
