VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 130

820 Վ Ե Ր Ա Ծ Ն Ո հ Ն Գ
—է՜, Հաճի Աղա, ի՞՚հէ երազ կր տեսնե՞ս, պոռացի ականթ* ի
Ց՛եց ո լելով բացաւ, աչքերը։ Ան ալ լաւատես Էրէ
Ուրիշ վակոնի մր մէք՝ ^աՀրիկեան մինակ սնաց եր էր <լշէրի աթճիՀնեբու
ստուար խումբի մը Հետ։ Անկիւն մը՝ Արիսաակէս Գասպարեանր։
անկիւն մը՝ Գայրգճեան եղբայրները։ Միւսներր չեմյի^եր, ր
այց Հասած՛ մր՛
Հոցիս՝ շատ ոգեւոր խօսակցութեան մը բռնուած էին բոլորն ալ։ Գայ րգճեան֊
նեբու մեծը, կատաղի Հակադաշնակցական, ամբողջ եղածին պատճառ
նակցութիւնը կը նկատէր։
—Գուք ըրիք* փորձանքը մենք կը քաշենք...
Ասիկա յանկերգ մրն էր զոր շարունակ կը կբէլսէբ» f r քաջա
միւսներուն Համամտութենէն։
ՀքաՀրիկեան անտարբեր կը սնար, գլուխը Հակած կուրծքին վրայ,
բուքը ձեռքին մէջ» կը խոկար առանց ուշադրութիւն դարձնելու քիչ մր ամին,
կողմէ իրեն ուղղուած մեղադրանքներուն, որոնց մէջ նախատինքները չէի"
պակսէր։
Տարիներ վերջ՝ երբ կը խորՀիմ այղ մեղադրանքներուն վրայ* պոր
բռնութեան նոյնթաթով զարնուած մեր խումբին մաս մը իրաւունք ունե­
նալ կը կարծեր ուղղելու ուրիշ մասի մր, չեմ կրնար ոչ մէկ կերպով
դարացնել մեղադրողները։
Պիտի արդարացնէի այգ մեղադրանքն երր, եթէ երբեք ուղղուած ր
լայ ին ընդՀանուր ազգին, որովՀետեւ այն երկունքի օրերուն մ՚ԷՀ քՒուր–
քիսյ թո/որ մ ո դո վուզն եր էն Հայը մանաւանդ եղաւ ա մինին անզգոյշը։ Մեր
ցեղին դժբախտութեան g գլխաւոր պատճառներին մէկր սա եղած է որ
լի մեր զգացումներուն ականջ տուած ենք միշտ քան մեր շաՀո
շաՀը, ազգին շաՀը, այգ տագնապին մէջ որ ՝ աշխարՀը պիտի սարսէր»
, նէ առերեսս թ՛ուրքիոյ բարեկամ եբեւալուն միքն էր։ JjL ասիկա չկրց
ընել։ քՒերեւս վտանգին գիտակցութեան մէջ, յեղափոխական կուս
թիւններր աւելի իմաստուն եղան այղ օրերուն քան ժողովուրղր։ ղքագոզ
պատերազմը, նոյն իսկ առաջին օրին, ազատագըութեսա պայքարի մը
նոյթը ունէր։ Մէկ կողմը* Բռնութիւնր, միւս կողմը՝ իրաւունքը։ Հայ ժո­
ղովուրդը, որ սրտանց կը Հաւատար թէ վերջ ի վերջոյ իրաւունքի
կիցներ ր,—Հա մա ձայն ականն երր, — պիտի ըլլաս յաղթող,, երբեք չծածկեց թէ
իր դատը նոյնացուցած է անոնց ղատին Հետ, ե թէ անոնց յաղ
կ՚աԼլնկալէ իր փրկութիւնը։ Գմտածեց բնաւ թէ ^ Հակառակ կողմը
քիոյ րարեկաս% էր և թէ Թուրքիա ալ վերջ ի վերջոյ անոր Հետ կող
պատերազմին պիտի մասնակցէր։ Առանց թերեւս ուզելու, լոկ իր զգացումնե
րուն անսալով, Հայ ժողովուրդը արգին իսկ Ի^ՔդԻ^ՔԸ թշսամի Հռչակած էր
թուրք կառավարութեան, երր տակաւին թ՛ուրքի ա պատերազմքդ չէ
ի զուր չէր որ թուրք ժողովուրղր ՚ պատերազմին նկատմամբ ստոլգ լու
մը ունենալու Համար պէտք կը տեսնիր Հայոց երեսը նայելու։ Երր կր ժպտէին՝
ուրեմն Համաձայնութիւնը յաջողութեան մէջ էր* երբ տխուր էին. տարակոյս