ԱՆԱՀԻՏ
61
Հելլէն
մշակոյթի)
Հեռու
Փիւնիկէ
էն
անոնե­
լով
լ)աւ1ւա
կղզի՛
1
**
Սխալը
կարելի
չէ
վերա֊
գրել գրէագ
իր ներ ու անՀ մա ութ եան
գ
խանգար­
ման
եւայլն,
որովՀեաեւ
սխալր
բեւեռող
փիւ­
ն ի կ է դ
կայ
կից*
Անխուսափելի
է
Հետեւու–
թիէ֊ նը թէ Խ սրեն աղ ի կար ղալով
Կ որ իւն ի մա–
աենիկին
մէԼ զքաղաքն
\\
ամո
ԱIII ւայ ւոյյ
»
,
այս
անունին
արմաա
առեր
է
\\
Այ|քոս,
վւոխանակ
կորիւն
սաոյգ
արմաաին՝
Աամք) 1111.
Խորենացիի
Կո­
րիւնի
մաաենիկն
իր առԼեւ
ունենալը,
բանա­
քաղելը
վճռական
օր էն
Հա սա ա աո ղ ասկէ
ա–
՛՛
ելի
գօրաւոր
ասլացո
յց
եր եւա կա
յել
ԴԸ^՜~
ուար
է։
"
Շարունակենք
Համ եմաաութ
իւէւր ՚ դիրե­
րու գիւսէ ին գալով.
Խորենացի
Էլ. նորա՝
Ի՚՚Ր՚՚՚Լք
Հաւասար"՛Էք՝՛
զսովսր
ականն
աւլածի
եգեալ
ւլազօթս
եւ
զտքնո
ւթ Է է ՛ևս
է
ել
զսչ ա ւլա ա ան ս
ար–
աասուալիցս
^
զխստամ
բեբութիւնս
,
զհոգս
աշխարՀա–
Հեհ՜ս * « • * եւ. ա յնսլէս
բազում
ա շխաա
ո լթե
անւյ
Համ
բեր–
Լ ա լ վասն
իւչւ
ււյ ազգին
բարեաց
է—՛չ
օճան
գա
անելոյ
;
Որում
սլարղելէբ
է"կ
վէճակ
յա մ ենա
չնո բ Հ ո գէն
Աստու­
ծոյ՝
Հայրա/չան
չափուն
ծնեալ
ծնունգս
նորոգ
եւ
բս–
քանչե
լէ *
սուրբ
առուէն
իւրով
նշանագիրս
Հա յեր էն
լեզուին;
//
է
անգ
վաղվաղակի
ԼյԵգեսիա)
նշանակեալ՝
անուանեալ
ել կաբգեալ
յօրինէր
սիղո բայիւք
ել
կա—
պօք։
է
լ սալա
Տ
բ ա մ՜ա ր Լա
լ յեսլիս1լոսլոսացն
սրբոց.
Հան­
գեր
ձ օգնականօք
իւրովք
իջանէր
ի քագաքն
Աամո
ս–
տա
ցլոց
,
յ ո բում
մ եծասլատ
է լ
ի ււ /չ
յ ե սլէ ս կո սլո ս էն
եւ
յեկեգեցլոյն
մեծաբեալ
լինէր
% \ )
ւ անգէն
՝
է
նմին
քա–
զաքի
ԳՐՐձ
"
մ ն
Հելլէնական
գսլբութեան
Հռոփանոս
անուն
գա ես/չ ^ որով
՚ / " "
1
ենա
յն
բնտրո
ւթիլնս
նշանա–
գբոցն
զնրբագոյնսն
զկարճն
ել
զերկայնն
,
զառանձինն
ել
զկրկնաւորն
մ իանգամ
ա յն
յօրինեալ
եւ
յանկուցեալ
յ
Առ
////,
(
Հոռ,
փան
ո ս ՛ի Աամոս)
երթեալ
(
քեսբսսլայ,
Լ
յ՛" յ " մ եւս
անշաՀ
մնացեալ^
յա զօթս
ասլալինի
ել
տ
ե–
սանէ....
