8
ԱՆԱՀԻՏ
էր, բայց չի չնշեր, չի նսեմացներ
նոյն
իսկ՝
թ Է՛ քրիստոսի
եւ.թկ՛ իր աչ/սարՀ
եկած
չ ը լ –
անոր մտաւոր
ստեղծագործութեանց
ինքնա–
լալը
կ՚աւաղէ
իր Պատմութեան
ինքնատիպ,
յատուկ
ու մերթ
հելլենականէն
աւելի խոր ու
բնորոչ ու սրտայոյզ
մէկ հատուածին
մէվ, ո–
հզօր
գեզեցկութիւններր
,
որոնցմէ
արդէն
օգ– րով ցոյց կուտտյ
թէ աո անց
բաժնուիլ
ուղե–
տուած է ատտիկեան
քաղաքակրթութիւնդ,
ինք–
լու քրիստոսէն
որուն կր հաւատայ
եւ զոր կր
ղինքր
կազմելու
համար)։
Այդ գիծը
կ՚երեւայ
սիրէ, պիտի
ուզեր ապրած
րԱալ այգ հին օ–
լիովին իր Պատմութեան
մէջ ծա յրէ
ծայր,
րերուն երբ իր երկիրր անկախ ու
զօրեղ
էր
ինչպէս եւ մասամբ՝
իր միւս
դործերոլն
մէվ,
(
ապացոյց
մը եւս նաեւ որ ինք ապրած է
այն­
ու ան կ՛երել,,,,
նաեւ
ընտրութեան,,
մէք իր պիսի ատեն մը երբ իր երկիրր
ոեւէ
անկախու–
թարգմանած
գործերէն
ոմանց (ինք միայն,
թենէ
զուրկ էր այլ եւս, ինկած
էր,
ուրեմն
որ
Հոմերի
սքանչացող
մրն է , որ Տրովադայի
Արշակունեաց
հարստութեան
անկումէն
,
նոյն
Պրիամոս
թագաւորին
օգնութեան
գացոգ
իր իսկ Ե– գարու
երկրորդ
կէս ի եւ Զ ֊ գարու
ա–
Զարմայր
Հայկազն
արքային
պատերազմի
մէվ
սալին
կէս ի Հայ մարզպաններու
որոշ
չավ՛ով
զտած
մահր
«
Աքիլլէսի
(
դասական
հերռսնե–
ինքնավար
շլվանէն
ալ յետոյ
եւ
Բադրատու–
րուն
մեծագոյն
էն , գեղեցկագոյնին)
ձեռքով
նեաց ու Արծրունեաց
ձեռքով
հայկական
գա–
իսկ գէթ եղած՝» կր փափաքի,
կրնար
մասնս,–
հուն վերականգնումէն
առավ։
ւորապէս
ցանկալ
եւ յանղղնիլ
«
Աղեքսանգրոլ
Հայրենասիրութեան
իր ըմրռնումր
ոչինչ
Վարք»ին
պէս աշխարհիկ
ու ղուտ
հեթանոս
, ,,
լնի կրօնական,
անձկօրէն
քրիստոնէական
, -
դիւցազնական
ու աւանգավիպական
գիցա–
ինչպէս
Փարպեցիինր
եւ մանաւանդ
Եզիչէինը,
բանա խասն
գործի
մր թ ա րգմանո
լթ իւն ր կա–
ա
յ լ զ,, լ ,
ո
աշխարհիկ,
հե /չեն,
րմ բռնումով՝
տղ–
տարելու։
զի ,,ւ հայրենիքի
սէր է ան։ Փտւստոս
կր սիրէ
Նոյն
մտայնութեամբ
է որ ան մօտեցած
է
պանծացնել
-
ու հոյակապօրէն
-
Արշակ
Բ.ի
իր ազգի նախա քրիստոնէական
բոլոր
դարերու
ել Պապի
օրով
իրենց
քաջութեամբ
նշանաւոր
մեծ
նախահայրերուն
(
րստ օտար
ել հայ հանդիսացած
Մամիկոնեան
հերոսները,
ինչ–
պատմիչներոլ,
րստ ժողովրդական
աւանդու–
ա
է ս եւ Մեծն
Ներսէս
Պարթեւի
եկեղեցական
թեանց ու հայրենի
հին անգիր
բանաստեղծոլ–
ժողովրդապետ
«
հերոս»/,
գէմքը
(
թէեւ
Ար–
թեան եւ ըստ իր երեւակայութեան
ոզուած)
,
Լ"՚Կ1՛ եւ Պապի
համար՝
որ մեծ ու քով թա–
մերթ
անոնց
մեղադրելով
իրենց
տգիտութիւ–
գաւս բներ եղած են անարդար
է, զանոնք
չտա
նը, անուսումնասիրռւթիւնլ,
,
բայց
երբեք չկա–
հեթանոս
,
ապականեալ,
ո,,լվ,,,տ, մոլի
ներ կա­
րենալով
իրենց
հեթանոսութեան
համար ան–
յ՛՛՛ենելով., ու իր քրիստոնեայ
կրօնաւորի
մ ր–
տեսել
անոնց դիւցազնական
առաքինութիւնն/,–
տայնութեամր
անոնց
հ ա կազ ր ուած
Ներսէս
րը, վարչական
,
քաղաքագիտական
կարողու–
հայրապետին
միայն
վերագրելով
ամէն
մեծու–
թիւնները,
բարոյական
յատկոլթիլնները.
թիւն ու մաքրութիւն)
,
բայց
չունի
ազգի սւ
ընդհակառակն՝
քաջութեան,
զօրութեան,
ա– ,
ա
4
Բ. էքէ
" / "
V ՝
՚"
չ1"
ա
Ր
՝՝/՚
կ , հելլեն
րմբըււ–
զատութեան
,
մեծութեան
սիրահար
մարգ, (եւ
նումը՝
ինչպէս
Խորենացին :
ոչ վանականամիա
աշխարհատեաց
կրօնաւոր՝
Խորենացի
բանաստեղծ
մ րն է
ամէն
էնչպէս
շատերը մեր հին մատենագիրներէն)
,
բանէ առաջ : Ամանք որ կուզեն
զայն անպատ­
ան կը նախընտրէ
այգ հին Հայերը
որ իր եր– ճառ. Ե • գարուն ապրած
տեսնել
,
նոյնացուցած
կիրը
զօրեղ ու փառաւոր
կացուցին
,
եւ անոնց
էն ղինքր կ. գարուն
արդարեւ
ապրած
Ա՝ով–
հնազոյններէն
միոյն,
Պարոյրին,
Ուրարաեան
սէ սի մը հետ զոր Փարպեցին
իբր իրմէ
առաջ
շրջանի
իրական
զօրութիւնն
ու
մեծութիւնը
վախճանած
յիշատակ/,
լ,,վ
կը
զո վարանէ իր
խորհրդապատկերոզ
«
Հայկազն»
անկախ
ու առ Վահան
Մամիկոնեան
ու զզած
թուղթին
աշխարհակալ
թագաւորներէն
մէկուն՝
օրովը
մէջ. Փարպեցի
զայն
«
փիլիսոփռս»
պաս, ուա–
Fonds A.R.A.M