ԱՆԱՀԻՏ
Ցետին կ այծ ե ՛րը օրուան հորիզոնին կողն ի վեր
կ ՚ ա ռնեն ժ ա յ թ ք ո ւ մ մ՚յուս ահա տ , եւ դ ե ռ կ՛ուզեն տոչորիլ–
Ինչպէս կեանքէն ձանձրացած մահկանացուն ալեհեր՝
Մահուան տեսքէն սարսափած՝ կ ՚ ըղձ ա յ կեանքին դհււ փա–
ր ի ւ
։
Օրր կ՛անցնի, ամէն ոք հիմա մոււցած է արդէն
Թէ կ ՚ վ ա յ ե լ է ր ժամ մ՚ա ա ոջ լ ոյսին խորհուրդն րսպիտակ,
Թէ իր սրտին մէջ ունէր կեանքի շաոայլ մ՚ ե ր կինք էն,
Որ չ էր մարած յանկարծուստ մահուան մե ծղի աչքին տակ։
Եւ տխրութե ամբ մր յե տին կրմըտ ա ծեմ թ է ինչ ո ՜ւ
Աշխարհի ս է ՚ ր ր Մարդուն վըրայ այսքան կր տիրէ,
Թէ մենք ի՜նչպ է ս կր փարինք ցաւերու մե ծ կոյտերու,
Մոռնալով նոյն իսկ լուսնակն՝ որ բարութե ամբ կ ՚ ա ղ օ թ է ։
Հո վն ալ ահա կր նետուի լայն սրտէն ներս ծաոերուն,
Մինչ տերեւնե՛րը վ երէն կը սկըսին երգ մ՚անսովոր–
Ո՜րքան հրրնուանք կայ անոնց նրւագին մէջ սարսրոուն,
Ի՜նչպ է ս մոռցան այսքան շուտ ա՛լ չապրողներր բոլոր • • •
Կեա՛նքն է այսպէս, ամէն ոք իր արցունքներն կը պահէ
Որ մահուան օրն կարենայ մեղքին համար արտասուել–
Զի ցիտ է թ է օտարին արտօսրն ա չ ք է ՚ ն կը ժ ա յ թ ք է - - -
Ամէն ոք վիշտ մը ունի, զոր չ է կրցած րսփոփել։
Ցետին շաոափ մ՛ալ ահա հորիցոնին բարձունքէն
կ՚եո ացէ փա՛ռքը շըքեղ տակաւ մեռնող աբեւին • • -
. \
սիրահար կ ոյսի պէս իր անուրջին րնդմէջէն՜
Խարխափելով կր դ իմէ իր փառայեղ շիրիմին։
Ո՜րքան արցունք կայ, ո՜վ Տէր, եւ ո՜րչափ ցաւ սբբբացած,
^բնութե ան մե ծ սրտին մէջ, որ գիտէ յար սարսրռիլ–
Մենք ո՜րքան պէտք ենք տըխրիլ՝ մեր հրրնուանքնե՚րր
մոռցա ծ ՝
Երբ գըլխիկոր մրտ ածենք թ է պէտք է օ՛ր մր մե ռնիլ :
Եւ մեր սրտին մէջ փոքրիկ, ո՜րքան հառաչ կայ ապրող,
Որոնց թե ւ ե րն են փրթա ծ որ մեր կ ուրծքէն դուրս չելլեն–
Տիեզերքին ծոցն ինկած մարդր խեղն զոհ մ ՚ է հիւ ծ ող,
ժամուան մ՚համա ր աքսորուած երկնի լուսեղ վ այր ե ր էն։
Երբեմն, այսպէս խորասոյզ լ ո ւ րթ սրտէն ներս իրիկուան,
կր մրտ ա ծեմ որ րլլ այ Մարդն՝ հառաչա՛նքն Արարչին–
Fonds A.R.A.M