ԱՆԱՀԻՏ
6 9
ւէրս–
ս
՚֊
անցաւ առածին մութ սենեակի
միչ^ից • ՚ • ու կանգնեց
անշարժ
դրան
շէմքում,
ընկճուած՜
տպշութիւնից
:
Աենեակի մէիոեղում,
մի պարսկական
գորգի վրայ, մի ոսկեՀուռ
ծաղկենկար
բարձ իր
գլ1"1՛
^՚^՚ՐՔ
ո
յ^
Մուծծիօն,
ան­
գամները
ուղիգ
գուրս
երկնցուցած,
պառկել
Լ ր, ծածկուած
մի լայնատա­
րած եւ սեւանկար կարմիր շալով։
Նրա
գէմքը,
մոմի նման դեղնագոյն, փակ–
ուահ– աչքերով եւ կապուտացած
կուղե­
րով, դարձած
էր դէպ ի առաստաղը,
ոչ մի շունչ չկր զգացւում նրա մէչ
1
.
թ՝ ը–
ւում էր մի գիա1լ։ Նրա ոտքերի կողմ ր
ծնրադիր
նստել էր Լքալայեցին, որ
նոյնպէս ծածկուել
էր մի կարմիր շա­
լով։ Նա իր ձախ ձեռքում
րռնել էր մի
ինչ որ անծ՛անօթ տունկի ճիւգ, Սայրի
ձարխոտ ի նման, եւ թեթեւ
ծռուե լո վ
գէպ
ի առաչ^, ակնապիշ, անքթիթ
նա­
յում էր իր տիրոջը : Մ ի փոքրիկ շ^աՀ
ամրացուել
էր տաիյտակամած՜ի
վրայ,
որ վառւում
էր մի դեղնագոյն
բոցով,
եւ միակ
լոյսն էր սենեակում: ք*ոցր չէր
պլպլում ոչ էլ միւում:
Ա՛ ա լա
յեցին
չշփոթուեց
Ֆաբիօի ներս
մտնելուցր։
Նա պարզապէս աչքերը նրան դարձրեց,
եւ նորից Հակեց նրանց Ա՝ուծծիօի
վրայ։
(
համանակ առ ժ՜ամանակ նա
բարձրա–
ցնում եւ ցածացնում
էր ճիւղբ, ու ճօ­
ճում նրան օդում, եւ իր Համր
չրթները
կամաց կամաց ան9ատւում եւ շարժե­
լում էին, որպէս թէ արտասանէին
ան­
ձայն խօսքեր։ Տախտակամածի
վրայ,
Մ ա լա յեց ու եւ Ա՝ ուծծիօի
միքհւ , փ ըռ–
ուել էր դաշոյնը, որով Յէտբիօն
Հար­
ուածել էր իր րարեկամին։
Աալայեցին
ճիլղով մէկ Հարուած
զարկեց
արիւն–
լուա յ դաշո յն ին : Ա՛ի րոպէ անցաւ
՚ ՚ •
մի ուրիշ եւս։ ՛հ՛"/• ի օն մօտեցաւ
Մ ա լա–
յեցուն, եւ ծռելով գէպ ի նա,
Հարցրեց
նրան ցած ձայնով, «Մեռա՞ծ
է»։
Մա­
լա յեցին խոնարՀեց
գլուխը վերից
վար,
եւ արձակելով ա$ ձեռքը շա լից , աբրա–
բար մատնանշեց
գուռը։
Յքաբիօն
ու­
զում էր կրկնել իր Հարցումը,
բայց ՝*ը–
րամ ա յոգ ձեռքի
կեցուածքը
կրկնուել
էր, ել Տեաբիօն գնաց դուրս սրտմտած,
զարմացած, բայց
Հնազանդ։
Նա գտաւ Վալէրիային քնած, ինչ—
պէս առաշՊ, ել նոյն իսկ մի աւելի Հան­
դարտ դէմքի ա րտ ա յտ յտ ութ իւեո վ։ Նա
չՀանուեց–
բայց
նստեց
պատուՀան՛ր
մօտ, գլուխը ձեռքերումը,
եւ միանգամ
եւս խորասուզուեց
խորՀուրդների
մէշ^։
Հքագող արեւը գտաւ նրան տա կալին մի­
եւնոյն տեղում :
1
Լալէրիան չէր
զա ր թ–
ներ
ԺԱ–
Յքաբիօն մտագրուեց սպաս ել
մին–
չեւ. Նրա զւսրթնելր
եւ ապա
աաարաստը–֊
ւ ե յ ճաՆապա
րՀուե
լու գէպ
է $)է ր րա րա ,
երր
մէքլր
թեթեւ
րւգուէ
զա րկեւյ
գոլ–՛
ո՜ր
I
3
)
արէօն
գուրս
ելաւ, եւ տ ե ս ա ւ իր
հերունէ
մ ա ա ա կա րա
ր
Ան տ
օն է օ ԷՆ :
ՀձԱէՆեօր)ֆ
սկսեց
հ՜երունէն
Ա*ա
լա–
յեց
էն
ճ է շգ Հէմա
տեւլեկացրեց
ԷՆՀՀ ^ որ
սէնեօր
Ա՝ ո ւհ՜հ~ էօՆ
ն՜անրապէս
Հ էւաՆ–
զ աղել
էգ եւ
ւյ սւ Ն կ ա Ն ո ւ մ է^ որ էր
գոյ–
քերր
փոէւագրուէն
քաղաք
,
եւ մ է ամ ա–
մաՆա/լ
Նա էւնգրում
է
ՅւեզաՆէւյ
ք*^
ո
ձէ
տա
է
՛
հ րա՚ն
ունենա
չ հա ո ահ
Լ ր որա էս զէ
օււնեն տեղաւորելու
իրեղէնները*
խըն–
դրում է նաեւ որ ճաշի ժամանակ
Հա­
ճիք ուղարկել
կապոցակիր
ձիեր ել
թամբ ուած ձիեր, ել մի քանի ուղեկից­
ներ
ճանապա րՀ որդութեան
Համար։
Թ"յ/ տալո՞ւ էք՛» :
ՀհՄալայեցի՞ն
տեղեկացրեց ձեո
այգ», Հարցրեց Ֆտբիօն . «լի՞նչ կեր­
պով՛ նա Համր է»։
ՀձԱՀաւասիկ,
սի–
նեօր, այն թուղթը,
որի վրայ նա գրեց,
բոլորը մեր լեզուս վ, եւ չատ
ճշդու–
Fonds A.R.A.M