ԱՆԱՀԻՏ
7
ի թարգմանութեանց–»
ինչպէս կր գրէ /(/ որ ենա–
մատենագրո
ւթև ան
մ կչ\ , "/՚ քերմ ու գիտակից
ցի ինքն իոկ իր մասին)
,
բայց
«120
աարեկան»ր
քրիստոնեայ
Հաւաաացեալ
մր ել
Հայաււտա–
որք֊ՀՈ է , ի՛՛՛ր ծերութեան
մր վաւերական
իրա–
նեայց
Եկեղեցւոյ
վարդապետութեանց
Հմուա
կանութեան
ա։անգ ուկան չափազանցութիւնն
է . ու հարազատ
քարոզիչ
մ՝՝ բլլսւլով
Հանգերձ
,
120
տարեկան
աււլրտհ ու մինչեւ
մահր
գրելն
բուռն ու անխառն սէր,
յ՚՚՚րգո՚նք,
պաչտա–
ու
թարգմանելր
շարունակած
ոեւէ
գրագէտ
մունք
ունի
Հին հելլեն
հեթանոս
շրջանի դա–
չեմ կարծեր որ գոյութիւն
ունեցած
րլլա
յ :
ս ա կան
հերոսներուն
,
մեծահանճար
բանաս–
Համաձայն
դժուար է րլլալ
վերջապէս՝
տեղծնեբուն,
գիտուններուն
,
իմ աստաոէ
րնե–
Պ .–Ղամինեանին
,
երբ (\ղբր Պատմութենէն
ա–
բուն,
արուեստագէտներուն
,
ու նոյն իսկ ՛էի­
՛՛՛՛՛
ւ՝ գրուահ֊
կ՝բնգոլնի։
Հոգեբանասլէս
աԳ՚հ ր–
ցարանոլթեան
համար։
Գաւիթ
Անյաղթ ու Գ.
նար է ատիկա. Պատմութիւն
բ գրուած
Է իր Ա՚ազիստրոս
իրեն
մօտիկ ենայգ կէտին
՛
էր–
ազդին
անցեալով
պարծող
,
անոր
ապագային
է՛՛՛՛յ,
Բ
ա
յՍ չ""" մասնական
կերպով։
ի/որենա–
վրայ
հաւատք
ունեցող֊
խանդավաոօրէն
լոր–
ցի ունի այն լայն ու աղատ , ե ամէն բանէ աո աԳ
բամաղրուած
մաքէ մր֊ որ այղ Ողբն
ւ*ւրձա–
գԼղասէբ ու ղիւցազնասէ
ր մտայնութիւնր
զոր
կելէ , զայն
իրեն
ներշնչող
քաղաքական
էլ բա–
ունեցան
իտալական
Ժ1՝ • ղարուն
Տանթէնեբն
րոյական
անկում
ր տեսնելէ եւ աւաղելէ
յետոյ,
ո լ
Փեթրարքաներր
,
երկիւղած
ա
չակերտներ
ուժբ պիտի
չունենար այգ ոգւով
ւլ շունչով
Աւետարանի
,
այլ եւ խելայեղ
սիրահարներ
այդպիսի
դիրք մր գրելու։ իր Պատմութեան
յ ո յ Ն ֊
լատին
քերթութեան
ու արուեստի յա­
մէք ալ կբ ձաղկէ
մերթ
իր ժողովուրդին
թե– լերժագեզ
մչտաճաճանչ
կատարներուն
:
Արե–
բութիւններբ,
կբ խարանէ այս կամ այն ապի–
լելցի
մրն է որ չի սիրեր
արեւելեան
Հ՚շակոյ–
կւսր կամ դ՛աւաճան
պետր, կբ դատափետէ
թ
(1
^ կ ՝
ա տ
է
նոյն իսկ ( ինչպէս կբ գրէ՝
իր Պատ–
խստօրէն
Մեծն Տրգատր
թունաւորող
նախա–
մոլթեան
Ա. գլխոլն
վելվր
գրուած
յաւելուա–
րարներր,
բայց այգ գրքիս
մեծագոյն
մասբ ^ին ֊քէք՝
Աահակ
Բագրատունի
իշխանին,
հայ
ժողովուրդի
առաքինութեանց,
մ ե ծ ՚ ՚ ւ –
«
Պարսից
անյարմար եւանոճ րանքբ»
,
Բիլրաս–
թեւսնց , քաջութեանց
տարփողումին
է նոլիր–
պեայ
Աժդահակի
անճոււնի եւ փցուն
աոաս–
ուած։
Աւելի
խելքի մօտ է որ Ողբր
Պատմ ու–
պելքբ»
,
ել կբ նեղանա
յ թէ ինչո՞ւ ան իրմէ
թենէն ետքբ չարաղբած
ըլլայ,
"
Լ
րէլ
յ
ո
"
եգոյն
կ՝ուղէ այղ «սուտ աոասպելներբ»,
այգ
«
անմիտ
շրքանի մբ մէք, դաոնացած,
զզուած,
վհատ
ել անհանճար
բանից
յարմարանքբ»,
փոխանակ
տրամադրութեան
մբ տակ. Պ –Ջ՚ոժինեան
ինքն
հ ետաքբքրո
ւե լո լ «յունական
պերճ ու
ոզորկ
իսկ կր նկատէ
արդէն թէ Աեբէոս, որ Ի/որե–
առասպելներով»
որ
«
ղճչմարտոլթիւն
ի–
նացիի
Պատմութենէն
փո խաո
ութիւննե
ր ունի, րաց այլաբանաբար
յինքեանս
ունին թա–
Ողբի
մասին
ոեւէ ակնարկ
չէ պարունակեր
.
քուցեալ». եւ ասիկա ոչ թէ միմիայն
ո բով­
ու րեմն
Ոզբր Խորենացիի
կեանքին
վերջին
չրր–
հետել
Պարսից թագաւոր
նոսրով
Ապրոլէղ
քանին գրուած է, եւ Աեբէոսի
անծանօթ
մնա– է. գարուն իսկ
(614)
Երուսազէմբ
գրաւեց ու
Տ
ա
&–
հքաչափայտր
գերի վարեց,
ինչպէս Պ–
Զ՛՛՛մին–
*
տ
*
եան կր բացատրէ
,
այլ որովհետեւ
Խորենացի
Որո՞՛նք են, ինծի
համար,
Խորենացիի
էապէս
տող ո բա ահ է հ ե
Ա
են
մչակոյթով
ելա–
մտայնու
թԼան
,
ճաչակին
,
հայրենասիրութեան
նոր քով բարբարոս
,
կոպիտ կբ գտնէ,
ասիա֊
ու
կրօնասիրութեան
֊
տեսակին
,
քազաքական
կան մշակոյթնեբբ
(
ինչ որ իր հ ե լլենաս
ի բու–
ուղղութեան
,
եւ անհատական
նկարագրին
,
թեան
չափազանց
ո ւթ իւն բ ցո յց կոլտսլ
յ . վասն
Էական ու բնորոչ
գիծերբ,
ինչպէս
անոնք կ՝ե–
զի Ելլագայի
ոսկեզարուն
հրաշալի
մշակոյթը
ր եւ ան իր գործերուն
մէք։
կբ գերազանցէ
անշուշտ իր
կատարելութեամբ
1–
Խորենացին
միակ գրագէտն է մեր հին ե ա յլազանոլթե
ամ բ ինչ որ Ասիան
արտադրած
Fonds A.R.A.M