VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 199

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ Տ77
րիշսեբ իբր յափշտակիչս եր կ՚ուրախանա՛ն իրե՛նց աւարի վրայ ցնծ՛ութեան
երգեր երգելով t }խ'ի
Երբ թերթիս անցեալ ամիսներու, մէջ 1 ո ք ս տեսած՛ Համարներու
՚ կարդացի կրթական գործի շարժման լուրերր> իմ աչքին առջեւ պատկեր
ցաւ իմ մանկական կեանքին յուզիչ պատկեր մր։
96-ի կոտորածներուն, եղբայրս ու ես արդէն մօրէ որբ, զրկուեց
ե՛ւ մեր սիր՜ական Հօրմին» կողոպտուած՜ ամին ինչքէ ապաստան փնտռե
մեր մամիկին մօտ. յաճախ մեր մանկական սակայն խոր վշաի ճնշման տակ
յոգնած՛ գլուխնիս կը դնէինք մեր մամիկի դիրկր* Ո՜րքան յաճախ յուսաՀատ
մամիկս իր ազի արցունքներով կը թրջէր •մեր– այտերը։ Խոր վշաի Հառաչ­
ներու ժէջ կր լսէինք ղի՞նչպէս մեծցնեմ իմ որրու1լներրյ>խօսքր։ Ե՛– սա կան
նա ամրապնդուեցաւ ու ըսաւ. ՚«Եթէ թուրքերր զաւակս ինձմէ խլեց
բայց մեր ժահն ու վարժատունր կը սնան կանգուն, ցամաք Հաց կուտեմ,
պիկ կը քալեմ, բայց իմ տղա քո վարժաաուե կր ղրկեմ ու Աստուծ՛ոյ օ սն
թեամբ անոնք մարդ կը դառն անգ։ Ամին ինչ մոռցաւ, դիր դադար չունե
մինչև որ.մեր կրթուելու Հոգին ազաաեցաւ։
Հայ մամիկի սրտին մէ^ մա ր լքնա ցած էր Հայու ձգտումի էութիւնը։
Հայ ժողովուրղր իր դարաւոր ճնշուսներու տակ իր միակ սփոփանքը կը
տռէր խաղաղ մշակութական գործին մէջ։ Ո*– այսօր ալ կը կատարուի
երեւոյթը, էսէ ո ր 96-ին յետոյ։ Ամին բանէ առաջ ուսում, խաւարին
գէպի լոյս...։
Հայ ժողովուրդը իր այս ձգտումով էապէս կր տարբերի ու բ
սնայ զինք շրջապատոզ դրացի ժողովուրդներէն, որոնցմէ ոմանք նեն դա սո–
տօրին անոր բնաջնջման մէջ կը կարծեն տեսնել փառաւոր ու երջանիկ ապ
՝ գայ։ ինքնագովութիւն չէ, այլ իրականում իւն։ Զօրաւոր ապացոյց մրնալ
չի Հայաստանի ,Հանրային կրթական նախարարութեան մէկ գեղեցիկ ձե
նարկը, Հայ առաջին Համալսարանի Հ իլքնարկո ւթիւնր, որուն անՀրաժեշ տ ու­
թի ւնն ըմբռնելու Համար պէտք է նկատի ունենալ երկու կէտ եր՝ մինգործնա­
կան ու միւսր գիտական։
Պարզ է թէ իւրաքանչիւր ինքնօրին ժողովուրդ պէտք ունի բազմա­
թիւ֊ պետական քաղաքական . բարձր ու միջին պաշտօնեաներու,
Հրաժեշտօրին իրաւաբանական ընկերաբանական գիտութիւններով օժտուել
են, եթէ անոնք ազգային կրթութեամբ ու զարգացմամբ եւ յստակ գ
ցութեամբ պիտի վարեն իրենց յանձնուած գործը։
Թէ վերածնւող Հայաստանի մէջ առեւտրական ու ճար տարա րո
կան կեանքը պիտի զարգանայ, տա՛րակուսիլ աւելորդ է։ Այս զարգա
կեանքր կր ծնի պէտքր Հիւսնելու մա մնա չիտա կան վարժարաններ, ո
ն շան ակո ւելիք գործող անձերը իրենց մտաւոր սնունդը պիտի ստանան
Համալսարանի մէջ։
Բացի ապագայի մէջ ունենալիք մասնագիտական Հաստատութիւն
րին Հայ ժողովուրղր անՀրաժեշտօրին պէտք ունի միջնակարգ վարժարան­
ներու, առանց բարձրագոյն կրթութիւն՛ստացած ուսուցիչերու միջնակարգ