14
ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
ԱղաՆերուգ
զիմե,
որոէ՛ք
մեզ
մոխիրի
՛իր՛՛՛ք
՚նստեցուցիսէ
ՀաԱըմ,
քե%ե%ուրիշ
ր utր հ ս ի ր տ
մարգ չր կայ Սեր
գիւղի՛ն
մեք** Աղա
ներս շան պե
ս
վո՚նտեցին
ղիս՛
—
Կ
ո
րիր
9
կ՚րսեյ՝,
իմի ծնունգ։
\\՝՚՚՚ր
գա
ս պա՛ն մի՛
ո սեր
զիսէ^
\ չւ
ՀայուՀին,
մանկիկր
ՀՐ՚՚՚քրիկիս
գիրկը
ձգելով
,
ալն
՛զիսի
կատաղու–
իմևամր
մր քալեց
՝Քել-\ՐեՀմեաին
վ{""/
որ սա
վաի՚ե՚ն
կծիկր
գրաւ։
\\՝ու րացիկր
երկու
մ ամե՛ն
վերագար–
ձալ,
ձիւնապատ,
ցնցոտին եր ու%
տակ
սարս
ււ ալով, ե գետի՛նս
ի՛նկաւ
ում
աս֊
ա ա ռ ։
Ա
Հաճըւ(,
ճոլաց
}
անիծ
ti ալն fiրր նո–
րե՚ե
վռնտեցին
'/ի
ս։
\?թ ե չ
ողորմիս^
պիտի
յ ե ա ւ ՚ ն իյ
Հոս
է
ոտքհրուգ
տակ։
ՈՀատասււ մր
Հ՚՚՚ց,
*պԱպբհթը
Իս%Ա
\Աշ~
քրԱա t „
\\ուրրիկ
պաՀ ՛էր կր մտածեի
ԳԼ
ոլ
1"Ը
կ՚սիսած
իր երաիսային
վր՚"/
9
՛՛ր կր
Սար կեանք
ի ՚ յ ե
լ
ցսսմքսած
աղրիւրե՚ն։
\ՏՒ"՚քրիկէ՚ն
րերել
կու տալ
g
երեկուրնե
աւելցած
կե
ս
^'
ս
ՅԼՀ՝
երկու
Հալա սա ր
մասի կր րամՆե
կ
Ր
Ա
ե.
Ա
Առ,
սիր ելիս, ալս մասր
քողի,
միւ–
սր տար
աղքատի՛ն
տուր։
^ևմ
ու՛լեր
տ եղես
շ՛՛՛՚րմիէլ,
ասն Հա՛ն գի սա
չրնելու
Հա մար ա՛նօթ
ի
ձագուկս։
դ*ո ւ ն ի՛նչ պիտի
ուտես,
մայրիկ։
\?ս կուշտ
եմ։ Հացի՝ պետք
չու
՛նիմ։ § ար աղքատին
տուր,
սիրունիկս։
-—
գուն
ա՛նօթի
մնաս , կաղա՛ն
ղի
գի}եր
մր
ք
ալս գա ղա՛ն՛ն երու՛ն Հա յարէ
էյք/
գիտեմ՝,
աղո լորիկս,
թ ե կր
սիրես
զի
ս
*
\Տիր
տս
մի՛
կոտրեր
ասա՛ն
կ
գիշեր
մր։ Տ՚՚՚-ր,
ա
ղ1իկ
ս
,
ա ո
կ ՚
։
ո
\?ւ
9
տեսնելով
որ ցաւ՛սգ՚՚՚րր,
վերջա
պ ե ս
յաղթուած՝
?
Հացր
կ/Լ աասներ
տելի
{ո՝ու րքի՚ն,
գթասիրտ
Հայ ուՀին
կ
շարունակե*
ս
§ուր,
Հոգիս,
տուր։
քօ՚ող
Աստուած
տ եսնե • • • ե
՛ս J Հն ս, է
ս
" ՚յ
՛• „
Շս զենաւր
կր սուրար Ս ԷջերկրականԷ
ոՈք իր երկու
կուլեր ո ւն
եզերքն
ի
փրփուրներու
ճերմակ
ծաղիկներ
րուսց
նելով։
Անցորդներու
Հոհ րազէէութիւն
։1ր
ւ1ր£ակին
Հրաչ
կան զն ահ ,
Հիացիկ
ն
ուահքով
մր կր ւլիաէ օովր, որ
րուիւա
հալքերովր
կր վԷաէԷԷտի
f
II Է
սլորո
շդո՚րշէ
թեւերր
րացահ
կր
թռչկ
կարհես
թուրերու
անապատէն
i^iu i յ :
աչքհրր
նաչուահլյի
զուզա
^եռականութեամբ
մր կ՛ երկարին,
ծովուն
վրաչէն
f
ւլէպէ
աւ
Հեււուն
f
Հեաեւելու
Համար,
Հորիզոնէ
րաո–
ուերներու
անորոշութեան
ւ1է^էն
է
առազաս–
աանաւերր,
որոնք
մոլորած
ար
աղի
պէս
կր չառաջանան
f
Է
ո ռ
"
ս
թեւերր
զահ
Հովին
։
Կղզիներու
աարահուն
մար֊
մէէնր
է
ձիթենիներով
ու թաւ
կանաչու
մր եղերուահ,
Հիացումի
ժ՚սլիաներ
կր բուս»,
որքւէ ցամաքին
կարօաակիզումով
արորուա
աչքեր ո ւն
իւորր։
Պիաի
կարծուէր
f
թէ
նաւլլ ա ասլ
մըն էր, որ իր զրկին
վրաչ
կր կր
րեղ
սէրերու
f վճիտ
երջանկութիւներու
Հ։1ա չքուան ու
առինքնումւէվր
Հիրնոսացահ
Հարսնեւորներ,
որոնց
կեանքէն
ք
/ (
, ա
յ
ցաւէ
