VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 148

4
• * M Վ Ե Ր Ա Ծ Ն Ո Ւ Ն Դ |: ,
անոր ալ ետին՝ Պ)ոլիսը, մեր բոյներր, բոլոր սիրելիներր, զորս այս րէր տ
Հիասթափութեա՛ն մէվ՝ կրէլնապէս կորսնցուցած Ըէէ ա է ^ԼԱ կարծէինք։
Վերադարձեր էի իմ տեղս։ ՊաՀա1լ զինուորն երր՝ լաւագոյ՛ն ան էլի ւննե
գրաւեր Էին ու 1լր մրափէին։ /Աօսա կռութի ւնները, ե. անոնց Հետ ալ վ
դա դրեր էին։ ՛Շատեր գէշ ա գ է կ տեղաւոր ուեր կր քնանային։ իյռկալու
քիչ մր ամին կողմէ։ իրօք՛ քունը գոնէ մտանելին կը փրկէր մարդիկր,
երր այլեւս մտածելը սկսեր էր տ առա սլանք մը դառնալ։ ՈրովՀետեւ խո
այդ գիշեր, — անդրանիկ գիշերը աքսորի ճամբուն վրայ որ անծանօթին, բոլոր
վտանգներուն ճամբան էր, — սեւ էին ամինուն ալ մօտ։.
Ո՚-Աուսի տուած Տ ոքթ* Թօփճեանին Հետ, քնացանք, մեգի օրօր ո
նալով դէմի անկիւնր սքլած յաղթանդամ զինուորի մր շռնդալից խռլտուքը։
• • * Երր աչերս բացի՛ կառախումբը կանգ առած էր։
Սիամանթօն ե. Համրարձումեան մեր վակօնն էին։ Սիտմանթօ՝ թաշ­
կինակս վր կը մաքրէր ապակիին վրայ գոլորշիացած շողին՝ ղուրսր դիտե
լու Համար։
—Ո՞՛ւր ենք, Հարցուցի։
—^"հ-են^եւ1* ս լ ա տ ա ս խ ա ' Ա ե ց անձկութեան շեշտով մը։
Ե՛– անմիվապէս վերք՝
—Հիմայ պիտի որոշուի մեր ճակատագիրր, յարեց։
ՊատուՀանին՝ գուբս նայեցայ։ քաղաքը Հ եռուն էր, ինչպէս կ՚երեւար
լոյ սերին։ Բայց քաղաքին աւելի՝ ուրիշ բան մը ուշադրութիւնս դրաւեց։ (քեղի
ընկերացող զինուորներր ամբողջովին վար իվեր ե, կառախումբին չորս կողմը,
մասնաւորաբար վակօններուն դրան առվեւ պա Հա կ, կեցեր էին։ Ո ս տ ի կ
թեան քօմիսէր մր, մէկ երկու սպայ, յետոյ ուրիշ ս ս \ ա յ ՚^Ր՛ ո Ր ոլ<ս Հրամանին
վրայ զինուորներր սուիններր ան g ո լցին Հրացաններուն։
—յյ՝արգ դուրս չպիտի ե՛լլէ, ելլողը կը զարնէ՛ ք Հրամայեց սպան և ան~
Հետացաւ մութին մէվ։
Ներսր, վակօններուն մէվ՝ այլեւս քնացող մարզ չէր հնացած։ կատեր
%մեր վակօնն էին և շրվապատեր էին Սիամանթօն որ նորին կր կրկնէր թէ
ճակատագիրր այդտեղ պիտի որոշուի։
— կամ Գօնիալ, կամ ^կի լ րի* ^էՐ ս է^ե ՚^էկ քանի Հոգի։
Եւ ճիշտ այգ էր Աիամանթօի, ինչպէս ընղՀանուրին մտաՀոզութիւնրք
էոկիչէՀիրէն՝ երկաթուղին կր բաժնուէր երկու զիծի։ Մէկ գէ^՚Ր *իօնիա կր
տանէր, միլսր ինկիւրի։ Հ£էինք գիտեր թէ ո՞րը պիտի րնտրէին, ե ա մինո
Համար ալ շատ գէշ կը ^եչէը *իօնիայի անունը, որովՀետեւ կուսակալ ր
տեղ ՝ Ազմի պէյն էր։
Որո՞ւն մտքին կ՚անցնէր թէ ինկիւրի, ուր երթալ կ՛ ո լզէինք ամիկքս
ալ, մէկ քանի ամիս վերվ՝ ճշմարիտ մարդկային սպանդանոց մը պիտի
նար, մինչդեռ Գօնիա, որուն անունն անգամ մեգի սարսափ կ՛առթէր, մ
դու մը քիթր անգամ էպիաի արիւնէր։
—Մ էյ մր ինկիւբիի ճամբա՛ն բռնենք՝ փրկուած ե՛ն»,
Յանկերգի մր պէս կր կրէլնուէր այս խօսքը։ Հյատերը անոնցմէ որոնք այդ