VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 90

Ա՚եր վարանոտ նայուածքը կարծես թէ իրենց ցեզին մեծ սիրտը
խրշացնելով ըսաւ, թէ Հայ ենք։ Առածին և Հերցին խօսողը Ակնունին եղաւ
—Ո՞՛՜Ր է ՎաՀագնր»
— Բանտն է,
—} քէանք մեռնելու կ՚երթանք աշխատեցէք գոնէ ան աղատել։
եանր մի քանի օրին 200 մտաւորական և Հարուստ երիտասարդներով
սլիտի անցնի, ուշադիր եղէք, մեր Հոս գալր իմացուցէք։ ՎաՀագնի րա
տարէք, թ ոԴ էի վախնայ, մենք վարժ ուած ենք աս անկ րաներու... ։
Իսկ Ա1լնունիի կառավարութեան մէ £ խօսածներր, ո՜ Հ, Աստուած
ի ՜ նչ անվեՀեր Հոգի մըն էր։ ՎաՀագնի անմիՀապէս իմացուցի։ կառավարու
թիւն մտած ժաման ակնին ՎաՀագն և իր գա դա փարա կան ընկերներր,
անգամ Ըէէ աէու1 դէր ա Բ տեսանք, բարեւեցին ծիծաղով մը։ ի՞նչեր
կային այդ ծիծաղին տակ։ Պէտք էր այդ վայրկեանի իրական պատկե
Յաջորդ օրր, բացի ԶօՀրապիկ ե Վարգգէս ին, բոլորն ալ ան միՀա պէ
ճամբայ Հանուեցան։
Վարգգէս Ատ ան այ էն իր 1լնո^նամակ մր գրած է որուն մէ £ կ՚ըսէ
(• եթէ մի քանի ա միսիս չի վերադառնամ, մանչուս անունը Վարգգէս
կատարուեցաւ իր վերջին կտակր։
Երկու օր վեր £ ալ իրենց շոգեկառքով գէպի Հալէպ մեէլնեցան։
ուզեր անոնց ճամրոր դո ւթիւնր—որուն մանրամասնութեան տեղեակ եմ– —
առ քայլ պատմել, միայն այնքանը կրնամ ըսել, որ երկուքն ալ կրնային ԱՀ՛՛
զատուիլ, Ի՚նթ^Աէ ե թէ Հալէպ է ոլ Ր$ առաջարկողներ եղած են, ե որոնց
պատասխանը տուած են.
—կրնայ ըԱալ որ մեր փախուստով ամբողՀ Հայութիւնր կը վտանգենք
աւելի լաւ է որ մեր մաՀովը անոնց կեանքը փրկուած, ապա Հովուած րլլայ
Հալէպի մէ £ ստոյգ տեղերէ իմացայ թէ բոլորն ալ Ուրֆայի ճամբան
մեռցուցած են։ ՀԼօՀրապ յանկարծամաՀ եղած է, իսկ Վարղգէսի մաՀը դիւց
նութեան գլուխ գործոց մը% է*
Երբ որոշուած տեղը կուգան, փ °էիսը կքէ Հրամայէ որ վար ի^նէ, որո
անմիՀապէս կը Հնազանդի։ Փօլիսին դառնալով կ՚ըսէ*
— Գիտեմ որ զիս պիտի սպա՛ննես, երր վմերտ» ես, ձեռքին էդ Հատ
ալ ինծի տուր, իրարու Հետ չտփուինք, իսկ եթէ քու ցեղիդ պէս ցած ես, աՀա
կուրծքս։
Այս խօսքերը ըսելով, ծունկի չոքած, բաց կուրծքին .տեղացող գնդա
Հարուածներուն կ՛ սպա սէ։
Տիգրանակերտցի գաղթական մը Հետեւեալ պատմութիւնը ըրաւ
Հալէպի մէք* ՝ ք 1
ԱնՀուն տառապանքներէ վերք ձոր մը Հասանք։ Պա Հա պան զինուո
Հրամայեցին մեզ կենալ։ Գործուելիք նոր ոճիրի մը սարսուռովը աՀաբեկած
կեցանք։ Qnpu կոգմերնիս մարդկային կմախքներ ցրցքնուած էին։ ԱՀա այղ
կմախքները մեզ ցուցնելով րսին.
—Կը տեսնէ՞ք սա ոսկորները, ասոնք ձեր մեծերուն, ձեր աղաներուն