S1G
ՎԵՐ
ԱԾՆ
ՈհՆԳ
նալ ուրիշին Հագուստով
և ձախողօրէն
կր^լ"
ռ
է ուրիշին
ձևերր, կ՛ուզէ ի՛նք»
նութիւն
մը ենալ և իր մշակոյթին, քաղաքա կրթութեանն
ու նկարագ
զարնել դր
ո
շմ մր, որ ղխնք ղան ա զան ե ցնէ
ուրիշներէ։
Անմի՞տ ձգտում մր։ Ո՛վ զի
ա
է,
թերևս գարեր ետք մարզիկ այղ տ
վճիռ մ՝արձակեն անոր դէմ* բայց ներկաf մարդկութիւնը
զայն կը գտնէ
ցարձակապէս բանաւոր և կը շարժի ու կ՛առաջնորդուի,
իր բոլոր
մէֆ, անոր
մզումովը։
Այգ բանաւոր
ձգտումը, անոր ՀրաՀարած
անձնազոՀութիւնը,
անվե*
ծերութիւնն
ու յամառութիւնը
Հայ ժողովուրդը դարերով պաՀեցին իր անկա
խութեան
տիրացումի պատերազմին
մէ$, մինչև որ աքդ պատերազմը
ցաւ և այսօր կրնանք տօնել մեր
անկախութիւնր։
Եւ որքա՛ն
սուղ դնուաՆ անկախութիւն
մը։ Ո՛չ մէկ ազգ վճարած՛
այգ գի՛նը* ո՛չ Աէկ ազգ այդ գինը վճարելէ ետք կանգուն
պիտի
յաղթութեան
պտուղը
վայելելու։
Հայ ժողովուրդը
վճարեց այգ
գի՛նը*
հ֊
ռ
թէ դարերու
ծանրութիւ
իրենց վրայ կրող ան Հա մար դերեզմանն եր ո ւ նուիրական
ոսկորներուն
եկան
խ առնուի
լ ժամանակակից անթիւ, ան գերեզման
զոՀերու ոսկորները, տակաւին
Տնացին ոտքի վրայ Հայ բանակը
և ժողովուրդը,
երկուքն ալ
սարապէս անպարտելի ու իրարու արժանի, որոնք այսօր կր վաքելե
խութիւնը, անոր երանաբույր անուշութիւնն
ու դգլխիէ
զգայնոյ֊թիւնր։
Փա՛ռք այդ բանակին,
որուն բազուէլները պէտք է ենան երկաթէ,
կախութեան պա Հպան ո ւմին Համար, իւնչպէս երկաթէ էյքն,անոր
տիրացումի
Համար մղուած՝ դիւցազնական
կռիւներուն
մէֆ։
Հայ բանակը պէտք է պաՀուի սիրուած՛, փայփայուած
զաւակ
ժողովուրդին
կուրծքին
վրայ, մէ՛կ զգուշութեամբ,
որ անոր սիրտը միշ
տաք լքնաf Հայաստանի
սա Հմա՛ններ ը պա շտ պան ելու նուիրական պարտակա
նութեան
վրայ, և անոր արծիւի
ա
£ք
ռ
րր
աեսնեն Հ եռուն, ու միշտ
թշնամիէն
առա ^ խոյացնեն
զի՚նքը ս ա Հման ա գլխինվրայ..*
Փա՜ռք Հայ ժողովուրդին, որ չլքհց անկախութեան
իր սէրր, երբ
մաՀուան
ճամբաներուն
վրայ կը քալեցնէին, արիւնաքամ ու սպառած՛,
սէրին Հրաժարեցնելու
Համար. Հայ ժողովուրդին՝ որ մինչեւ
Հհր^ի՛"
t
l
vu
JP^i"
եանր ցուցադրեց իր անձնուիրութեան,
տոկունութեան
ու դաղափարապաշ
տութեան
առինքնող
առաքինութիւնները, ՛հ և այս պաՀուն
աշխարՀրե
ներկայանաք այգ
առաքինութիւններուն
վսեմ վկայականը իր ձեռքին
Այգ փառաւոր ժողովուրդը
նուիրուած՜ է իր խաղաղ վերա շինական ա
տանքին, պատերազմական
աշխատանքին
խրուած թանկագին
վայ
րուն մէֆ, և նոյն ատեն այդ ժողովուրդր այս պաՀուն կը ձգեի
կախութիւնը
ամրացնել ու ապաՀովել
զայն
բոլոր նախանձոտ
ու չար Հոգ
ներուն
ղէմ, որոնք պիտի
ուզէին
fանկարծ՛ խոյանալ և մէկ սեղմո
խեղդել
զայն։*
Հայ բանակ և Հայ ժողովուրդ։ Փառքի մէ £ թաղուած՛, անմաՀ
րու մէ^ ողողուած՛ երկու
էութիւններ,
որոնց Հետ պիտի աճապարեն
