Վ ե Ր Ա Ծ Ն Ո հ ն Գ
Հաւատքը
ունէին» չորս ամիս վերք ճի՛շտ այդ «փրկարար»
քաղքին
շրքակաները
պիտի սպաննուէին
ամենազարհուրելի
պայմաններու
մէք։
է,ւ աՀա՛ յանկարծ՝
Համրարձումեանի
թոթով
րարրասր*
— Պի*** պի*** պի*+. պիտի
ելլենք»**
Վակոնին
ներս վազեր էր այս աւետիսը տալու Համարէ
Ս ութին
մէք շարժող
ստուերներու
բազմութիւն
մր» յետոյ
դինուորները
որոնք ներս կը մտնէին
սուինները
Հանելով
Հ ր ա g անն եր էն : (յւամէնէՀն
ետքը»
սուլիչի
ձայներ։
կառախումբը
կը շարժէր։
ճամբայ
ելած
էինք։
—ք}™ւր կ՝երթանք,
Հարցուցի մեր մօտ նստող
զինուորին,
որ նոր/ր/
պատուՀանին
առք եւ տեղա ւորուելու
վրայ էր։
—\նկիւրի,
պատասխանեց։
է լ,
բերն է բերան՝ բառը
ամբողք կառախումբին
շըքանը
րրաւ
վայրկե
նաբար։
Դէժքերր կը ճառագայթէին
ուրախութենէն։
Երգի կր1լնա1լԱեբ լսուեց
ան։
Հրատեր իրար կը շնորՀաւորէին,
ըսելով թէ «աղէկ ազատեց ան»։
Սիաման
մեր վակօնը անաց եր էր,
գլուխ
Գէի՚ԻՀա մյ£արձումեան
ին Հետ որուն աչ
քերը նոյնպէս
ուրախութենէն
կը
ճառագայթէին։
Ս՛ ա Հո ւան մէք ալ այդպէս
անբաժան
պիտի
տնային։
Բոլոր վակօններքքն՝
ոգեւոր
խօսակցութեան
մր արձագանգր կը
նէբ
մեզի։ ԱպաՀովարար՝
իրենց «բախտաւորութեան»
վրայ կր
խօսէին։
Բայց
այլեւս
քնացայ, և երբ աչքերս բացի, արդէն իսկ լուսցած՜
է
ու կառախումբը
կեցած
Սրնճան-՚Բէօյ
ի
աննշան
կայարանին
առք եւ ուր
անակնկալներուն
ամք-նէ^ն անսպասելլ ¥ննոր1քն
պիտի վրդովէր
մեզ։
(ՇԱյյւոսէւակհյի )
ԱՐԱ Մ ԱՆՏՈՆեԱ
Ն
ԱՐՁԱԳԱՆԳՆԵ Ր ՀՕՑ ԿԵԱՆքէ Ն
Աււփււ|!ւղսւկա ն պ է ւ ո ք ե ր £ այասւոա1 փ Çu i i f u i p .— Զգ ե ս ա ե դ է ՚ Ն
եհ
դ ե ղօ ր ա յք. —
Զմեռր իրներկայութիւնր
կ՚զգացնէ
մեզի։ քանիներ
մեզմէ կը տարուին
խորՀելու
այն տասնեակ
Հազարաւոր
Հայդուէլներուն
վրայ որոնք այս ցուրտին
ու
բուքին
կր սնան գեռ և ստիպուած
են
Ան
ալ պատնէշին
վրայ
մինչև
վախճանը
յաղթանակին։
Ո՞վ կը խորՀի այն Հազարաւոր
անտուն ու անտիրական
Հայ գա՛
կաններուն,
վրայ՝ որոնք
էքմիածնայ
կարմիր
պարիսպներուն
տակ
իրենց
մեծ մասը զոՀ տալէ վերք, այսօր այդ ցուրտին ու ձիւնին, մերկ, անպատսպար,
անօթի ու անտէր կ՚ապրին պատերու տակ ու վւոսերու
մէԳ։
Վերքապէս
ո՛՛վ կը խորՀի տաք
անապատէն նոր գաղթած,
վերագտնելու
տեղ աւերակի
վրայ նստած այդ բիւրաւոր
փախստականներո
Վրայ, որոնք միամտութիւնը
ունեցած
էին կարծելու
թէ իրենց
Հայրենի
