VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 89

ՎԵՐԱԾՆՈհՆԴ 229
fb ուս ական վտանդր — Աազոնովի դաւ չէ։ քյւամին անոնք» որ
նեն այղ ե, էրր թէ ա!Ղ ՛ոսլա տա կով արգելք կը Հանդիսանան Հա
տութիւնր մեր մէակ օրգանր ճանչնալուն — անգիտակից գործիք
դիսանան Uաղոն ո վին։
՛Բանի գեռ ուշ չէ* սլէաք է թողուլ ա յ ղ մոլորութիւնը ե. Հաս
որ փրկութեան միակ ուղխն—Հանրապետութիւնն է։
/ Թէ ԻՆԶՊԷՍ ԻՆԿԱՆ• ՚
ՄեՐ ՀեՐՍՍ ՄՏԱԻՕՐԱԿԱՆՆԵՐ Ը
Z այ կ ա կա ն կ ե ա ՛նք ի կ ր ա ծ մ՛ ե ծ ա գ ոյ ն սարսափ՛ներու . ս՞է ջ շա ա յ ո լ գ ի ջ, շա ա արաաս
է ջ Ա ր 1ւ է ւ/ե ր ^երոս.մ* տ աւորա կսւններո ւ տ ե գ աքչանուԹիւնր , ջ ա ր £ ա ր ա նք ր եւ. ողբ ե ր գ ա կ ա ն
ձ այ գ ր ա կ ա ն ո ւթ ե ա ն Օր ա սրււր ա կ ա գ րո ւթե ան , բ ա ն ա ս տ ե ղ ծ ո ւթ ե ա ն ե ր ե ւ ե լ ի վ ա րսլե տներր ,
Ս՛ե ր մու)ու | ուր գ բ կ ր բ ա ր ձ ր ա ց ն է ի ն ե ւ ո ր ո ն ք ւքեր հ ա ւ ա ք ա կ ա ն իմ ա ս տ ո ւթ ե ա ն լ ա ւ ա գ ո յ ն ա
յ այ տ ի օ ն ե րն է ի ն — դ ժ ո խ ա յ ի ն պ ա յմ ա նն ե ր ո ւ մ՛էջ նա^աաակուեցան. * Ն ո ր ս ե ր ո ւ ն գ ր ջ ի
մ՛ ո ռնա լ ւ1Նր պ ա տ մ ո ւ թ ե ա ն ա յ գ ամ՛ե ն էն ե ղ ե ր ա կ ա ն ե ւ մ՛իաժամանա կ ա մ ս ն է ն հե րո ս ա կ ա
ո ւ ա գ ր ։ է լ ամ՛ է ն ին ջ ո ր անոն ց կ ր վ ե ր ա բ ե րի , մ՛ ենք պ է ա ք է հ ա ւ ա ք ե ն ք ե ւ ս ր բ ո ւ թ ե ա մ բ պլ
Այս օ ր կ բ հր ա տ ա ր ա կ ե ն ք ք ա ն ի մը է ջ ա ն ո ն ց վ ր այ , զո ր կ ր ք ա ղ ե ն ք Գ\. Զ« Ա ա սի կ
ս տ ա ց ո ւ ա ծ մ է կ գ ր ո ւթ ե ն է .
Տխուր է պարտականութիւնս, սակայն պէտք է որ կատար
վրայ գիտցած տեղեկութիւնն եր ս Հաղորդելով։ Անոնց արիւնին ու տառապան­
քին անմաՀ և աստուածային կոթող մը չեմ կրնար կանգնել, այդ
կան գործը պիտի կատարէ ապագայ ցեղին մարգարին, ան իր գ
արիւնին մէՊ թաթխած սլիտի յուզէ քաղաքակիրթ մարգկութիւնր, փոթոր­
կայոյզ ալիքներու տակ խեղղամաՀ պիտի ընէ ցեղին րարրարոս մարտիրո­
սաց ման օգնող բորենիները։
*Բազաքը (Գոնիա) տակն ու վրայ էր, ժողովուրդր լար ուա ծ դրութ
մէջ էր։ Առաւօտ մը որբանոց ի՛նձ լոսը ըեըի՚ն թէ ԶՕՀՐԱՊ, ՎԱՐԳԳկՍ,
ՆՈհՆԻ, ԶԱՐԳԱՐԵԱՆ, ՄԻՆԱՍԵԱՆ. ԽԱԺԱԿ, ՏԱՂ.ԱԻԱՐԵԱՆ.
ԵՍաՆ ժամէ մր պիտի գան ընդՀսկողութեամբ։
կայարան ի ֆայ։
Արդին վախը սբաերնիս պատած իւրաքանչիւր քայլերնիս Հաշիւով
զգուշութեամբ կը Հետեւէինք։ քՒԷՀարրի գօմիսէր Ատ իլ, Հայուն Հում միսը
ծամել փափա քող այդ րումէլիցի տէօնմին, աՀ ու սարսափի տակ
էր մեզ։
՛Շոգեկառքը Հասաւ, քիչ լ ռ Ր$Ը աողանցքը փրթաւ։ ճանչցայ։ Զօ
րապ ընկճուած, Վարդդէս ար Հա մար Հոտ ժպիտը շրթունքին, Զարդար եա
ցաւի և ընտանեկան ոիբոք կարօտին տակ կոտրտուած» Տաղաւար
Աէլնունի իր Հին կորովի անվեՀեր արտայայտութեան մէջ, Խաժակ անՀոգ։
Աչքերնխն չորս գին էր, մարգ մը,յոյս մը ակնարկ մը կը փնտռէին իրենց
ներսիդին բառով մը, նշանով մը Հասկցնելու Համար։