344
ՎԵՐԱԾՆՈհՆԳ
§
Արշալոյսին Հետ
կր փախչէին անոնք ա ան ելով իրենց
խորՀըդագե
էութեան մէ$ գեղեցիկ ջերմութիւնը ծ՜աղկատի մարմիններուն վարդերուն ման
թալկաց ահ՝ երիտասարդ կուրծ՛քերու տակ*,*
Ոդիներր սիրահարուած էին Հարսներուն* և Հարսները
գիտէինաղրիւր–
ն եր ուն կախաբդանքր սիրել–։
Ականակիտ
քուրր ծաղի1լներուն վրայ կր թափուէր ժպտագին ու խա
տալից* ինչպէս մարմինը չքնաղ ու զուա՜րթ աղջկան որ իր
գեղեցկութիւնը
ցոլացած կր տեսնէ ի՛ր իսկ աչքերուն, . ի՛ր իսկ մերկութեան, ի՛ր իսկ
ս ուռներուն մէջ...
նոր Հարսներր պար կը բռնէին կեռասենիներուն տակ, երր այգի
քաղաք կ՚իջնէին փեսաները։ Ծաղիզներով
կը պսակուէին անոնք, Հինայուած
մատներով այդ աղումր ազֆիէլներր, ե. Գեղեցկութիւնն
իր անսա.Հման
րով՝ րոցավաո տարփ արքի մէք գրկած՜ էր իմ Հայրենիքս ամբողջ...
Հին օրերու զր
ո
յըր " */ պիտի գայ վերստին պատմելու նոր կեանքին»
Ո?վ պիտի Հիւսէ արևին շողերէն Հէքեաթը ոսկեզօծ.** Ո*վ պիտի լեցնէ Աղ–
րիւրին կախարդանքէն Գեղեցկութեան սափորները մարմարեայ՝Սիրոյ րագին-
ներուն Համար***
կեռասենիները ՛զարդարուած՛
են կարկեՀանի, սաթի, և J
Ui
klf
u
Pb
փուն
քերով։
Բայց ո՛՛ւր են Հարսները, ո*ւր՛ են աղրիւրները
որոնք
4
աոո
մթաս տուեր արա Հետն եր ու
կարմիր խիճերուն վրա լ կը թափեն
իրենց
սրտին արտասուքը մարգարիտ*.*
Ո՛՛ւր են ծ՛իծ՛աղներն ու ծ՛ափերը* ո՞
պարերը լուսաշրֆիկ ե զանոնք բռնող կոյսերը գեզաՀմալ.**
փրքուեներուն վրայ մեղուն չի թառիր, և թիթեռնիկը եղիճներուն մէջ
թևամփոփ կը մեռնի*..
Հհ Հ
<M*§
Վախ, Հին օրերու Հէքեաթը
Հիւսող ձեռքերը վարդամատ
իկ Հո՛ղեն
դարձեր...
Վա՛խ* էին սէրերու Հէքեաթը
երգող
շրթունքները
կարմիր շատոնց
արդէն փակուեր են զարն ան րոլոր մեխակներուն և նուռի ծ աղի 1լն երուն Հետ***
Վա՛խ, Հին պարերը դարձող ոտիկներն ալապաստրէ
դետն էն սլացեր
յաւէտ» և Հիմա կը թափառին
մաՀուան անծ՜անօթ ու խաւար
Հովիտներո
Սո՛ւտ է, սո՛ւտ է որ ծ՜աղկած՛ ըլլան կեռասենիները Հեռաւոր քաղաք
մէջ ուր մանկութիւնս
անցուցի
մինչև պատանեկութեանս
երազները մելա
մաղձիկ։ Սո՛ւտ է որ աղրիւրները վերստին երգած՝ րԱան արծաթ ոռոք լուս
կայով, ու Նազիկներու Հետ զիրկ գրկի ՝
M
tp"J "Գւ^^րը կանչած։ քնացո՛ղ քսա
ցս զ աղուո՜ր Հարսներուն**,*
Ես տարա շխարՀի այգիներէն անցայ |՛ և տեսայ կեռասենին երր բո
որոնց տակ աղջիկները կը պար էին կապոյտ լուսաշող պարեգօտներ Հա
և իրենց մաղերր զեփիւռին գգուանքներովն մէջ...Բայց անոնցմէ ո՛չ մէկը, ո՛չ
մէկը նման էր Հայրենիքիս կեռասենիին
որուն ճիւղերը նազանքով
օրօրուն
ծ՛աղիկ Հասակներու պէս կը գրկուէին խնկաբոյր սիւգին Հետ։ Ո*չ "%կը»
19
ժէկր օտաբուՀիներէն
կը նմանէր քաղաքիս
Հարսեբուն որոնց ծանրագան
գուր մազերը ոսկիով ու գիշերով խեղդուած՜ իմ սիրտս կը պատանքեն այսօր*.
•u*p|i| |
ԱՐՍՒՆ-եՐԿԱ
