VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 389

ՎԵՐԱԾՆՈհՆԴ
ՅԻՇԱՏԱԿ
543
կեռասենիներու. աշխաբՀ ն է իմ Հայրենիքս, Հոն ուր սե լեռնե
քա՜ն մօտիկ են կա պո յա երկնքին։ Հեռաւոր գիշերին մէք լուսնկափայլ թա–
փ ան g կութ իւն մր կ՚ողողէ անոր այգիները որսեք մուշկ և ծ՛ոթոր կը բու
Հո՛ն է օրօրուած մանկութեանս քաղցրութիւնը ե պատանեկու
մելամաղձիկ երազները Հիւսուած են անոր արևին ոսկեվառ ապրշումէն
կեռասենիներու աշխարՀն է իմ Հայրենիքս, Հոն ուր ծաղկատի
ներր ոոկիով ու գիշերով խեղղուած գլուխներ ունին, և խորունկ աչ
*(իշար կախարդանք մըն է***
Յիշատակիս ամենակարմիր ծաղիկն անոր պարտէզներէն
զարդարելու Համար սրտիս մռայլ խորանը» և երազիս ամենաիսնկարոլր
գը անոր վարդենիներուն վրայ թառա մեցաւ*.+
Բայց ես անոր գարունը կ՛երազեմ։ ԱՀնոր դալարագեղ պսակները
տիս չի կապած՝ ես ուխտաւորն եղայ տխրութեան մեՀեաններուն
էս անոր կեռասենիներուն ստուերին մէք ամբողք արև մր»
կեանքի մըժպիտը, ամբոզք սիրոյ մը երգր, ամբողք երազի մը գեղեցկութիւ
մոռցած էի*** ՚ .
Անոր քրքմաՀոտ ծաղկոցներուն ոսկեթև մեղուն իր փեթակը լքա՛
այսօր» և ժայռերու կամ ծառերու վէրքթկ մէք կը Հաւաքէ
րիւրեղեայ կաթիլներով**»
; էս անոր կեռասենիներուն երգր յիշելով կ ՛արտասուեմ։
Աւօտին շաղը կը թրքէր այն ատեն կոյս աղջիկներու մարանին պէս
քուր ծաղիկները՝ որոնց շափրակներուն մէք թիթեռնի !լեերր կ՚արթննային
և %որ Հարսներուն ձայնը կը Հնչէր էծլվլուն ծիծաղկոտ ազրիւրին Հետ։
Անոնց ոսկիով ու գիշերով խեղդուած մառերուն մէք արևը
ուէր զանակներով ծիրանի, և անոնց աչքերուն մէք ան սա Հման ՝ ուր
կախարդանք մընէ գեռ իմ Հոգիիս Համար, ցայգալոյսին Հա մրոյ րը կ՚ա
ուէր ժպտագի՜ն*** էւ ծաոէ ծառ» ծաղիկէ ծաղիկ, թիթեռն
սանելի երամի մընման Հոլաթև» կ՚անցնէր թեւասլացիկ և օդայածիկ
երդը թրթռուն որ լոյ սին Հետ խառնուած՝ արևին շուրք ոլրուած ապրշում
կարժի մը պէս. կը թելատուէր։ ,գ^ք)
Աղրիւ֊րներր կախարդական էրն այն օրերուն, որովՀետև աստ
մերկութեամբ ոգիներ արևին առաքին ճառագայթներին վախնալով՝
բիւրեղին խորունկ սիրար կր փնտռէի՛ն թագցնելու Համար իրենց ամօթխածո
թիւնդ
Ոգիներր Հարսներուն սիրահարուած էին այն ատեն, և գիշերն
գային անոնց Հեշտավառ ծաղիկները քաղել կեանքի մեՀեաններուն
դրասանգելու*