(
մաքի
յափչաակռթեաս
մէի
ենթաղիաակ–
յական
վիճակի
մէչ)
թաթ
ձեոին
ա ի
յ՝
գ ր ե ր վ
՝
ի
վերայ
վիմի
Ա,
Ե,
է,
Ը, Ի, Ո,
Ւ,
զի որակս
՛
ի
ձեան
*
Լեբշ\ք
գծին
կուաեա
լ
ունէր
քարն
,
ել
ո՝ է
մ իա
յն
երե­
լու թացաւ
ա
յլ
ել
Հանգամանք
Լկերսլաբանք՝)
ամ ենա
յ –
նին՝
որսլէս
յաման
ինչ
՛
ի միտս
նորա
Հաւաքեցաւ։
Ե՛՛­
յարուցեալ
յաղօթիցն
եստեղծ
զնշանագիրս
մեր^
Հան–
գերձ
Հռոլփանոսիլ
կերսլաձեւեալ
զգիբո
Ա՚եսբոսլայ
առ
ձեռն
պաս,լ,ասս,
եւն. :
Ղ՚արձեալ
մեծ աարբերութիւն
երկու
սլաա–
մուած
քներուն
միԼեւ,
Կ որ իւն ը բնական,
Հե–
ա եւա կան,
ի
ս
կ
Խ որենա ց ի ինը
Հրա շա Հիւս,
եւ
ան Հաւան
ական։
Կորիւն
կը պա ամ է թէ
Եդեսիոյ
մէԼ
ոչ
ո՛քէ օգտուելո
վ,
/
ոչ
Ը ա բուլա սէ^ եւ ոչ Պ ղա–
տոնէ
ք
ե ոչ ալ Եպիփանի
կամ
անոր
աշակերտ
Հռուփանոսի
դրկ
ո§
–
ելով)
Ի
Ս
ՔՐ
^ԼլՀ ԴՒ*^ է
ա
՜
Դ°թքի,
տքնութեան,
խստամբերութեան,
եւ
բադում
յոգնութիւններու
տոկալով
վերջապէս
իրեն բադդ
կը պարգեւի
Աստուծմէ՝
իր
սուրբ
ա Հ
11
վ ր ստեղծել
նոր
եւ
սքանչելի
ծնունդ
նշանագիրներ
Հա յ
լեդուի։
Եւ
Հոն
Եդեսիոյ
մէԼ
իսկոյն
կը նստի
կը նշանակէ,
կ անուա­
նէ, կարգով
կր յօրինէ
վանկերով
ու կապե­
րով։
Եւ այս ամէնը
ընելէ
ետքը
Եղեսիայէն
կ երթայ
Սամոսատ,
ու Հոն յոյն
գրերու
գե­
ղագրիչ
մը կը գտնէ
Հռովւանոս
Ռ)
անուամբ
1)
կորիւնի ւքէշ ՛՛գրիչ, ուա հ ե լլ ե ն ա կ ա ն
ռ.պրու1էՒեան «աննշան ակնարկուԹփւնր խորե­
նա ցի կը չ ա փ ազանց է «ք)բաչալի արուես տիւ
քոչ թէ ասոր
յա տուկ
յանձնա
րա րուելով)
եւ
իր Հնարած
դիրերը
ձեւակերպել
դ
զատել,
դա­
սաւորել
կուաայ։
Սւրիշ
ոչինչ
կը
սպասէ
կամ
կը գտնէ
Հռովւանոսէն։
Եսկ
Խորենացի
կ՛ուզէ
որ
Մաշթոց
Հռո–
փանոսի
դիմէ
ի Ա ամոս, անկէ
յուսա
լո վ Հա յ
գրեր,
բայց
ա յս ակնկալութեան
մէԼն
ալ
յու­
սախաբ
կը ւ/եա յ, օգուտ
չ ի տեսներ
լ «ան շ ա Հ
Աեացեա
լ/>) , եւ աղօ թ քի ա պա
լին
ել ով
Հ տքնու­
թեան,
խստա
մբերութեան,
բաղում
յոգնու­
թեան
խօսք
չկա
յ / ոչ արթուն
ոչ քուն՝
տե­
սակ
մը յափշտակութեան
մ ԷԼ, կր տեսնէ
ա Լ
ձեռքի
թաթ
մը որ իբրեւ
թէ
վէմի
վրայ
կը
գրէ
Հա յ լեգուի
եօթը
ձա յնաւորները,
ա մ֊
բողԼը
իրենց
կերպարանքովը
տ
պաւսրուե–
լով
Մ աշթոցի
մտքին
մ ԷԼ։
Եւ ա յս
յափշտակ­
ուած
աղօթքէն
ելլ ելով
կը ստեղծ է
մ եր
դի–
ըերը, Հռոփանոս
ի ձեռքով
կեր պա ձեւելով
ղա­
նոնք։
Մ աշթոցի՝
ի՛ր
սուրբ
աԼը
կը
դառնայ
հ ե լ լ է ն գր^ու((ՒՒան;>. ին ^ ո ՞ ւ մ՛իայնացեր է
տ
յ գ ~
սլի սի քյրաձս՚լի արուես տ աւոր մը։
Fonds A.R.A.M