I
9
4
I
ՎԵՐԱԾՆՈհՆԴ
\
i m r b l ' l - ï
, Մ Է ԿԸ
—֊Հ֊+֊Հ
i
՚
Վերքին տարիներս շատ
ընտելացանք
մա Հոսան գաղափարին,
անզգայացան
մեր նեարդերր...
իւ, սակայն, այս նոր ու մեծ կորստի առջեւ, սասանուած ու շշ
միտքընորէն
ունորէն
ճախրում է մա Հու դաժան
ստուերի
շուրթը,
ձգտե
թափ
անցել նրա աՀաւոր
գաղտնիքները,
կրկնելով
մարդկային
բան
թեան դարաւոր
ու չարատանջ
Հարցումը,
«ինչու,
ինչպէ՞ս...)
է լ մենք դա
եկյլ նոյն յաւիտենական
ըմբոստն
ենք ընդդէմ
մաՀուան,
ժ ենք դարձեալ
նոյ
մոլեգին
բողոքողն
ենք ընդդէմ
անսիրտ ճակատագրի,
որ գալիս է
Հպս Հեղեղի պէս պոկելու
մեր չարքերից
ամենաթանկագին
էակներր
դէպի ան գար
ձ անէութիւն...
ՌՈՍՏՈՄը վախճանուած։
(Րի ամիս է, որ Հասել է մեզ սարսափելի
բայց տակաւին
չենք
Հա չտուած
իրողութեան
Հետ..".;
քԻւում է
երազ,
մղձաւանջ։
Դժուար է Հաշտուել և միւս մաՀերի Հետ։ Քանի* են նրանք.*.
թաղուեցին
Փոքր Ասիոյ աքսորավայր - գերեզմանոցներում.
քանի՞սն
աքսորավայր
իսկ չՀասած, ամենադաժան,
ամենաՀրէշաւոր
Գողգոթայի
րիւ վրայ... Ա1լնունի, ԶոՀրապ, Վարդգէս,
քՀարդարեան՝, Հրաչ, Մու
եան, Աարգիս,
ԱաՀրիկեան,
Էք աժ ակ, Աիամանթօ,
Վարուժան,
Ապա անդին,
կ ո վկա սի մէջ, մօտ օրերս՝ Աերաստացի
Մուրատ,
ճիկեան, ՀյաՀխաթունեան,
Արամ, քիոստոմ, քիոստոմ...
քիոստո՜մ։
Ամէնէն
զարՀուրելին
այն վայրկեանն է, երբ Հինաւուրց
շգ
սիւներէն
են խորտակւում,
երբ վարպետն է ան Հետ ան ում, իր ուժերի
տար զարգացման
շրջանում,
որբ ձգելով իր բազմաթիւ
աշակերտներին
էյս մէ1լնեմ քիոստոմի աշակերտներից և վերջինը, աւա՜ղ, ժընեւի
այն Փ
րիկ եղբայրական
ք\ւխտից, որ անցեալ գարու
ՏՕ ական թլերի
սկզբներում,
ազատագրական
շարժման
արշալոյսին,
Հաւաքուել
էր «Գրօշակձի
շուրջ և քիոստոմի ղեկավարութեամբ
Հնչեցնում էր իրաւունքի
ու
թեան բարբառը դէպի Հեռու Հայրենիք։
Անցել է աւելի քան քառորդ դա
երբ մտաբերում եմ այն ուրախ, Համեմատաբար
երջանիկ
օրերը
շունչ երիտասարդութեան՝
սիրտս պա շարում է ՛մի ան սաՀ ման վիշա
քօլի...Այդ Ո՚-խաից էին Խաժակը և Յոնանը։
Առաջինը կորաւ ան Հետ
ի
տակից ընկերների Հետ
Դիարբէկիրի
ճան ապար Հին։ Երկրորղր
շունչը
անցեալ տարինոյն
«Դրօշակրի
խմբագրատանը՝
թոքախտաւորի
ե
Հոգեվարքից
յետոյ։
Յիշում
եմ որպէս այսօր։ քիոստոմը,
Յոնանը, /Աաժակը — ի)մրա գր
միանգամայն
գրաշարի
դերի
մէջ։ Տպարանը նոր էր Հաստատուել
