ԱՆԱՀԻ
Տ
41
Հետապնգեց։
Բայց պէտք է ՛ժտան՜ել որ
բարեկամէ՛ն
Հորը
փորողր
ինքը
ո՞է^ր
ԿԴյ"
ա
յ
։
Օսման
աղա՛ն էր մ՛տքեր ու կերպարան­
քը
խեղղ֊ող
խնգուք
մր փրցուց եւ իրա­
ւունք
տուաւ
տասնապետէն
այս վերտէն
խօսքերուն։
Պէքոշր
կւճակ առաւ և բացագանչեց.
* * *
՚
Բաղալլէն գեռ շատ չենք
Հեռացած։
Տասնապետը
մեղմէ պէտէ բաժնուէ։
Բայց
որովՀետեւ
էր սլա աժ՛ ութ՜էւնր
աժենէն ա–
ւելէ
զէնքն է գրգռեր,
էր
գազանացած
սրտէ կէրքն է Հրահրեր, չէ զսպուէր։ Ար­
եան
Հոտէն
վերագարձած
գինովութիւն
ժ ը կարծես
բռներ է էր
գլոլէյր։
Բաժնուելէ
առտՀ
կ՛ուզէ էր պատ–
ժութիլնը
վերջացնել
սա անսաՀԺան աղ–
տոտութ՜եան
ԺԷՀ զոր
վրէժխնգրական
ժ տքէ
աժենէն
խաթ՜արուած
բսազգը
ժէայն
կընայ
երեւակայել.
—
էրանէ՛ թէ կաբել էութէւն
բլլար
ա յս
ապրելու
անարժան
ազգէն պարա­
գլուխները
քանէ ժ ը ժաժ
վերակենգանա–
ցնել եւ այս քաղաքէն
գրան
առՀեւ
բարձրացնել՝
որպէս զէ տեսնեն թէ
է՚նչ–
պէս կր քանգուէն
էրենց ազգէն
աժբող^
՜
ճիգերն ու աշխատանքներր
ժեր ար
գար
ու Հզօր
բազուկներով։
Լի–
ԿԻԻՐԵ՚Լ
ԽՐԱՅԵԱՆ
(
Շարունակեքի)
Ս.
Ր 8 Ո Ի Ն ք
*
ե
Ե Ր Ո
I»
Մ Ի Մ Ա
Դ,
Ը
Կը նայէ ան էն ծ՛է ու իր ալքերուն
կա֊.
պոյտէն
ասաղերու
անձրեւ
մը կը վազէ Հո–
գէէս
մութին
վրայ»
Ջեմ գիտեր
ինչո՞ւ այնքան
չարաճս՚իօրէն
կը խնդայ ու իր շրթներէն
Հեգնանքի
օղակ­
ներ
կ՚իյնան։
ԵրբեւՌւ յանկարծ
կը լռէ ու իր
խորունկ
ալքերը
իրենց
խորութեան
մէջ կը սուզուին.
կարծես թէ երկինքը
անբունին
մէջ կը
Հալի։
Կը նայի
ինծի վարանումով ու դողով։
Յուզուա\ւերս
Հարսանիք
կ՚ընեն։ Կը ծի­
ծաղի" մ... կուլա"մ...ւ
Թերեւս
մենք
լռելու Համար եկած
չէինք
Հոս։
Բայց իմ լեզուս Հազար կապանքներով է
կապոլեր ու ականջ
կուտամ։
Ու կը լսեմ իր՛ յոյգերուն
ձայնը,
ձեւե–
որուն
Հնչիւնը, եւ Հոգիին
երաժ՛շտութիւնը։
Հիմայ քովս, աո աւասիկ
Հոս, ու իրարու
մէջ լուծուող
ջրվէժներու պէս ենք։
Կը փրփրի
ներսս ու կ՛ուռին
Հոգիիս ա–
լիքները։
Անոր շունչը Մայիսեան
զեփիւռի մը
պէս կը ղոյէ գիս ու կը տանի
երազին ա–
լիերը։
Կը ձգէ իր փոքրիկ
գլուխը ափերուս
մէջ։
Իր բարակ
մատներուն
դողը կը Հասնի
էութեանս
երբ ինքն ալ մազե բուս վրան կը
սփռէ փափկութիւնն
անոնց։
Fonds A.R.A.M