ԱՆԱՀԻՏ
75
կեանքը՝ արդի՛ւնք բահերու, դ իւթո ւ ա ծ վայրկեան մը մ ի ­
այն–
Աշունն՝ արցու՛նքն անտեսուած գարնան անմեղ հրրնուան–
քին։
Ես կր սիրեմ կոհակներն մրտ ա ծումիս մէջ բանտել,
Պուրակներուն հետ կանաչ լրսել կարկափն ասուակին–
կ ՚ րզ ծ ա մ որո՛ար շանթին իր որջին խորն ոզջունել,
Ե Լ րւքբոնել անպատնաււ անոնց խօսք ե՛րր մ ր թ ի ն ։
Գիտնալ կ՛ուզեմ թ է ի՛նչու հովիտներուն մէ ջ դալար
Գետակին երգն աւելի մելամաղձոտ կր հընչ է ,
կամ թ է հո գ ի՞ն է Մարդուն որ իր ցաւէն հողմա վ ար
Միայնութե ան ծ ոցէն ներս ամէն ինչ չար կր գըտնէ ։
Եւ ես այսպէս րնդ երկար հարցումներու տակ կրքած,
Տխրութե ան քօ՜ղն եմ նետեր կեանքիս վ րբ այ ծաղկատի–
Գես չ եմ կրցած հասկրնալ հո գ ւ ոյս իղձե՛րը ծըլած–
Ես ընդ ո ւնայ՜ն եմ դիտեր անհոգ անկումն արցունքի։
Բայց ես դարձեա՛լ կը բախեմ դոներն հսկայ խորհուրդին–
ինչ ո ՞ ւ սիրոյ մէջ Աստուած դրբա ծ է ո յ ժ ն այս հրզօր,
Ոբ մենք, հազիւ մօտեցած անոր դ ի ւ թի չ ափունքին,
կր մոոնանք նոյն իսկ իր սէրն՝ ցուրտ ծիծ աղո վ մ՛ ահաւոր։
Գեո մինչ ե ւ ե՞րբ, իրիկուան դիւթանքներէն արբեցած,
Մարղուն հոգին րսփոփուի՝ մոոցա ծ ցաւերն իր օրուան–
Օ՛հո մինչ ե ւ ե ՞րբ աստղեբուն նայուա ծքին տակ բոցար­
ծարծ,
/
կզգանք ծ ր լ ի ՚ լ ր անոնց ո ւժ գ ին թափով մր խոպան։
Ի՜նչ, տաոապա՚նքը, Մարդուն հոգիին չա՞փ է անմահ,
Ի՜նչ, րնդ ունա ՞յն կը ջանանք գտնել դարման մեր վշտին–
Ի՜նչ, ո՜վ Աստուած, մենք ծընանք որ արցունքո՞վ
մ ՚ յ ա –
կ ինթե այ
Ցիշենք հանոյքն երէկուան, ոբ երազանք մ ՚ է բ անգին։
Բայց դհո կ ՚րղձանք ըմբոշխնել կեանքի թախիծն ուղխօրէն
Քան թ է թո վ չ ա ՚նքր աստղին եւ վ այելքներն երկընքին,
Խենթի մը պէս զարհուրիլ մահուան խըբ ո՚խ տ նայու ա ծ քէն
Եւ միայնա կ ու նըկուն՝ դիմել վշտի՜ մ ՚ հ ա մ բ ո յ բ ի ն ։
ՎԻԶԷՆ ՍՐԱՊԵԱՆ
Ազոլոյ, 1929
Fonds A.R.A.M