Ա Ն Ա Հ Ի Տ
29
գանչումներ
պարաըկեց,
որոնցմէ
պա–
լաաա կաննե ր ր 1լր վիրալո
բուէ ին : Բա
յց
կայսրր
անոր ՝>ամար անսպառ
ներողա­
մտութիւն
մր ունէր,
իր
նախարարնե­
րէն ոմանք
կը մեղադրէ
ի՚1ւ
իրեն
թէ
ա յգպէսով
կայսերական
արժանապատ–
ւութիւնր
վտանդի
կր դնէր, Ա՝
ինկ—Հօ–
անկ ատոր
կր պատասխանէր՝
<ձԱմէն
ինչ որ կ՚րնեմ
այսպիսի
Հանճար մր ու–
նեռ
եղճին
Հ ամար,
ղիս մեծ­
ցնել
միայն
կարող է բարձր
մարդոց
աչքին՛
դալովդ
միւսներուն
կարծիքին,
ան ոեւէ
կսւ րեւո բութ
իւն
չունի» : /// օր
մր,
Լի—Թաի—Փէն
կանչած
րլլալով
որ–
պէռ ղի ներբողեբգէ
ւիեննաներու
շքեղ
ծաղկափթթումը
զոր իր
սիրելագոյն
կնոչՀ Թ ա ի—$ ունի Հետ կր գիտէր
զմ ա լ լ –
մամբ,
երբ րանառտեզծբ
ներկայացաւ
գինովութենէ
բոլորովին
թմրած,
կայս­
րր ինքն ի
ս
կ բամակր
զղալով
խառնեց
որպէսզի
աւելի
շուտ
պաղեցնէր
ա
յ
ս
բմպելիքբ
որ բրնձագինիի
զոլորշիներբ
պիտի փա բատէ ր Հ
«
Լի—Թաի—Փէ
լուսնկայէն
մեռաւ»
կորսեն
Չինսւցիք,
լուսնկայէն
ուր կ՝երե–
լա յ թէ կր բնակին
բանաստեղծնե
բէն
ստեղծուած
բոլոր գաղափարական
կե ր–
սլարանքնեբբ
եւ ուր իրենց
բոլոր
երազ—
ներուն
ցնորքներր
կ՚իրականանան
:
Ակ–
նախտիղ
զիշերով
մը, բանաստեղծը
իր
բարեկամներուն
Հետ Մեծ Ղ՝ետին
վրայ
կ՚րնթրէր.
օղր տարօրինապէս
վճիտ էր
եւ ֆուրր, առանց ոչ մէկ խորչոմի,
այն­
քան յստակ էր որ զրեթէ
աներեւոյթ
էր
դարձած՛
լուռինր
կր
փայլէր
վիՀին
խորր
ինչռլէռ եւ երկն՛քին մէջ, ել այն­
քան աստղ
կա ր վարր
որքան
վերր։
ճօնկային
եզերքր ծռած
,
կարծես
դիւթ­
ուած,
1
ի–(Ժ՝ա ի—Փէ
քամ առ օբէն ՝ ան­
զանգը
կբ գիտէր։
ՀհԱնծանօթ
անՀուն
անջրպետներու՛ն
մէջ, ոչ
բարձրութիւն
կայ ոչ խորութիւն։
Լուսինբ
զիս կբ
կանչէ եւ Հասկցնէ
ինծի թէ անդիի ա շ–
խարՀը
Հասնելու
Համար՝
վ՚սր
էք
1
՛
^ Լ
կամ.վեր
ելլել
նոյնարէ/՜էք
է»:
իսկոյն
ներդաշնակ
ձս՚յներու
Համերգ
մր էրս–
մեծ
յորձանք
մր իււրր
յ
ո լ
–
III 1է IIIII I .
ղեց , եւ երկու
դրօշակի
ր անմաՀներ
բա–
նաստեղծին
առշ^եւ ց ց ո ւև ց ան : կ ուգա–
յին
երկինքներու
տիրոջը
կողմէն
զին–
քր Հրաւիրել
որ երթայ
վերին
բնագա­
ւառներուն
մէջ իր տեգր
գրաւէ։
Գլվւին
մր մօտեցաւ
եւ Լի—քՒաի—Փէ անոր
կրռ–
նակին վրա ք մեղմօրէն
բնկողմանեցաւ
:
Անմիջապէս,
իրեն աոա^/որդ
ունենա­
լով երկնաւոր
թափօրր
,
խորասուզուե­
ցաւ դէպ ի լուսնկան
ել ընդ միշտ
անՀե–
տացաւ :
՛
Բանի մը Հ<խելօք»ներ
կը
ջանան
Հասկցնել
թէ բանաստեղծր,
թերեւս,
սլա բղա պէս գետամոյն
եղած է՛
բայց
" ՛
է պիտի
ուզէ ատոր Հաւատա
լ՛ • ։Մ եՀ–
եան մր կանգնած
են ի պատիլ
Ա՛յգ
նրբամիտ
ու սէգ
քերթողին,
ուր եր­
բեք պիտի
չդագրին
մեծարանքի
Հար–
կր մատուցանելէ
,
ան ո՛ր զոր
Չինաս­
տանի մէջ - ազնի՜ւ
երկիր ուր բանաս­
տեղծնե
բուն
մեՀեան
կր
կանգնեն
-
բանաստեղծութեան
ՎեՀապեա
Տէրր կը
կոչեն:
ԺԻՒՏԻԹ
ԿՈԹԻԷ
Fonds A.R.A.M