ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
1 3
աիալձկ եւյալ. , Հին կասղաաանգի
գիշեր՛ն
երուն
ի՚օլ
զուաաաբթ ութիւնր
յիշ
ռ
՝Է
Ոէ
Լ»
ալնքան
տարրեր
՛ներկայ
գժ ո իւր են
է
"՝ \_ուսւսՀոգի
նաՀատակ
տ
եր —Հտյբս,
կ՛ըսեր
ի՛նքնին,
Աստուծոյ
աս մեն ա կարո
ղս ւթ եան
ր վրայ կր իւօսեր
ինձ. ե կր
պաս տ մեր թե ինչպե"
ջբՀեզեղով
պատ
մած
եր
մեղաւորն
երր
ճ ւ
կրակ
թա
փած՜ եր Աոալոմի °– Գոմորի
վբասյ։
\ք*ի
թ ե
"՛ՐԷ մեղասւորներեն
շատ
աաալե
լի
պա ամաս աղարտ չ
1
ե՛՛ն
աաարիւնկզակ
(ահուր-
քեբր»
ինչո ւ ջրՀեղեղ
մր չ եկաւ, & իա ե ար
գել
ղանոնք։
Զկայ
թ րքա րնասկ
քաղաք
կամ՝
գիւղ
որ
\\ոգոմ֊Գոմոր
չըէԼ՚՚՚ք՛
ինչո ւ երկինքի
կրակր
չթասվաիր
անոնց
վրայ։
§եր-Հայրս
յիսուսի
գթասրտու–
թեանր
վր՚՚՚յ
կր ի՚օսեր
ինձ»
ինչո ւ չր
գթասց Սեր Ա՛նմեղ
մ ողովուր
ալին, մաս–
սաւան գ [Հան գուիա տ են ի վեր մեր տուասծ
նաՀա տաաակն երուն , որոնց
կմասիւքն եր ր,
իրարու,
վրայ
ալիղուած
, աղի տի
կարենա
յ ին նոր Ա*աս սիս t/ր ձեւացունել
գ
ինչ
պես
իրենց
արի
ւնն երր
իրասրու. իաասռ–
նուած
նոր ջիգրիս
մր։
ինչու
Հրաշք
մր չր գործուեցասւ
, ե այս տաաաճարին
Սրբութիւն
[}րբոցր
պղծող
ճիւաղնեբր
յանգեպքի
չ
եկան
կամԿ
ինչպես
VՐ
ս
՜
ուի,
^^փււԼի՚Լ
չ՛եղան։
Ը չ
5
ալսուՀետեւ
չպիտի
Հաւատամ
ամենազօր
ե
ասմե–
նագութ
Աստուծոյ
մր գոյութեան։
Հի
մա յ Համոզուած
եմ թ ե սուրն
ե մեր
Հողագունտին
միակ
M Աստոլասծր՛.
Նբբ
ՎյսՀանս
չաս փաս Հասս
Ըէէ'
ս
/»
իսորՀուրգ
պիտի
տասս որ սու
ր մր ե Հ
րաց աս ն մլչ
ասլաաա–
ա–
ճարե ե լեււր
րարձրանաաայ
իրր
ալակ
f
մեր ասն իմի լ
զոՀերուն.
վրե °*՜ր
Հ
նելու
Հւաամ՛ասր, . [լ ,
ամեն
աաան գաս մ որ
մասՀմետական
մր սազ ասն ե,
սուրին
ծ այ–
Ր
ո
վր
գի ° ՝ մր քասշե
Հրասցանին
վաղին
վր
ա
ք,
մինչեւ
որ սա, աղքատի
^^ո^՚էհի
պես,
զիծերո՚ի
ծ ած կուի
ծայրե
^
ա
/ /
ո
ո
Ա՝
ա
քրիկին
մօտենալը
տեսնելովդ
ան
մխիթար
որրեւասյրին
վերջ
տուաւ իր
մււայլ
իսոՀերուն
ե
աչքերուն
արցուն–
ՔՐ
սրրելսվ
9
Օասնասց
զուարթ
երեւիլ
անոր
, ին չաղես
միշտէ
}^այրերր
իրենց
գառն ա գոյն
արցունքն
երր
աաա
ռ ասն ձնՈԼ-
իժ ե ասն մեկ կը թափեն,
իրենց
զաւակ
ներուն
տ
ես բեն
Հեււուէ
Ա
\քկուր
9
ասն ուշիկս
^ րսաաաւ g սա լաս գ աս
րին
, անոր
վրայ
ի ձիւնր
թ օթո
լելով։
Աչքս
ելլայ.
որք աս՛ն մսեցար
ար ալեօք։
\շկուր
մեր
անկիւնր
երթանք
որ
մ?Իէ ^էԼ
տ արն աաանբ։ \\աղաաանւլի
գիշեր
ե»
վ?ք՚չ մ՝ ալ
զուարճ
ասն աաալու ենք մեր
ոսկի
՚թօփին
Հե ա
t
Հրասյր
ճ ւ
աղջիկ
գ ե
մ առ գ ե
մ նստե–
ցասն։
\\ուր
րիկ
Համբուրեց
ե
\}՝'"քրիկին
գիրկը
նետեց
ոսկի
՚թօփր
Հայսպե"
կը
կոչեր նա իր փոքրիկ
մանչր}։
ՏՀաւագարր
Համբոյրներով
ծածկեց
զասյն ե
մօրը
գիրկը
վերագ
աբձուց։
Ա*այր
ե
աղջիկ
շաբունասկեցին
իրարու
նետել
զայն,
մինչեւ
որ
մպիտն եր
սկսան
փ
ա
/էԻէ
իստղտուած
ե
ցնցումէն
ո
գեւորուած
մանուկին
տմ գոյն
ալ էմքին
վրայ։
Ա*"
յ
ք՜
րիկ ալ սկսաւ
ծ՜իծւսղիշ ^ իր
մշտալաց
եղբօր
ասււաջին
մ պիտն երր նշմար
ելով։
\\ուրբիկ
ասնոնցմե
աւելի
իսն/լաց, իր
Հնարած
իւ աս ալին
աՀողութ
իւնր
տեսնե
լով։ \}1֊
պաՀ մր զուարթ
ութ եան ճա–
ճ՚աանչ մր սաՀեցաւ
կիսաաաւեր
տաաաճաաա
նսեմ՝
իսորշին
մեկ»
Ա
ՀաճըԱ,
ճուաց
ողորմ
ձաաայն մր,
Աստուած
ուր ւաա իա ւզաՀե
ձ ե զ։
\շբկու
օրե
Ի Վ^Ր Ր*"" է*եմ
կերած
՜է
°) աստա/ւ մր
*>
ա
չւ ՚՛ »
գիւղին
թուրք
մուրացկաններին
մին
եր,
Քել՜ՄեՀմեար,
որ,
ջարգեն
աէւասջ.
ք ա Հաաան ալին րնտաաանիքկն
բարիք
վայե
լած՜ եր
միշտ։
"Կ՞րիր,
անզգամ,
գոչեց
Ս"*–/՛/*/^
5
